สวัสดีค่ะ พอดีเราอยากมาเล่าเรื่องความรักตลอด 2 ปีที่เราเจอมา อยากให้ทุกคนรับฟังและช่วยออกความคิดเห็นด้วยนะคะ
เรากับแฟนอายุห่างกัน 2-3 ปี เรา 22 ปี แฟน 19-20 ปี เราคบกันมาช่วยๆปีแรกๆมันดีมากค่ะ คุยกันทุกวัน ไปหากันบ้างตามควมสะดวก ด้วยความที่เราไม่ได้อยู่ด้วยกันก็จะมีปัญหาแล้วก็ทะเลาะกันบ้าง ทุกครั้งที่เขาโมโหหรืออารมณ์ไม่ดีเขาชอบพูดจาแย่ๆ ใช้คำหยาบ แบบไม่นึกถึงความรู้สึกเราเลย เราไม่เคยแหม่แต่จะด่าหรือใช้คำไม่ดีกับเขาเลย แล้วพอมาช่วงปีที่2 ทำให้ห่างกันมากขึ้น เพราะเราต้องมาฝึกงานในที่ที่ใกล้กันขึ้น ไม่ได้เจอกัน ตอนแรกที่เรามาทำงานเราคิดว่าเราจะมีเวลาคุยกับเขาไหมเพราะเราทำงานเช้าเย็นหยุดแค่ 1 วัน แต่มันดันกลับกันเลย เรามีเวลาคุยกับเขาตลอดอยากคุยกับเขาตลอด แต่กับเป็นตัวเขาแทบไม่ทักหาไม่โทรคุยเหมือนเมื่อก่อน จนมันทำให้เรารู้สึกว่าเรายังรักกันเดินไหม เราจึงลองเปิดใจคุยกับเขาว่าทำไมเราถึงคุยกันน้อยลง เขาให้คำตอบกับเราว่า ต่างคนต่างใช้ชีวิตเป็นของตัวเอง คบกันมานานจะให้มาหวานเหมือนเมื่อก่อนก็คงไม่ได้ บางทีเราเรียกร้องให้เขาคุยกับเราเยอะๆหน่อย เขาก็โมโหด่าเราด้วยคำที่ไม่ดี แต่เราก็ไม่ได้โต้ตอบอะไรไป นอกจากว่าขอโทษเขา เราไม่รู้เลยว่าที่เป็นแบบนี้มันดีแล้วจริงๆหรอ ทุกวันมานี้เราได้แต่เสียใจว่าทำไมมันถึงเป็นแบบนี้ มีแฟนแต่ก็ไม่ได้คุยกันเลย ปัญหาเรื่องต่างๆก็ไม่ได้เล่าให้เขาฟังได้แต่เงียบ เราควรทำยังไงกับความสัมพันธ์แบบนี้ดีคะ