พูดถึงเรื่อง "ความรัก" 💔

พอหันกลับมาทบทวน

ทุกวันนี้มันก็ว่างเปล่า

ไร้ความรู้สึก ไม่มีตัวตน

ไม่สมารถจับต้องได้

มีแต่ความเอือมละอาใจ

มีแต่ความข่ม กลืนไม่เข้า

คลายไม่ออก จุกอยู่ที่อก

เพียงเพราะคำว่า ครอบครัว

เพื่อลูก ตั้งแต่วันที่เข้ามาใช้ชีวิต

มีความสุขจริงๆ สักกี่ครั้ง?

มีแต่คำพูดที่ กระทบจิตใจ

ถามดีๆ แต่สิ่งที่ได้คือ ตะคอก

พูดเหมือนเราเป็นตัวอะไร

จะ 3 ปีเต็มที่อยู่กันมา บั่นทอน

ไปตั้งแต่เดือนแรกที่มาอยู่จนหมดสิ้น

กว่าจะผ่านมาได้ กว่าจะเป็นกู

ที่ไม่มีน้ำตาแบบเมื่อก่อน กว่าจะทิ้ง

ความรู้สึกว่ารัก ที่มันทำให้เราเจ็บในการกระทำ

ของคนคนนึง

ใจที่เต็มดวง ตลอดการเดินทาง 7ปี ในอดีต

และ 3 ปี ที่ตัวกูมีแต่ใจที่ไม่เหลืออะไรเลย

วันนี้พอมาคิดมันก็ จี๊ดๆ นะ ว่ากูจะทนกับคำ

ว่าครอบครัวได้อีกนานแค่ไหน ทนเพราะหน้าที่

ไม่ใช่ความรัก  แค่3ปี  ใจกูติดลบ ไม่เหลืออะไร

ใครไม่มาผ่านเรื่องราวทุกอย่างแบบกู จะไม่รู้

ว่ากูเจออะไรมาบ้าง จนทุกวันนี้มีแต่เพียงหน้าที่

เท่านั้นที่เหลืออยู่  คือไม่เหลือแล้ว ไม่เหลือแล้วจริงๆ

#บทความข้างต้นคือบทความทางfacebook ของดิฉัน  มีใครเป็นแบบเราไหม
อารมณ์ถูกบั่นทอนจนเราหมดรัก. แต่เราต้องทนอยู่เพื่อลูก  
จะเลือกทางไหนดี ระหว่างอยู่ๆไป. กับ ถอยออกมา