สวัสดีค่ะ  กระทู้นี้เป็นกระทู้เเรกที่ตั้งค่ะ
ถ้าผิดพลาดอย่างไร ขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

เรื่องมีอยู่ว่า......
ตัวเราอายุ 22 ปีค่ะ ส่วนแฟนอายุ 36 ปีค่ะ
เราคบกับเเฟนมาจะ 1 ปีเเล้วค่ะ
ขอบอกตรงนี้ก่อนว่า เรากับเเฟนอยู่คนละจังหวัดกันค่ะ จะมาเจอกันเดือนละ 1 ครั้งค่ะ ครั้งนึง 1-6 วันค่ะ (ยังไม่ได้เเต่งงานค่ะ)
ไปมาหาสู่กันเเบบนี้ทุกเดือนค่ะ ทางครอบครัวเรารับรู้ค่ะ

เข้าเรื่องตามหัวข้อกันเลยดีกว่าค่ะ
เเฟนจะมีข้อเสีย คือการขี้หึง ขี้ระเวง เเละมโนไปเองค่ะ จู้จี้ เเละจุกจิกมาก
ทำไห้ไม่สบายใจ เเละเหนื่อยใจมากค่ะตอนนี้ รู้สึกว่าตัวเรากลายเป็นคน-
จิตตกมากค่ะ เเฟนเราทำตัวเป็นเจ้าชีวิตเราขึ้นทุกวัน เหมือนพยายามสร้างกรงไห้เราอยู่
ตั้งเเต่ครบกันวันเเรก สกิลการขี้หึง ก็มีไห้เห็นเลยค่ะ เเต่ยังไม่มากเท่าไหร่เพราะตอนนั้นยังไม่ได้เปิดตัวอย่างเป็นทางการ พอคบกันไปเรื่อยๆสกิลก็เพิ่มขึ้นอย่างทันตาเห็น เเละที่มากกว่านั้น สกิลเพิ่มขึ้นมากถึงมากที่สุด '' คือวันพาเข้าบ้านค่ะ '' เเละจนถึงทุกวันนี้ .....ทุกคนคงสงสัยใช่มั้ยคะว่าทำไมเราถึงใช้คำนี้เพราะ???

ในทุกๆวันเเฟนเราจะโทรหาเรา ในทุกครั้งที่เขาตื่นนอน หรือเวลาที่เขาเลิกงาน เเต่.....เวลาของเรากับเขา มันไม่ตรงกัน ปล.เเฟนเราทำงานเป็นกะ
ยกตัวอย่างเช่น เเฟนเราทำงาน 15:30 น เลิกงาน 03:30
เเละเวลา 03:30 เป็นเวลาเลิกงานของเเฟนเรา อย่างที่บอกค่ะ
เเฟนเราจะโทรหาเรา โทร !! โทร !! โทร !! จนกว่าเราจะรับ โทรจนถึง 04:30 น เป็เวลาที่เราตื่น ( ทำไมไม่พักผ่อน ) ????
> ใช่....เราตื่นมา เราเข้า FB เป็นอันดับเเรก
(เเน่นอน ไฟขึ้นออนไลน์สีเขียว) เเฟนเราโทรหาเราทันทีเพื่อที่จะคุยกับเรา ณ ตอนนั้น เดี๋ยวนั้น เราก็รับทันทีเช่นกัน ก็คุยกันบลาๆๆๆ
พอเราจะวาง เพื่อที่จะทำภาระกิจหลายๆอย่าง กับข้าว และหลายๆอย่าง
เเต่.....เเฟนเราไม่อยากจะวาง ยื้อนู้น ยื้อนี้ จนทิ้งท้ายประโยค....
อย่านอกกายนอกใจกันนะ เราต้องซื่อสัตย์ต่อกันนะ อย่าไปคุยกับใครนะ
🙄🙄🙄🙄🙄 เป็นประโยคที่พูดทุกวัน เเละทุกครั้งที่วางสาย

เเละตอนที่อยู่ด้วยกันก็เช็คมือถือ ว่าคุยกับใครมั้ย เข้านู้นมั้ย เข้านี้มั้ย
ไปส่องใครมั้ย เเอบเเชทกับใครมั้ย เป็นอันต้องทะเลาะกันทุกๆครั้ง
เเฟนเราเป็นคนชอบพูดคำพูดดราม่า ซีเรียส ในทุกๆเรื่อง
ชอบยัดเยียดความไม่ดีมาไห้เรา ยัดเยียดว่าจะต้องมีใคร จะต้องคุยกับใคร
ทำไห้เราอึดอัด

ในทุกๆวัน เราจะไปไหนเราต้องรายงานเขา จะไปตรงไหนต้องบอก จะไปกับใครต้องรายงาน จะกลับกี่โมงต้องเเจ้ง
เเละ ไม่ว่าเราจะยุ่งเเค่ไหน เขาจะต้องโทรย้ำๆกับเรา เราตัดสายก็เเล้ว เขาก็จะรั้นโทรย้ำๆอยู่เเบบนั้น
เเละในทุกๆวัน วันไหนที่เราไม่ส่งข้อความทิ้งไว้ในระหว่างที่เขาทำงาน
เขาก็จะมีคำพูดดราม่าเสมอๆ เเละจบด้วยการคิดว่าเรามีคนอื่น
เป็นเเบบนี้ทุกวันค่ะ นี้เเค่ส่วนหนึงค่ะ

เราเคยเปิดอกคุยกันกับเเฟนค่ะ
ว่าพฤติกรรมเเบบนี้ นิสัยเเบบนี้ คงไปด้วยกันไม่ได้
เพราะนิสัยของเรามันเเตกต่างกันมากๆ เเละอีกอย่างเทอ อายุ36 แล้วเธอควรมีความเป็นผู้นำมากกว่านี้ ไม่ใช่ทำตัวงอลไร้สาระเเบบนี้ ถ้าขืนยังเป็นเเบบนี้อีกเราคงต้องเลิกกับเธอนะ เพราะเราไม่โอเคมากๆ เราว่าอยู่กับเธอมันไม่ใช่ตัวตนของเรา เพราะเธอจะมาคิดเองเออเองเเบบนี้เเล้วให้เราต้องกลายเป็นคนเเบบนี้ไห้เธออยู่เสมอมันคงไม่ได้

....เขาก็ขอร้องไห้เราอยู่กับเขาก่อน เขาจะขอเเก้ตัว
.......เเต่มันป่วยการ เพราะมันคือสันดานของเขาไปเเล้ว
ดีได้เเค่วันเดียว ไม่จุกจิก วุ่นวายเเค่วันเดียว ก็กลับสู่โหมดเดิมตามเคย
เป็นเเบบนี้ซ้ำเเล้วซ้ำเล่า

มีอีกหลายเหตุการณ์ค่ะ แต่เล่าต่อคงจะยาวมากๆ
อยากรู้ค่ะ ว่าเพื่อนๆจะทนอยู่กับคนนิสัยเเบบนี้ได้มั้ยคะ ??
ปล. เเฟนเราไม่เคยนอกกาย ไม่นอกใจ
ไม่กินเหล้า
ไม่สูบบุหรี่
ใส่ใจทุกๆอย่าง เเละเป็นคนดีมากๆ
เเต่เสียอย่างเดียวตามหัวข้อเลยค่ะ