เมื่อตะขาบได้ยินจึงรีบตอบ
หลังจากคิดอย่างรอบคอบไม่ให้รั่ว
"งานแบบนี้มีสิ่งเดียวที่ต้องกลัว
คือเรามัวแต่มั่นใจจนเกินไป"

พอพูดเสร็จเขารีบหันหลังกลับ
สายชลพอสดับก็สงสัย
ตะขาบนั้นพูดถึงเรื่องอะไร
หรือว่าใครที่เขากล่าวถึงกัน

กล่าวถึงฝ่ายนายรามที่โดนจับ
เขานอนหลับสลบไปจนเกือบฝัน
ได้สติเขารีบลืมตาพลัน
"ที่แห่งนี้ที่ไหนกันไม่คุ้นตา"

เขาเหลือบเห็นกุญแจมือปรากฏอยู่
จึงอยากรู้มันมาได้อย่างไรหนา
"หรือว่าตอนที่ฉันหลับนิทรา
จะมีคนเอามันมารัดฉันกัน"

ไม่รอช้าเขารีบพังกุญแจ
จนเหลือแค่ตรงข้อมือของเขานั่น
ก่อนพลิกไปพลิกมาดูมือพลัน
จนพบว่าข้อมือนั้นยังอยู่ดี

รามมองไปเห็นประตูอยู่ข้างหน้า
จึงอยากหาช่องทางที่จะหนี
"เอาสิรามเราต้องรู้วิธี
มันต้องมีหนทางออกจากห้องไป"

เขาจึงลุกยืนขึ้นมองรอบรอบ
เพื่อจะหาตอบคำถามที่สงสัย
ก่อนมองเห็นโทรศัพท์อยู่ไม่ไกล
พร้อมกระดาษถูกทับไว้อยู่ตรงนั้น

จึงรีบหยิบกระดาษขึ้นมาดู
พบว่ามีเบอร์โทรอยู่ตรงแผ่นนั่น
เขาโทรหาตามเบอร์โดยเร็วพลัน
เผื่อว่าหมายเลขนั้นมีคนรับ

.
.
.
.
.
.
.
.

กล่าวถึงฝ่ายไชยไพบูลย์นายพลตรี
ในตอนนี้ได้ยินเสียงโทรศัพท์
จึงรับสายก่อนจะพูดตอบกลับ
"นั่นใครครับได้โปรดบอกชื่อมา"
.
.
.
.
.
.
.
.
"โอ้! พลตรีนั่นคุณใช่หรือไม่
นึกว่าคนอื่นไกลซะอีกหนา
อันคดีฆาตกรรมที่ทำมา
ไม่ทราบว่าใกล้เสร็จหรืออย่างไร"

เมื่อพลตรีได้ยินก็ยิ้มร่า
ตอบไปว่า"ใกล้พบผู้ต้องสงสัย
แต่หากตอบว่าสำเร็จคงอีกไกล
เพียงขอให้อย่าได้เป็นห่วงเลย"

เอกได้เห็นดังนั้นจึงรีบถาม
"ฝ่ายปลายสายคือรามหรือโปรดเฉลย"
พลตรีตอบ"ใช่แล้วล่ะ รามไงเอย"
เมื่อเฉลยเอกก็รีบยิ้มร่าพลัน

"นายอยู่ไหนหนอรามเจ้าเพื่อนยาก
รีบเอ่ยปากตอบมาเถิดเพื่อนฉัน"
รามได้ยินเสียงเอกพูดจึงตอบพลัน
"แม้แต่ฉันยังไม่รู้อยู่ไหนนี่"