ตามหัวข้อเลยค่ะ

จึงพาไปพบจิตแพทย์เด็ก คุณหมอฟันธง ว่าเด็กมีภาวะสมาธิสั้นจริง
จึงเริ่มให้ลูกกินยาตามที่หมอสั่ง ได้ปีกว่า ๆ แล้ว โดยรวมอาการน้องดีขึ้น แต่ก็ยังมีบางอาการที่ยารักษาไม่ได้
เช่น อาการขี้เกียจ หูทวนลม ไม่กลัวใคร ขี้ลืม พูดมาก พูดไปเรื่อย  ไม่รู้กาละเทศะฯลฯ

ที่โรงเรียน คุณครูขออนุญาตลงทะเบียนว่าน้องเป็นเด็กพิเศษ เคยไปนั่งดูลูกทำกิจกรรมลูกเสือกับเพื่อน ๆ 
คุณครูพาเล่นเกม น้องจะเล่นไม่เป็น วิ่งแข่งกับเพื่อนไม่เป็น บางทีนึกจะเดินออกจากแถว ก็เดินออกมาเลย
เราก็นั่งน้ำตาคลอ สงสารลูก แต่เพื่อน ๆ น้อง น่ารักทุกคน พยายามเรียกให้น้องกลับเข้าแถว เรียกให้มาเล่นด้วยกัน

บางทีเราที่เป็นแม่ เหนื่อยมาก กับการที่ต้องคิดหาวิธีสอนให้น้องใช้ชีวิตให้เป็นปกติ เหมือนเด็กทั่ว ๆ ไป
เช่น ตื่นเช้ามา สอนให้น้องรู้จักอาบน้ำล้างหน้าแปรงฟัน กินข้าว และแต่งตัวไปโรงเรียน
กว่าน้องจะทำเสร็จแต่ละอย่างช้ามาก กว่าจะแล้วเสร็จทั้งหมด เล่นเอาแม่เหงื่อท่วมไปเลย
ซึ่งนอกจากเค้าจะไม่มีความกระตืนรือร้นแล้ว ยังเฉื่อยชา ถ้าไม่ย้ำหลาย ๆ รอบ เค้าจะไม่สนใจและไม่ยอมทำตาม

คุณหมอแนะนำว่า คุณแม่ต้องเข้าใจเด็กที่มีอาการแบบนี้ ต้องใจเย็น ต้องอดทน ต้องพยายามสอน
ที่สำคัญห้ามตีเด็กโดยเด็ดขาด (บางทีก็อดไม่ได้ค่ะ ขอโทษนะลูก)
เราก็พยายามทำตามที่คุณหมอแนะนำ  แต่บางทีก็เหนื่อยมาก ท้อมาก  จนบางทีแอบร้องไห้

ยิ่งเวลาสอนทำการบ้าน น้องจะขี้เกียจมาก ทำได้แป้บเดียวก็บ่นว่าเหนื่อย แล้วจะไม่สนใจอีกเลย อันที่จริงเราไม่ซีเรียสเรื่องการเรียน
แต่อยากให้เค้ารู้จักรับผิดชอบหน้าที่ตัวเอง โดยแม่ไม่ต้องคอยย้ำหลาย ๆ รอบ กลัวและห่วงว่าลูกจะมีปัญหาในการใช้ชีวิตในอนาคต

เราต้องทำยังไงดี  ใช้เทคนิคแบบไหนเลี้ยงดูเค้า เพื่อที่จะทำให้เค้าเข้าใจในสิ่งรอบตัว และมีหนทางที่เค้าจะเป็นปกติมั้ยคะ