ในชีวิตของผมผมได้อ่านนิยายมาหลายร้อยเรื่อง ส่วนใหญ่อ้างว่าความรักเป็นศูนย์กลางของจักรวาล ว่ามันสามารถรักษาความเสียหายทุกอย่างภายในตัวเรา ว่ามันเป็นสิ่งสำคัญที่จะต้องเอาชีวิตรอดไม่ว่าจะเป็นโรมิโอ หรือ จูเลียต ผมว่าพวกเขาเป็นคนโง่เขา ความรักเป็นสิ่งที่อยู่ในนวนิยายพบได้แค่หน้าเก่าๆของหนังสือแต่ทั้งหมดนั้นได้เปลี่ยนไปตั้งแต่ผมได้พบกับพี่เขา ผมไม่เคยคิดเลยว่าตัวเองจะหมกมุ่นได้มากขนาดนี้เพราะคนๆหนึ่งจนกระทั่งได้พบกับเขา เขาจับมือผมและนำพาฉันออกไปจากความมืดมิด และทำให้ฉันได้เห็นว่าไม่ว่าจิตวิญญาณของเราจะทำอะไร ของเขากับของฉันคืออันๆเดียวกัน (เรียงความจากภาพยนตร์เรื่องหนึ่ง)
มันเกือบจะดีกับผมแต่สุดท้ายคือไม่ใช่?

ตามชื่อกระทู้ครับ น้ำตาผมไหลตลอดเวลาที่ได้ยินเพลงเศร้า ตลอดที่นึกถึงเรื่องเก่าๆ ไหลออกมาง่ายในทุกๆวัน ทำไมมันเจ็บมากขนาดนี้ ในความที่ไว้ใจ ที่ไม่เคยคิดอะไรในเรื่องการมีมือที่สามเพราะเขาทำให้เชื่อใจอย่างมาก รักแรกของผม เด็กอย่างผมวัย19 ปี กับ ผู้ชายอายุ35 ปี เป็นคนรู้ใจ คนให้ความรัก คนให้ความอบอุ่น เชื่อถือ เป็นทุกอย่าง แนะนำชี้ทางให้ผมคิดได้ในทุกๆเรื่อง อยู่กับเขาคนนี้แล้วอุ่นใจทว่าสบายใจ เหมือนกับเขาเป็นคนพิเศษสุดๆในชีวิตเลย เวลากอดเขาแล้วไม่อยากปล่อย ผมไม่อยากปล่อยเขาเลย แต่แล้วเขาก็เปลี่ยนไปอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย ไปกับเขาไปนอนกับเขา บอกเราว่าหมดรักเราแล้ว ว่าเราไม่ดี ว่าเราเป็นคนเอาแต่ใจ ผมคนนี้ยิ่งอ่อนแอ เหมือนเสียทุกอย่าง กอดสุดท้ายของผมเมื่อสามเดือนที่แล้ว ทว่าที่ผ่านอุปสรรคมาไม่มี พี่เขาอยู่ข้างๆ ว่าไม่เคยกอดกันแล้วร้องไห้ ว่ากินด้วยกันเท่าที่มี ว่ามีความสุขด้วยกัน ว่าไปสถานที่ ที่แรกเป็นคนแรกๆ ที่อยู่กับผม ว่าเป็นอะไรหลายๆอย่างในเรื่องแรกๆ ผมจะไม่เสียใจ ผมจะไม่ต้องมานั่งเครียด นั่งซึม ทุกวันนี้อ่อนไหว กลายเป็นคนเปราะบางทันที
หลายคนที่ผ่านเข้ามาอ่าน คงมองคนอย่างผมอ่อนแอเกินไป ทั้งๆที่เกิดมาเป็นชายมาดแมนสินะ ใช่คับผมอ่อนแอเหลือเกิน การเป็นคนเข็มแข็งตลอดเวลามันยากที่สุดเลย เข็มแข็งยังไงให้ดูสตรอง ผมเคยเห็นผู้คนอกหักมากมายเคยบอกพวกเขาเหล่านั้นว่า just it's love จะอะไรมาก แต่พอตัวเองได้เจอ เจอกับตัวเอง เออวะ? มันเจ็บแบบนี้นี่เอง!
ทุกวันนี้เริ่มไม่รู้ว่ารักแท้หน้าตาเป็นยังไง อยากหาทางออก แต่หาไม่เจอ ทางไหนคือที่ทางที่ดี ทางที่ไม่ต้องคิดถึงพี่เขา ทางที่ควรจะเดิน มันคือทางไหน?