คุณภาพชีวิตคนกรุงเทพทุกวันนี้ต่ำมาก...ไม่มีทางรู้ได้เลยว่า “รถสาธารณะ” จะมาเมื่อไหร่ ?? 

•วันนี้ตอนเช้าเราออกจากบ้านมา 6 โมงเช้า (เวลาปกติ) ขึ้นรถเมล์สาย 12 ลงอนุสาวรีย์ชัยฯ มารถรถเมล์สาย 28 เพื่อไปทำงานที่ปิ่นเกล้า แค่รถรถสายนี้ 45 นาที รถติดตั้งแต่หน้าโรงพยาบาลเด็กโดยไม่รู้สาเหตุ แต่พีคสุดตรงแยกที่จะตรงแล้วเข้า มรฎ.สวนสุนันทา ติดตรงนั้น 55 นาที เพราะแยกไม่เปิดไฟเขียว ติดจนเราหลับตื่นมาก็ยังไม่ไปไหน เลยลง เดินไปถึงสะพานซังฮี้เรียกแท็กซี่ สรุปเราเข้างานสายอยู่ดี -_-

•ตอนเย็น ออกจากที่ทำงาน 6 โมงเย็น ข้ามมาขึ้นรถกระป๊อลงตลาดพงษ์ทรัพย์ รอ 108 เพื่อจะไปลงอนุและต่อสาย 12 เหมือนเดิมแต่รอสาย 108
 1 ชั่วโมง 23 นาที จนจะตัดสินใจเรียกแท็ก ก็ไม่มีแท็กซี่...

ระหว่างทางหิวข้าว เลยคิดว่า ลงหน้าโรงพยาบาลพระมงกุฎเกล้า ต่อแท็กซี่ดีกว่า ... เรียกแท็กซี่ 4 คันผ่านไป ไม่มีคันไหนรับ แค่จากหน้าโรงพยาบาลไปตลาดดินแดง. ยอมรับว่าฝนตก แต่คนขับก็ไม่รู้จะมาขับแล้วเปิดว่าว่างทำไม เรียกจนถึงคันที่ 13 เราถึงได้ขึ้น!!! อยู่บนรถเรามองข้างทาง ข้างถนน มองแล้วจะบอกว่าสมเพชก็ได้ ทำไมคุณภาพชีวิตในกรุงเทพถึงต่ำแบบนี้ ? ทำไมถนน ฟุตบาท ถึงมีน้ำทะลักเอ่อล้นขึ้น ให้คนเหยียบได้ขนาดนั้น ทำไมแยกไฟแดง ต่างๆ ถึงไม่มีกำหนดจำนวนเวลาไฟแดง ไฟเขียว จะกันรถไว้ทำไม!

นั่งนึกไปเรื่อยก็นึกถึงโรงพยาบาบรัฐ ที่จะรักษา ใช้สิทธิ์ทีนึงก็ต้องตื่นแต่เช้ามาจอง มาหยิบคิว มาช้าไม่ได้ตรวจ 

ทุกอย่างมีความเหลื่อมล้ำทางสังคมอยู่สูงมาก แม้กระทั่งทางเท้า ทางคนเดิน ที่มีมอไซต์มาขับย้อนศรได้ 
การศึกษาของเด็กไทย โรงเรียนในตำบลจะถูกยุบ เพราะเด็กน้อยแต่ถ้าเด็กไปเรียนที่ที่ไกลกว่านี้ ค่าเทอมก็จ่ายแพงขึ้น และเด็กๆต่างจังหวัดยังต้องช่วยงานพ่อ แม่ อยู่  และไหนจะโครงงานอิลิทอะไรที่กำลังจะเกิดอีก ที่จะคัดแต่เด็ก “หัวกะทิ” เข้าเรียนเท่านั้น ความเสมอภาคที่คนไทยถามหามาตลอด มันอยู่ไหนทำไมถึงไม่มีใครมาแก้ปัญหาเล็กๆน้อยๆ แบบนี้ได้สักที