คือมีเพื่อนอยู่คนนึงค่ะที่เรียนด้วยกันมาตั้งแต่มัธยมต้นเราก็ไม่ค่อยสนิทเท่าไหร่ ตอนเรียนมัธยมเขาจะมีเพื่อนสนิทของเขาอยู่1คน พอจบ ม.3เพื่ิอนสนิทเขาก็ไปเรียนที่อื่น เราก็กลายเป็นคนเริ่มๆใกล้จะสนิทกัน ก่อนอื่นจะบอกเลยนะคะว่าเพื่อนคนนี้เป็นคนที่ดีนะ แต่มันมีข้อเสียค่ะ คือ เขาเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองสูงมาก ชอบแต่งหน้าค่ะ มันก็ดีนะที่เขาชอบแต่ง แต่มันเป็นภาระเราสิคะ เวลาเขาจะเอาอะไรอย่างเช่น แป้ง มันอยู่ในกระเป๋าเรา แต่มันอยู่ใกล้ๆเขา เขาเอาเองไม่ได้ก็ต้องให้เราเอาให้อีก ทั้งๆที่เราก็ไม่ว่าง แต่ก็เอาให้เพราะเป็นคนนิสัยชอบตามใจคน (แต่ยอมรับว่าเหนื่อยนะ) เรามีเครื่องหนีบผมเราก็ต้องเอามาให้เขาหนีบอีกเหนื่อยนะคะ ทั้งๆที่ของเขาก็มีนะ เวลาเราอยู่กับเขาเรารู้สึกด้อยเลย บางทีก็แทบอยากจะลาออกไปเรียนที่อื่นมันเป็นความรู้สึกที่แย่ เขาไม่รู้หรอก บางทีก็โดนด่าว่าเอ๋อบ้าง แบบนี้ก็น้อยใจ โดนทิ้งบ้าง เราก็ได้แต่บอกกับเขาว่าเราไม่เป็นไร บางทีอยากจะพูดตรงๆในบางเรื่องที่เราไม่พอใจ แต่เราก็ได้แต่เก็บไปคิดคนเดียว เราควรพูดตรงๆเลยดีมั้ยคะ เราควรปฏิเสธเรื่องบางเรื่องที่มันทำให้เราเหนื่อยตรงๆจะดีไหมคะ