สวัสดีครับ ตอนนี้ผมอยู่ ม.5 ครับ ชีวิตผมในตอนม.2-ม.4 ผมเป็นโรควิตกกังวลหนักมากครับ เคยคิดสั้นหลายครั้ง กลัวไปทุกเรื่อง เรื่องเล็กมากๆยังกลัว โคตรทรมานเลยครับ จนผมตัดสินใจไปพบจิตแพทย์ช่วงปิดเทอม ม.4 เทอม 2 ครับ ตอนขึ้นม.ปลายมาผมไม่ค่อยมีเพื่อนซักเท่าไหร่ครับ เพราะผมชอบถามเพราะกลัวอะไรต่างๆครับแม้ในใจโคตรอยากนั่งเฉยๆไม่ต้องทำอะไร จนผมเริ่มแยกตัวออกมาคนเดียวครับแล้วทนกับความกดดันความกลัวครับ สมัยม.1-3 ผมได้อันดับ 1-3 มาตลอดครับ ปีต่อมาต่อมาเลยกดดันตัวเองมากครับ พอม.4 เทอม 1 ได้ที่ 1 ก็ยิ่งกดดันตัวเองว่าเทอม 2 ต้องได้ที่ 1 ครับ แต่ในใจลึกๆในตอนนั้นผมจะได้หรือไม่ได้ก็ไม่เป็นไรครับ แต่ผมไม่เข้าใจเหมือนกันครับมันมีจุดเล็กๆที่บอกว่าเราต้องทำเพอร์เฟกต์ทุกอย่างมันเลยเป็นการทรมานตัวเองครับ จนหลังจากที่ผมไปหาหมอได้ยามากินแล้วเริ่มกล้าทำอะไรที่ตรงข้ามกับความกลัวจน ม.5 ผมเริ่มเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้นครับ ยิ้มให้กับทุกคนที่ทักมา เล่นอะไรตลกๆ มุขแป๊กๆ พยายามแล้วพยายามอีก จนเพื่อนทุกคนเริ่มโอเคกับผมครับ แต่แล้วผมก็ไปเจอโพสเก่าๆตั้งแต่เมื่อม.4 ครับ เป็นโพสที่ว่าผมทางอ้อมไม่ก็ทางตรงครับ ผมรู้สึกแย่มากครับ แต่มันก็เป็นความผิดของผมที่ไปทำให้พวกเขารำคาญครับ จนตอนนี้ผมรู้สึกท้อมากเลยครับ ผมไม่อยากเป็นโรควิตกกังวลมากๆเลยครับ ผมไม่รู้มันเป็นได้อย่างไร ผมทนอยู่กับโรคนี้มานาน 4 ปีครับ มันทรมานมากครับ แม้ในตอนนี้ก็ยังไม่หายขาดครับ ผมไม่ได้อยากต้องการเพื่อนนะครับ แต่ผมอยากเปลี่ยนแปลงตัวเองครับ อยากให้ทุกคนรู้สึกโอเคกับเรามากขึ้น 

ปล.ผมขอโทษนะครับถ้าผมเรียบเรียงข้อความไม่ดี ตอนนี้ผมสับสนกับความรู้สึกมากๆเลยครับ