วันนี้ 18/3/66 แม่เราไปขับแท็กซี่ออกไปได้แปบนึงโทรมา บอกว่า หายใจไม่ออก เราบอกแวะข้างทางแวะปั๊มก่อน ตอนบ่ายโมงนิดๆ แล้วแม่ก็บอกว่าไม่เป็นไรเดี๋ยวแวะปั๊มไปเดินย่อย แล้วก็วางสายไปแล้วโทรมาใหม่บอกหายใจไม่ออก เราตกใจมากกลัวแม่เป็นอะไรไป เราบอกเดี๋ยวเราไปหา แล้วแม่ก็ให้คนที่ปั๊มโทรเรียกรถพยาบาล เราก็คุยกับแม่ตลอด แล้วแม่ก็บอกว่าแวะซื้อแซนวิชหมูหยองที่ เซเว่น พอกินไปมันเหนียวแล้วก็เลยกินน้ำลงไปแล้วก็ล้วงคอให้อ้วกออกมา แต่ไม่หาย พอผ่านไปชั่วโมงกว่าเราก็ถามว่ารถพยาบาลมายัง ก็ยังไม่มา เราเลยบอกให้ขึ้นแท็กซี่ไปเลยโรงพยาบาลใกล้ที่สุด คันแรกไม่ไป ขนาดแม่เราบอกไม่ไหวแล้ว คันที่สองไปแม่เราบอกเร็วๆ ไม่ไหวแล้ว คนขับบอกใจเย็นๆ เป็นเราก็ไม่เย็นหรอกคนกำลังจะตาย แม่บอกไม่ไหวแล้ว บอกอโหสิกรรม แล้วก็บอกให้ พ่อพล ที่อุทยานปู่ฤๅษีองค์ใหญ่ที่สุดในโลกที่สุพรรณ ช่วยลูกได้ ตอนนั้นเรากลัวมาก กลัวไปหมด แต่แม่เราเข้มแข็ง ทนจนถึงโรงพยาบาล แม่บอกไม่ไหวแล้วหน้าวเขียวไปหมดแล้ว มันเป็นโรงพยาบาลเอกชน เขาก็ถามอาการแม่ ดีที่แม่มีสติ ตอนนั้นเราร้อนใจไปหมด เราก็พูดว่าทำไมไม่รักษาก่อนค่อยถามค่อยอะไร แต่ก็เข้าใจว่าต้องถามอาการ แม่ยังห่วงอีกว่าเป็นโรงพยาบาลเอกชน เราบอกรักษาก่อนเลย เรื่องเงินชั่งมัน ถ้าไม่รักษาเลยแม่เราจะเป็นยังไงก็ไม่รู้ต้องย้ายไปโรงพยาบาลรัฐซึ่งไม่ไหวแล้ว พอเราไปถึงแม่ปลอดภัย เราโล่งอกมาก โทรบอกยาย ยายก็รีบนั่งแท็กซี่มา ยายบอกทำไมไม่บอกเขาจะได้มาด้วย ตอนนั้นเราคิดอะไรไม่ออก แต่คิดว่าต้องไปหาแม่เดี๋ยวนี้ หมอบอกอาหารเป็นพิษ แม่เรากินยาไมเกรนไปด้วย แต่ต้องเอารถไปถ่ายน้ำมันเครื่อง ก็เลยออกไป ไม่ได้พักผ่อน แม่บอกซื้อแซนวิชกินประจำไม่เป็นอะไร แต่ครั้งนี้ กินเข้าไปคำเดียว มันเหนียวหนดๆ แล้วก็หายใจไม่ออก แน่นหน้าอก 

เราอยากรู้ว่าทำไมรถโรงพยาบาลถึงไปช้าจังชั่วโมงสองชั่วโมง ถ้าแม่เรารอรถพยาบาลจะเป็นยังไง 

แล้วก็ขอบคุณรถแท็กซี่คันที่สอง ที่ช่วยรับแม่เราไปส่งโรงพยาบาล เรายังไม่ได้ให้ตังเขา แต่แม่ขอเบอร์ไว้แล้ว เราขอบคุณมากกก ถ้าไม่มีคุณไม่รู้แม่เราจะเป็นยังไง

ตอนนั้นเราคิดว่าถ้าไม่มีแม่เราจะอยู่ยังไงเราอยู่ไม่ได้

ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ช่วยเรา

ขอบคุณแม่ที่ปลอดภัย

ขอบคุณทุกอย่าง

ขอบคุณคนในปั้มที่ช่วยโทรเรียกรถพยาบาล

ขอบคุณแม่ที่อดทน