คือผมมีแฟนอยู่คนหนึ่งครับ เขาเป็นคนร่าเริงและน่ารักสุดๆ เธอช่วยปลอบผมในวันที่รู้สึกดาวน์อยู่เสมอ มีความคิดที่มีความเป็นผู้ใหญ่สูง ต่างกับผมลิบลับเลยครับ ถึงแม้ว่าจะมีแต่คนภายนอกบอกว่าเราสองคนเหมือนกันมากก็เถอะครับ


        เธอเป็นคนที่นานๆ ครั้งจะร้องไห้หรือแสดงอารมณ์ด้านลบออกมาให้ผมเห็น เธอมีอาการซึมเศร้าระดับน้อยถึงปานกลาง ซึ่งโดยส่วนใหญ่แล้วหากมีปัญหามักจะปรึกษาเพื่อนแทนที่จะปรึกษาผม จนกระทั่งวันหนึ่งเธอก็ได้มาระบายความในใจต่อเพื่อนอีกกลุ่ม ออกมาให้ผมและเพื่อนฟังเนี่ยแหละครับ


       ตัวผมเองที่ตอนแรกเป็นคนตลกเฮฮา ดูไม่จริงจังกับหลายเรื่อง ก็ถึงกับสตั้นไปเลยครับตอนเห็นเธอร้องไห้ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกนะครับ แต่ครั้งนี้ผมรู้สึกแย่แทนเธอมากจริงๆ ตอนนั่งฟังเธอร้องไห้ผ่านหูฟังโทรศัพท์มันทำให้หัวใจของผมเจ็บมาก


       ผมพยายามปริปากพูดอะไรสักออกไป อะไรก็ได้ที่อาจทำให้เธอรู้สึกดี หรืออย่างน้อยก็ใจเย็นลง ปากของผมทรยศคำสั่งของสมองที่เปลี่ยนจากการสั่งการธรรมดา กลับกลายเป็นการกรีดร้องอยู่ในหัวอย่างรุนแรง ปากของผมสั่นดั่งทุกครั้งเมื่อต้องพูดอะไรสักอย่างในสถานการณ์อันตรึงเครียด


       นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ความเครียดว่าวิ่งพล่านไปทั่วร่างกายผมหรอกนะครับ ไม่แน่ใจว่าอาการแบบนี้เริ่มเป็นตอนไหน อาการปากแข็งไม่ขยับ มันทำให้ผมรู้สึกอารมณ์เสียและโมโหตัวเองมากจริงๆ ความรู้สึกที่ว่าไอตัวเราแค่พูดปลอบมันยังทำไม่ได้ มันทำให้รู้สึกเหมือนกับว่าเรามันเป็นแฟนที่แย่สุดๆ


       ผมควรทำยังไงดีครับ ถ้ามีเหตุการณ์แบบนี้อีกครั้งผมก็คงเป็นเหมือนเดิม ปากที่มักจะปล่อยเรื่องตลกขบขันออกมา เมื่อต้องถูกบังคับให้ปล่อยคำพูดที่มีเหตุผลหรือคำพูดปลอบ มันไม่เคยทำได้สักครั้ง รู้สึกว่าเป็นแฟนที่ไม่ดีเลยครับ ตอนที่เราบอกชอบเขาแล้วเขาตอบรับรักเรารู้สึกดีจนน้ำตาไหลออกมา แต่ทำไมตอนนี้รู้สึกเหมือนเราไปตัดโอกาสเขาให้เจอคนที่แกร่งกว่าผมกันนะ…