อาจจะยาวหน่อยนิดนึง เรื่องทุกอย่างมันเยอะแยะมาก จนไม่สามารถสรุปได้สั้น ๆ

            เรื่องมันมีอยู่ว่า ตั้งแต่ที่คบกันมานานเป็นปีกว่าๆแล้ว ช่วงแรกของการคบกันเราทำเรื่องที่เธอเกลียดมากเอาไว้ ก็คือการเป็นคนที่เธอเกลียนแต่เธอไม่นึกไม่ฝันว่าจะเจอเช่นนี้ เขามองเราผิดแล้วคาดหวังเราแบบที่เธอที่คิดว่าเราเป็น ทุกอย่างดำเนินไประยะนึงหลายเดือนจนถึงจุดจุดนึงเธอก็สารภาพว่าเธอไม่ชอบสิ่งที่เราเป็น โดยที่ไอ้เราก็ไม่รู้มาก่อนพอเขาบอกเราแบบนี้เราก็มึนสิครับ เราเกลียดตัวเองเลยในตอนนั้น เราพยายามปรับเปลี่ยนตัวเองในทางที่ถูกต้องตามที่ตัวเองคิด จนตอนนี้รู้สึกว่าเราเป็นคนแบบที่เปลี่ยนไปแล้ว แต่เธอก็ยังยอมรับไม่ได้ในสิ่งที่เราเปลี่ยนไป ตั้งคำถามว่ามันเปลี่ยนง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ ระยะเวลามันก็แค่สั้นๆเอง ( ในที่นี้ตอนนี้ก็ครึ่งปีกว่าได้ ) เธอก็มักจะหยิบมาพูดว่าเสียใจตลอด เราเป็นอย่างงั้นอย่างงี้มาก่อน พูดตอกย้ำทุกครั้งที่นึกขึ้นมาได้ แม้จะมีบ้างที่เลือกที่จะปล่อยมันได้แต่สุดท้ายก็ลงเอยด้วยการหยิบขึ้นมาพูดอยู่ดี เราก็พยายามอธิบายว่าทำไมตอนนั้นเราถึงเป็ฯแบบนั้น ทำไมตอนนั้นถึงเลือกทำแบบนั้น แต่ถึงจะอธิบายออกไป เธอก็เลือกที่จะเชื่อสิ่งแรกที่ตัวเองได้รับเสมอ เราสองคนมักจะทะเลาะเรื่องนี้กันบ่อยซะจนตัวเราเองก็ไม่รู้จะแก้ปัญหาตรงจุดนี้ยังไง ทุกครั้งที่เกิดเรื่องแบบนีขึ้นพอจบลงเราก็กลับไปเป็นคนรักกันเหมือนเดิม

          แต่ก็ไม่ใช่แค่นี่ที่เป็นเหตุของกระทู้นี้ สมัยก่อนเราเคยเป็นคนที่เลือกปฎิบัติต่อคนไม่เป็น เรามักจะชิลกับทุกอย่างที่ผ่านๆเราไป ในช่วงเแรกของคสพ เราจะเป็นคนไม่กล้าทำโน่นทำนี่ที่เป็นการแสดงความรักไคร่ เช่น พูดชมหรือพูดว่ารักโน่นนี่นั้น แต่การกระทำมักจะออกหน้าออกตา จะกอดจะหอมแก้มเราไม่ลังเลเลยเรารู้สึกว่าเราอยากจะทำให้กับเขาแม้จะอยู่ในที่ที่สาธารณะก็ตาม ส่วนใหญ่แล้วการกระทำเหล่านี้เราเป็นคนเริ่มต้นมันขึ้นมา แล้วมันก็มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเวลาผ่านไป ระหว่างทางเราก็มีแอบทำตัวไม่ดีอยู่บ้าง เช่น พูดจาคำไม่ดีโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ อารมณ์เสียกับเธอครั้งนึง หรือการที่เรามักจะไม่ทักหาเธอก่อนถึงมีก็น้อยมากถ้าเทียบกับเธอแล้ว แต่ก็ไม่ใช่ว่าเราไม่อยากคุยกับเขา ในตอนนั้นเราเป็นคนที่รอให้คนทักมาก่อนถึงคุยได้ เสมือนกับถ้าทักมาแสดงว่าว่างแล้ว ส่วนเราก็ใช้ชีวิตของตัวเองอยู่ พอถึงเวลาที่เขาทักมา เราก็จะปรีกตัวออกมาหาเขา ทำให้เขาคิดว่าเขาต้องเป็นคนพยายามอยู่ฝ่ายเดียวตลอด เขารู้สึกว่าเราไม่ได้รักเขาจริงๆ ช่วงหลังๆ เราจึงหาเวลาเพิ่มให้เขาบ้าง ทักก่อนเพื่อที่จะคุยกับเขา ให้เขารู้สึกไม่ได้พยายามคนเดียว เขาเคยถามเราว่าถ้าเงียบไปเลย เราจะตอแย้เขารึปล่าว เราก็ตอบไปว่า ถ้าเป็นเรายังไงก็ต้องทักไปอยู่ละ เราก็อยากคุยอะเนาะ พอเราคุยกันเรื่อยๆ นานเข้านานเข้า เธอก็ต้องการความเอาใจใส่ของเรา เราก็ต้องใช้ชีวิตของเรา พอเราอยากจะทำอะไรสักอย่างที่เป็นส่วนตัวก็ทำไม่ได้ เพราะว่ามือต้องจับโทรศัพท์ตลอดเวลา ทำได้ก็ต้องคุยด้วยตลอดอยุ่ดี จับจับวางวางโทรศัพท์นั้นแหละ จนตอนนี้เรารู้สึกว่ามันมากเกินไปทั้งเวลาและก็คสพทางสังคมของเรามันหายไปหมดเลย เพื่อนก็ไม่ได้ไปหา คุยกับเพื่อนก็ไม่ได้คุย พออยู่กับเพื่อนเราก็จับแต่โทรศัพท์ เพื่อนเขาก็คงไม่อยากรบกวนแหละ ไปเล่นโน่นเล่นนี่กับเพื่อนเราก็เล่นไม่ได้ดังใจ มือต้องจับโททรศัพท์พิมพ์ตลอด ตอนเรียนก็ต้องจับแต่ก็พอได้ว่าเรียนก่อนนะ เพื่อนชวนไปโน่นไปนี่เราก็ไปไม่ได้เราต้องอยู่กับเธอไว้ก่อน แถมช่วงนี้เธอเหมือนจะติดเราเอามากๆ อยากมาอยู่กินกับเราด้วยตลอด แทบจะทุกวัน ปกติก็แค่เสาร์อาทิตย์ แต่เดี๋ยวนี้มาแทบจะทุกวันแล้ว จะให้บอกไม่ต้องมาบ่อยอยากมีเวลาส่วนตัวบ้างก็เสียใจอีก เวลาอยู่กับเขามันไม่ส่วนตัวเหรอ คือมันไม่ใช่แบบนั้นในที่นี้คือเวลาพักหายใจหายคอของตัวเอง ทำให้เราทำใจสบายใจกับเรื่องนี้ไม่ได้ มีวันนึงที่มีกิจกรรมต้องปรีกตัวไปทำสองสามชั่วโมงกลับดึก ติดต่อไม่ได้ไม่คุยกัน เธอแสดงท่าที่ออกมาว่ารู้สึกเขาอยู่ไม่ได้เลย เธออยากให้เราเอาเธอไปด้วยไปนั่งรออยู่แถวๆที่กิจกรรม เราก็ไม่ได้ว่าอะไรเรื่องให้มาอยู่แถวนี้หรอก แต่มันดูน่าเป็นห่วงมาก พอเราจะกลับบ้านไปหาครอบครัวที่ไม่ได้กลับไปนานมาก เราอยู่กินกับเธอมานานเป็นเดือน กลับไปแค่สองวัน เธอเหมือนจะขาดเราไม่ได้เลย ทั้งทีแต่ก่อนเราก็เจอกันนานทีครั้ง สัปดาห์ละสองครั้งบ้าง เราก็ไม่สบายใจเลย แต่ไม่ได้หมายความว่าเราไม่อยากเจอนะ คือคนรักกันไม่จำเป็นต้องคุยกันตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงรึปล่าว ต่างคนต่างมีชีวิตที่ตัวเองต้องทำ ถ้าเราบอกเธอว่าจะไปทำโน่นนะ จะไปทำนี่จะ เธอมักจะรู้สึกเศร้าแล้วก็แสดงออกมาให้เห็นอยู่ตลอด ทำให้ผมไม่สบายใจเวลาต้องแยกกันเลย ตลอดเวลาหลายเดือนมานี้สังคมอื่นเราก็ไม่ได้แตะเลย เวลาอยู่ด้วยกันดูอะไรด้วยกันอยู่แล้วเราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เธอก็มักจะถามว่า " เบื่อเหรอ ไม่อยากดูด้วยเหรอ " เวลาอยู่ด้วยกับเธอเราไม่สามารถจะคุยแชทกับคนอื่นได้เลยนะ ถ้าคุยก็คงเป็นระยะสั่น แล้วก็นานเป็นชาติกว่าจะตอบ ไม่งั้นเธอรู้สึกว่าเราไม่ได้อยู่ด้วย จนเพื่อนเราเขาสั่งเกตถึงจุดนี่ได้แหละ ว่าสังคมเราไม่ค่อยเขาเลย ก็อุตส่าห์มาเตือนว่าเข้าสังคมบ้างนะ เรารู้สึกว่าเราจำเป็นต้องเอาเธอไว้ใกล้ๆ จำเป็นต้องคุยตลอดเวลา ไม่ใช่ว่าไม่อยากคุย ไม่ใช่ว่าไม่อยากอยู่ด้วย แต่ทั้งการใช้ชีวิตเหมือนเธอจะมีแค่เราอย่างไงอย่างงั้น เหมือนจะไม่มีอย่างอื่นเลยมีแค่เรา ติดเรามาก

        พอเราอยู่ด้วยกันเยอะอยู่ด้วยกันบ่อย เธอก็มักจะงอนเราบ่อยมาก งอนสามครั้งต่อวันก็มี เราก็ต้องตามง้อเขาตลอด ทุกทุกวันๆ ไม่ได้ไม่อยากทำน่ะแต่เหนื่อย มันมากไปรึปล่าว แค่เรานั่งอยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรหันไปมองหน้ากันยังงอนว่าเราทำหน้าแย่ๆใส่เขา เราก็งงว่าเราทำอะไรนะ?? พองอนหลายครั้งก็มักจะหัวฟัดหัวเหวี่ยง อารมณ์ไม่ดีใส่ เราก็ไม่รู้จะทำไง ไม่กล้าที่จะออกแอคชั่นเท่าไหร่ ก็เธอเป็นซะแบบนั้น  ล่าสุดคืองอนเรื่องที่เราไปกินอาหารที่เธอเกลียดเพราะเราเสียดายตังค์ที่ซื้อผิดมาไม่รู้ว่ามันคือสิ่งนี้ เธองอนมากโกรธเสียใจ แทบจะเลิกกันเลยด้วยซ้ำไป ตอนแรกเราก็รู้สึกว่าบางทีเราปล่อยเขาไปอาจจะดีกับเขามากกว่า แต่สุดท้ายเราก็รั้งพร้อมน้ำตา เราไม่อยากให้เธอไปเลย แต่เธอที่เสียใจในตอนนั้นเหมือนจะมีแต่อารมณ์โกรธ เธอดูไม่ใช่เธอที่เรารู้จัก เธอเอาแต่ตั้งคำถามว่าเรารักเธอมั้ย เวลาเธอรู้สึกเศร้าเสียใจ เราก็พยายามจะปรอบเธอ แต่ผลก็ออกมาไม่ค่อยดีเสมอ มักจะออกมาทางที่แย่ หนักกว่าเดิม เราก็พยายามในแบบที่ทุกครั้งที่เธอพูดถึงสิ่งที่เราก็ไป เราก็พยายามปรับเปลี่ยนตลอด จนตอนนี้เราก็ยังทำให้เธอรู้สึกในแบบที่เธอคาดหวังไม่ได้ เธอก็บอกว่าเราไม่ได้รักเธอจริงๆ ที่เราทำไม่ได้เป็นเพราะในมุมมองเรามองเธอได้แค่นี้ไง เราก็เลยทำไม่ได้ เรามองเธอไม่ได้ดีที่สุด เธอว่ามางี้ แต่ยังไงเราก็คิดตัวเองอยู่ตลอดว่าเราก็ทำดีที่สุดที่เราทำได้ เราทำแบบที่ตัวเองคิดว่าดีสำหรับเขา เราก็ไม่แน่ใจว่าสิ่งที่เธอพูดมามันจริงรึปล่าว ที่เราไม่ได้มองเธอดีที่สุดทั้งที่สำหรับเรา เรามักจะให้ความสำคัญกับเขาเป็นอันดับแรกเสมอ ยอมแทบจะทุกอย่าง สละทั้งเวลาทั้งชีวิตประจำวันให้เธอคนเดียว งานการสังคมเราก็พยายามลดให้กับเธอเราจะได้มีเวลาอยู่กับเธอเยอะๆ แต่ว่าเราไม่สามารถทำให้เธอที่เศร้านั้นดีขึ้นได้ ไม่สามารถทำให้อดีตที่เราเคยทำไว้กับเธอที่ฝังใจหายไปได้ ไม่สามารถทำให้เธอคิดว่าเรารักเธอจริงๆได้ ตอนนี้เราไม่แน่ใจเลยว่าเราควรปล่อยเธอไปดีมั้ย เธอมักจะบอกว่ามันทรมาน มันเหนื่อย เราก็ไม่รู้จะทำยังไงดี เราก็รักเธอนะ แต่เธอเหมือนจะไม่เห็นสิ่งที่เป็นความรักของเรา อาจจะเป็นความต่างของมุมมองอย่างที่เธอพูดก็ได้ หรืออาจจะเพราะเธอต้องการความรักที่มากขึ้นก็เป็นได้

         จึงอยากถามความคิดเห็นของทุกคนว่าคิดยังไงกับเรื่องนี้ เรารู้สึกไม่เป็นตัวเองเลย เราก็อาจจะไม่ใช่คนดีเด้นอะไร ไม่ได้มีความคิดที่เป็นผู้ใหญ่อะไรนัก ไม่รู้จะทำยังไงกับตอนนี้ดี ควรแยกกันมั้ย เธอเองก็ทรมาน หรือเราควรคุยกันแบบจริงจัง แต่ก็คงพลานทะเลาะอีกแหง