เชื่อว่าหลายคน คงคิดถึงจุดนี้มาก่อน แต่ดิฉันเองก็คิดอยู่บ่อยๆ ร้องไห้ทุกครั้งเมื่อคิด

ตอนนี้ยังมีพ่อแม่ครบ แล้วส่วนตัว เรียนอยู่ต่างจังหวัด แล้วเวลาจะกลับหอก็คิดทุกครั้ง อยากอยู่บ้านกับพ่อแม่ตลอดไป หากวันใดวันหนึ่งขาดใครไป คงร้องไห้หนักมาก อยากหยุดเวลา ยิ่งโตยิ่งเครียด อยากรีบหาเงินให้ได้ไวๆ กลับมาเลี้ยงพ่อแม่ให้สบาย

แต่ก็เด็กจนๆ ต่างจังหวัดคนนึง เรียนไปเข้าเมืองกรุงมีแต่คนมองดูถูก ตั้งแต่หัวจรดเท้า เจอสังคมใส่หน้ากากกับในชีวิตมหาลัยและชีวิตวัยทำงาน กินสิ่งเดิม ๆ 

คือไม่รู้ต้องใช้ชีวิตแบบนี้อีกนานแค่ไหน อยากอยู่กับพ่อแม่ เหมือนวัยเด็ก อายุ18 ปีขอแค่ ได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากัน ยิ่งครั้งนึง มีพี่สาว พ่อแม่ ทานข้าวพร้อมกัน รู้สึกอบอุ่นดีใจ หัวเราะ ไม่เครียดอะไร ไม่มีอะไรต้องคิด พอมีพอกิน ไม่อด นอนเรียงกันในห้องแคบห้องเดียวกันก็มีความสุข

แต่ยิ่งโต พ่อแม่ยิ่งแก่ลง เรายิ่งต้องเผชิญปัญหา แล้วก็ต้องเข้มแข็งให้ได้ ต่อไปโดยตัวคนเดียว

อยากรู้มีใครคิดเหมือนกันไหม มีใครเป็นแบบเดียวกันหรือเปล่ามาระบายกันได้นะคะ