เมื่อคืนคือรู้สึกว่างเปล่าในชีวิตมาก ไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้ชีวิตมันดีขึ้น ถ้ามีสะพานหรือตึกสูงตรงหน้าคงโดดลงไปแล้ว เศร้าจนน้ำตามาไหลออกมาเอง เรื่องเล็กๆน้อย เรื่องใหญ่ในชีวิตที่มันกระทบกับใจที่ไม่เคยพูดมันตีกันทุกอย่าง แล้วถ้าจะให้พูดก็ไม่รู้ด้วยว่าจะพูดยังไง เหมือนในหัวมันว่างเปล่าแต่น้ำตาก็ยังไหลอยู่แบบนั้น จนเหนื่อยแล้วหลับไปเองเมื่อไหร่ก็ไม่รู้ มันหมดแพนชั่นทุกเรื่อง ไม่อยากเรียนไม่อยากทำงาน ไม่อยากไปไหน แค่คิดทุกอย่างก็เหนื่อยแล้วว่าทำไมชีวิตต้องเป็นแบบนี้ มันรู้สึกเจ็บปวดจริงๆ

พอตื่นขึ้นมาก็เหมือนที่เสียใจเมื่อคืนมันได้กลบเป็นกำแพงที่สูงขึ้น นอนอยู่บนเตียงแบบนั้นจนบ่ายโมง ลงไปกินข้าวก็ยังมีความรู้สึกว่างเปล่าเหมือนเดิม ขึ้นมานอนบนเตียงอย่างว่างเปล่า พอค่ำก็ลงไปกินข้าวอีกครั้ง เห็นอะโวคาโด้ที่ซื้อมาเกือบอาทิตแล้วสุกกำลังดี แล้วก็นึกขึ้นได้ว่าอยากกินอะโวคาโด้ปั่นมาซักพักแล้ว ก็เลยเอาไปปั่นกิน ใส่นมพิซตาชิโอ้กับน้ำผึ้งโดยที่ไม่ได้กะปริมาณอะไร พอกินก็รู้สึกว่า มันน่าจะใส่น้ำผึ้งมากกว่าอีกหน่อย แล้วก็ไม่น่าขูดอะโวคาโด้เยอะจนมันติดรสขมแบบนี้เลย พรุ่งนี้หรือวันอื่นต้องลองปั่นกินใหม่สะแล้ว แล้วก็ได้คิดว่าเมื่อคืนก็เหมือนตกหลุม ตกลงไปเจ็บมาก เศร้ามากไม่อยากจะอยู่ต่อไปแบบนี้ พอเช้ามาก็เหมือนตัวเองขึ้นมาจากหลุมได้ แล้วมาเจออะโวคาโด้ที่ทำให้อยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อปั่นอะโวคาโด้ให้อร่อยกว่าเดิม จากนั้นความรู้สึกว่างเปล่าก็เริ่มหายไป เริ่มอยากที่จะเรียน อยากทำงาน หาความรู้ในส่วนที่ตัวเองยังไม่รู้เพิ่มมากขึ้น เพื่อพาตัวเองออกไปจากหลุมนี้อย่างถาวร และมีชีวิตที่ตัวเองอยากมีให้ได้
ขอบคุณอะโวคาโด้ที่สุกกำลังดีหลังจากที่ซื้อมาเกือบอาทิตโดยที่ตอนซื้อแม่ค้าบอกว่าอีก 2-3 วันก็กินได้ ขอบคุณแม่ค้าที่โกหก เพราะมันต้องใช้เวลาเกือบ 1 อาทิต ไม่งั้นคงไม่มีอะโวคาโด้ปั่นในวันนี้