...เราอายุ42 อยู่คนเดียวมา2ปีละ หน้าตาก็น่ารักธรรมดาๆตามวัยน่ะ
...คนเข้ามาเเซะ จีบ อยากคุย นำเสนอให้นั่นโน่นนี่ก็มีเข้ามาเรื่อยๆ
...แต่เรา ไม่อยากคุยกับใครเลย อยากอยู่คนเดียวแบบนี้รู้สึกกลัวการมีความรัก ซึ่งมันต้องใช้เวลาในการศึกษา เรียนรู้ และ เราเองก็ ไม่เปิดใจเท่าไหร่
... เวลาที่เรามีปัญหาอะไร คนที่ช่วยคนแรกคือตัวเราเองทั้งนั้นและทุกครั้งมันก็จะผ่านไปได้ด้วยดีเสมอไม่มีครั้งไหนเลยที่ทำไม่ได้.
... เราจึงรู้สึกว่า เราไม่ต้องมีแฟนก็ได้นะ แต่ใจจริงมันก็เหงาที่เวลากลับบ้าน ต้องนอนคนเดียวกินข้าวคนเดียว ดูทีวีคนเดียว  ไม่มีมุมมุ้งมิ้งกับใครเลย

... แบบนี้ เขาเรียกว่าโรคซึมเศร้าหรือเปล่า หรือว่าโลกส่วนตัวสูง