ผมมีเพื่อนอยู่คนหนึ่ง ตอน ม.ปลายผมกับเขาเรียนอยู่สายวิทย์-คณิตด้วยกัน เพื่อนผมเขาเป็นคนไม่ได้เรียนเก่งมากนักเลยชอบมาให้ผมสอนอยู่บ่อยๆ
พอมาถึงวันที่ประกาศผลสอบกลางภาคของ ม.4 เทอม 1 เพื่อนผมคนนี้ก็ทำให้ผมอึ้งด้วยการที่เขาได้คะแนนสูงสุดของห้องในวิชาคณิตและฟิสิกส์
ตอนนั้นแม้ผมจะงงๆแต่ก็ดีใจกับเพื่อนมาก เพราะแสดงให้เห็นว่าเขามีความขยันและตั้งใจเรียนมากขึ้นกว่าเดิม
เหตุการณ์นี้ดูเหมือนจะดี แต่ทว่าพอผ่านไปสักพักผมเริ่มตั้งข้อสังเกตว่าเวลาที่เขาทำแบบฝึกหัดในห้องเขาดูทำไม่ค่อยได้ หรือเวลามีเพื่อนไม่เข้าใจแล้วมาถามเขาเขาก็ตอบไม่ได้ เหมือนเขาเรียนไม่ค่อยเข้าใจ แต่พอประกาศผลสอบเขากลับได้คะแนนสูงสุดทุกครั้ง แต่ผมก็ยังไม่ได้อะไรมากเพราะคิดว่าเขาคงกลับไปทบทวนทำความเข้าใจด้วยตนเอง
จนวันหนึ่งผมก็ได้รู้ความจริง เมื่อเขาชวนผมไปเรียนพิเศษกับอาจารย์ J และ อาจารย์ K (ชื่อสมมุตินะครับ)เป็นอาจารย์ที่สอนคณิตกับฟิสิกส์ ซึ่งอาจารย์สองท่านนี้เขาสอนอยู่ในโรงเรียนที่เราเรียนอยู่ดังนั้น เวลามีสอบกลางภาคหรือปลายภาคอาจารย์สองท่านนี้ก็จะรู้ข้อสอบ แล้วก็จะนำข้อสอบของจริงมาลองให้เพื่อนผมทำ ถ้าข้อสอบเป็นโจทย์เขาก็จะเขียนให้ดูว่าข้อนี้ทำยังไง แล้วให้เพื่อนผมถ่ายรูปวิธีทำไปดูที่บ้าน ถ้าเป็นปรนัยเขาก็จะบอกเลยว่าแต่ละข้อตอบอะไรบ้าง ทำให้พอถึงตอนสอบเพื่อนผมก็เลยรู้ว่าข้อนี้ต้องทำยังไง ตอบว่าอะไรบ้าง ซึ่งเขาไม่ได้เข้าใจมันจริงๆ
ทีนี้พอเพื่อนชวนผมก็ตอบว่าไม่ไป เพราะรู้สึกว่ามันเป็นการเอาเปรียบคนอื่นที่เขาตั้งใจอ่านหนังสือมา พอพูดไปอย่างนี้เพื่อนมันก็ถามว่าเอาเปรียบยังไง ในเมื่อเขายอมลงทุนเสียเงินค่าเรียนพิเศษ(ซึ่งมันเยอะมากๆครับ จากที่เพื่อนผมบอกมา) ในขณะที่คนอื่นไม่ได้เสีย เขาก็ต้องได้มากกว่าคนอื่นสิ ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง
แล้วเขาก็เรียนกับอาจารย์สองท่านนั้นจนจบ ม.ปลาย พอเข้ามหาลัยผมก็ไม่ได้เจอเข้าอีกเลย
จนกระทั่งวันหนึ่งเขาโทรมาคุยกับผม ผมจึงได้รู้ว่าเขาติดวิศวะที่มหาลัยแห่งหนึ่ง ผมก็ดีใจกับเขาด้วย
แล้วจู่ๆพอคุยกันไปสักพักเขาก็เริ่มร้องไห้ออกมาหนักมาก แล้วบอกว่าเขาเครียดมากเพราะเขาเรียนไม่รู้เรื่องเลย และเขากลัวมากว่าจะโดนไทร์ กลัวจะโดนพ่อแม่ด่าเพราะก่อนหน้านี้พ่อแม่เขาก็เข้าใจมาตลอดว่าเขาเรียนเก่ง เพราะเห็นได้คะแนนเยอะตลอด เลยให้เขาเรียนวิศวะ ตอนนี้ผมก็เลยพยายามสอนเขาซึ่งก็ทำอะไรได้ไม่มากนัก เพราะอยู่คนละมหาลัย ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชีวิตเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป
ผมเลยอยากจะฝากไปถึงอาจารย์ทุกท่านว่าอย่าทำแบบนี้เลยครับ ผมมองว่าการกระทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการให้เพื่อนลอกข้อสอบ ซึ่งสุดท้ายแล้วมันอาจกลายเป็นการทำร้ายเด็กไปโดยไม่รู้ตัวนะครับ สอนให้เด็กเข้าใจเป็นหลักดีกว่าครับ อย่าเพิ่งไปสนใจว่าเด็กจะต้องได้คะแนนเยอะ เพราะถ้าเด็กเข้าใจเด็กก็จะทำข้อสอบได้เองครับ
ติเพื่อก่อนะครับ ด้วยความเคารพอาจารย์ทุกท่านครับ
เมื่ออาจารย์ทำร้ายลูกศิษย์โดยไม่รู้ตัว
พอมาถึงวันที่ประกาศผลสอบกลางภาคของ ม.4 เทอม 1 เพื่อนผมคนนี้ก็ทำให้ผมอึ้งด้วยการที่เขาได้คะแนนสูงสุดของห้องในวิชาคณิตและฟิสิกส์
ตอนนั้นแม้ผมจะงงๆแต่ก็ดีใจกับเพื่อนมาก เพราะแสดงให้เห็นว่าเขามีความขยันและตั้งใจเรียนมากขึ้นกว่าเดิม
เหตุการณ์นี้ดูเหมือนจะดี แต่ทว่าพอผ่านไปสักพักผมเริ่มตั้งข้อสังเกตว่าเวลาที่เขาทำแบบฝึกหัดในห้องเขาดูทำไม่ค่อยได้ หรือเวลามีเพื่อนไม่เข้าใจแล้วมาถามเขาเขาก็ตอบไม่ได้ เหมือนเขาเรียนไม่ค่อยเข้าใจ แต่พอประกาศผลสอบเขากลับได้คะแนนสูงสุดทุกครั้ง แต่ผมก็ยังไม่ได้อะไรมากเพราะคิดว่าเขาคงกลับไปทบทวนทำความเข้าใจด้วยตนเอง
จนวันหนึ่งผมก็ได้รู้ความจริง เมื่อเขาชวนผมไปเรียนพิเศษกับอาจารย์ J และ อาจารย์ K (ชื่อสมมุตินะครับ)เป็นอาจารย์ที่สอนคณิตกับฟิสิกส์ ซึ่งอาจารย์สองท่านนี้เขาสอนอยู่ในโรงเรียนที่เราเรียนอยู่ดังนั้น เวลามีสอบกลางภาคหรือปลายภาคอาจารย์สองท่านนี้ก็จะรู้ข้อสอบ แล้วก็จะนำข้อสอบของจริงมาลองให้เพื่อนผมทำ ถ้าข้อสอบเป็นโจทย์เขาก็จะเขียนให้ดูว่าข้อนี้ทำยังไง แล้วให้เพื่อนผมถ่ายรูปวิธีทำไปดูที่บ้าน ถ้าเป็นปรนัยเขาก็จะบอกเลยว่าแต่ละข้อตอบอะไรบ้าง ทำให้พอถึงตอนสอบเพื่อนผมก็เลยรู้ว่าข้อนี้ต้องทำยังไง ตอบว่าอะไรบ้าง ซึ่งเขาไม่ได้เข้าใจมันจริงๆ
ทีนี้พอเพื่อนชวนผมก็ตอบว่าไม่ไป เพราะรู้สึกว่ามันเป็นการเอาเปรียบคนอื่นที่เขาตั้งใจอ่านหนังสือมา พอพูดไปอย่างนี้เพื่อนมันก็ถามว่าเอาเปรียบยังไง ในเมื่อเขายอมลงทุนเสียเงินค่าเรียนพิเศษ(ซึ่งมันเยอะมากๆครับ จากที่เพื่อนผมบอกมา) ในขณะที่คนอื่นไม่ได้เสีย เขาก็ต้องได้มากกว่าคนอื่นสิ ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง
แล้วเขาก็เรียนกับอาจารย์สองท่านนั้นจนจบ ม.ปลาย พอเข้ามหาลัยผมก็ไม่ได้เจอเข้าอีกเลย
จนกระทั่งวันหนึ่งเขาโทรมาคุยกับผม ผมจึงได้รู้ว่าเขาติดวิศวะที่มหาลัยแห่งหนึ่ง ผมก็ดีใจกับเขาด้วย
แล้วจู่ๆพอคุยกันไปสักพักเขาก็เริ่มร้องไห้ออกมาหนักมาก แล้วบอกว่าเขาเครียดมากเพราะเขาเรียนไม่รู้เรื่องเลย และเขากลัวมากว่าจะโดนไทร์ กลัวจะโดนพ่อแม่ด่าเพราะก่อนหน้านี้พ่อแม่เขาก็เข้าใจมาตลอดว่าเขาเรียนเก่ง เพราะเห็นได้คะแนนเยอะตลอด เลยให้เขาเรียนวิศวะ ตอนนี้ผมก็เลยพยายามสอนเขาซึ่งก็ทำอะไรได้ไม่มากนัก เพราะอยู่คนละมหาลัย ผมเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าชีวิตเขาจะเป็นอย่างไรต่อไป
ผมเลยอยากจะฝากไปถึงอาจารย์ทุกท่านว่าอย่าทำแบบนี้เลยครับ ผมมองว่าการกระทำแบบนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากการให้เพื่อนลอกข้อสอบ ซึ่งสุดท้ายแล้วมันอาจกลายเป็นการทำร้ายเด็กไปโดยไม่รู้ตัวนะครับ สอนให้เด็กเข้าใจเป็นหลักดีกว่าครับ อย่าเพิ่งไปสนใจว่าเด็กจะต้องได้คะแนนเยอะ เพราะถ้าเด็กเข้าใจเด็กก็จะทำข้อสอบได้เองครับ
ติเพื่อก่อนะครับ ด้วยความเคารพอาจารย์ทุกท่านครับ