คือเราเนี่ยๆคบกันกับแฟนมาจะสามปีละ แต่ไม่เคยห่างกันเลยสักครั้ง ไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด เราเป็นคนขี้หึงนะ แต่ก็ไม่ได้ขนาดที่หึงแบบไม่มีเหตุผล จนเดือนที่ผ่านมาเราต้องกลับบ้าน ตจว. แต่แฟนเกิดติดงานไปด้วยกันไม่ได้เราจึงได้ไปคนเดียว ตอนนั้นก็ไว้วางใจแฟนแล้วล่ะ ตอนเราไม่อยู่เขาคงไม่ถะเหลถะไหลหรอก ตอนนั้นคิดแบบนี้ จากนั้นเลยกลับบ้านคนเดียว เรากลับบ้านผ่านไปสิบวัน มีคนโทรมาบอกว่าแฟนเราแอบไปเที่ยว(คาราโอเกะ)ไปคนเดียวอีกตังหาก แถมยังเป็นที่ที่กิ๊กเก่าเขาทำงานอยู่ด้วย เราไม่เชื่อใครนะจนกว่าจะรู้ด้วยตัวเอง เราใจเย็นนับเวลารอวันกลับไปหาเขา(เรากลับบ้านเดือนนึง) เราไปดูไทมไลน์ใน กรูเกิลแมฟ ในโทรศัพท์ของเขาถึงรู้ว่าแฟนไปที่นั่นจริงๆ เราเค้นถามความจริงกับแฟนจนแฟนยอมรับ เราเสียใจมาก แต่แฟนบอกว่าไม่ได้ทำไรกับใคร ไปเที่ยวกินเบียร์แล้วก็กลับ แต่เราก็ไม่ได้เชื่อสักเท่าไหร่ พอเรามีอะไรกันกับแฟนครั้งนึง เป็นครั้งแรกที่เรามีไรกันหลังจากที่เรากลับบ้านไป ปรากฏว่าเราตกขาว ซึ่งเราไม่เคยเป็นมาก่อน เรารู้สึกแย่ เสียใจไม่พอ ยังมาจิตตกกับโรคที่เราเป็นอีก หลังจากนั้นมาทำให้เราไม่ค่อยอยากมีอะไรกับแฟน เวลามีก็มักจะใส่ถุง แฟนคงแปลกใจเราแหละ หรือเขาอาจจะรู้อยู่แก่ใจ ว่าทำไมเราต้องทำแบบนี้ ทุกครั้งที่มีไรกันจากเคยรู้สึกดีๆ กลายเป็นรู้สึกไม่ค่อยดีเลย เหมือนมันกลายเป็นแผลสำหรับเราสองคนไปแล้ว เราเคยเต็มร้อยกับเขาทุกเรื่อง แต่ตอนนี้ไม่แล้วบางครั้งแทบจะรังเกียจเขาด้วยซ้ำ ไม่คิดเลยว่าชีวิตจะต้องมาเจออะไรแบบนี้ เคยมั่นใจว่าเขาจะเป็นผู้ชายคนสุดท้ายของชีวิต ที่จะอยู่ด้วยกันไปจนแก่ คิดว่าคงไม่ใช่แล้วล่ะ....

ปล.เรากับแฟนอายุห่างกัน 17 ปี เรา 31 แฟน 48 คิดดูสิขนาดคนแก่ ยังคิดไม่ได้เลยอ่ะ