(กระทู้ยาวมาก ถ้าอ่านจบแล้ว + คอมเมนต์ตอบเรานิดหน่อย จะขอบคุณมาก)
ไปเจอประโยคนึงมาว่า
There must be someone that likes you in the way you are.
มันต้องมีสักคนที่ชอบในแบบที่เราเป็น
เราอยากถามว่ามันมีจริงๆไหม
แล้วถ้าเราเป็นผู้หญิงที่เงียบๆ ดูหยิ่งๆ เหมือนไม่ค่อยอยากคุยกับใคร … จะมีคนที่ชอบในแบบนี้รึเปล่า?
ที่ตั้งกระทู้นี้มา ไม่ใช่เพราะเราโหยหาอาลัยอาวรณ์อยากมีความรัก หรือว้อนท์คนมาดูแลแบบมากๆแบบชั้นต้องการเดี๋ยวนี้นะ 555 เราแค่สงสัยเฉยๆ เพราะว่าเราเกิดมาจนอายุ20ปีละ ยังไม่เคยมีคนคุยหรือคนที่ทักเข้ามาเลยแม้แต่คนเดียว พอเป็นแบบนี้ ถึงแม้เราไม่มีใคร เราก็ใช้ชีวิตโสดๆของเราไปเรื่อย ตั้งใจเรียน ใช้เวลาอยู่กับครอบครัว ดูหนัง ฟังเพลง ทำอะไรที่ชอบของตัวเองไปเรื่อยอ่ะ
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราพอใจในความโสดจนไม่ต้องการความรักในรูปแบบนั้นเลยนะ เราก็เป็นมนุษย์คนนึง มีหัวจิตหัวใจ 555
เห็นเพื่อนๆมีแฟนละ บางคนก็มีคนคุยเยอะ เวลาอยู่กับกลุ่มเพื่อนใหญ่ๆ เราจะเป็นคนเงียบๆ แล้วนั่งฟังเพื่อนคุยกัน ประเด็นที่เราได้ยินก็เรื่องหัวใจเนี่ยแหละ แต่พวกนางก็จะคุยกันเองนะ ถ้าจะหันมาคุยกับเราเมื่อไหร่ พวกนางก็จะเปลี่ยนประเด็นไม่พูดเรื่องนี้ เพราะพวกนางรู้อยู่แล้วแหละว่าเราไม่มีใคร คนคุยไม่ต้องพูดถึง เรียกได้ว่า มองเราเป็นแม่ชี ก็คงไม่ผิดอะ เพราะเราไม่มีใครจริงๆ
เราก็ไม่ใช่แม่ชีขนาดนั้น แค่เราเป็นคนเงียบๆ หน้านิ่งๆ ติดไม่ค่อยยิ้ม โลกส่วนตัวสูง คนอื่นอาจมองดูไม่เป็นมิตร ไม่ดึงดูดเท่าไหร่ เวลาคิดอะไรก็คิดอยู่เงียบๆคนเดียว ไม่ค่อยร้องขออะไรด้วย อยากทำอะไรก็ทำคนเดียวตามประสาคนที่ทำอะไรคนเดียวมาตลอดจนดูเหมือนไม่ต้องการใคร
ตอนที่เพื่อนบอกว่าเราเป็นแม่ชี ดูไม่เคยชอบใคร ดูไม่เคยมีความรักเลยแม้แต่น้อย บอกเลยว่าคิดผิดนะ เราก็เคยแอบชอบคนอื่นเขาบ้าง เพียงแต่เราเก็บอาการแอบชอบไว้คนเดียวภายใต้ใบหน้านิ่งๆนี่แหละ เก็บอาการเก่งมากๆ เก็บจนมิดเลยอ่ะ เราไม่อยากแสดงออกแบบหวือหวา จะบอกว่าเราเป็นคนที่ค่อนข้างหัวโบราณหน่อยๆ ถูกยายถูกแม่เลี้ยงมาอะว่า อย่าไปทำตัวจีบผู้ชายก่อน มันน่าเกลียด (อย่างกระทู้นี้ ตอนพิมพ์ก็คิดนะว่า อายุ 20 มาบ่นแบบนี้ แก่แดดไปป่าววะ 555) … อย่างเราชอบคนๆนึงที่ได้เจอกันบ่อยๆ อยู่ใกล้กันบ่อยมาก ภายในใจเราคือตื่นเต้นมากนะ แทบกรี๊ด แต่ภายนอกคือนิ่งเป็นน้ำแข็งเลย ยังขำตัวเองเลยว่าชอบเขามากขนาดนั้น แต่แสดงออกเหมือนไม่ชอบเขาเลย 555
อีกอย่างเราจะเป็นประเภทว่า เวลาแอบชอบใคร เราจะชอบแค่คนนั้นจริงๆ สายตามองแค่คนๆนั้น เรียกว่ารักเดียวใจเดียว รักใครรักจริงงี้มั้ง เวลาเพื่อนมาคุยกันว่าเห็นคนนั้นคนนี้หน้าใหม่ๆ เราก็เฉยๆ เพราะเราชอบแค่คนนั้นของเราไปแล้ว แอบมองอยู่ห่างๆแบบเก็บอาการ แต่ถ้าไปรู้มาว่าคนที่เราแอบชอบ เขามีคนของเขาอยู่แล้ว เราก็แค่ตัดใจเงียบๆคนเดียว ท่องไว้ตลอดว่าเขาไม่ชอบเราแล้วล่ะ ใช้เวลานานหน่อย แต่เดี๋ยวก็เลิกชอบเอง เราคิดแบบนั้น
วกกลับมาประเด็นเดิมจากประโยคที่บอกว่า “ชอบเราในแบบที่เราเป็น”
คือถามจริง เราเป็นงี้ จะมีคนมาชอบหรอวะ 555 ก่อนจะถามว่ามีคนมาชอบ ถามว่ามีคนมาสนใจคนแบบนี้บ้างรึเปล่าเหอะ … คนที่เวลาอยู่ด้วยแล้วชอบทำหน้านิ่งๆ ชอบเก็บอาการ เก็บความรู้สึกทุกอย่าง คิดอะไรก็ไม่พูดแบบนี้อะ เราว่าคนอยู่ใกล้เรามันต้องอึดอัดมากแหงๆ
แต่ถ้าจะบอกว่าให้เราลองเปลี่ยนตัวเอง ลองยิ้มแย้มแจ่มใสบ้างสิ ลองทำตัวเป็นมิตรบ้างสิ จะได้มีใครเข้ามาบ้างไง … เราขอตอบในแบบที่ถ้าหลายคนอ่านแล้วคงคิดว่าเราเห็นแก่ตัวมาก ว่า ...
เราไม่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครมากขนาดนั้น ถ้าเขาชอบเราจริงๆ เขาจะเข้าใจในแบบที่เราเป็น ที่เราไม่อยากเปลี่ยนเพราะเราอึดอัด การจะต้องแหกตัวตนของตัวเองไปเป็นแบบอื่น มันฝืนมาก แล้วถ้าเขาเห็นเราเป็นแบบอื่น อยู่กับตัวเราที่ไม่ใช่ตัวตนของเราจริงๆ เราจะไม่มีความสุขเลยที่ต้องฝืนตัวเองแบบนั้น
ถ้าสมมุติเรามีความรัก เราก็อยากเป็นตัวเราในแบบนี้ เห็นเราเงียบๆ เดาอารมณ์ไม่ถูก จริงๆเราก็ไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่โกรธ ไม่เบื่อ ไม่ได้รำคาญ ไม่ได้ไม่มีความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน … เรามีความสุขดี แค่คุณทำดีให้ แค่บอกว่าอยู่ใกล้ๆแล้วไม่อึดอัด แค่นี้ก็ใจเต้นแล้ว มีความสุขมากๆเลย แต่เราแค่แสดงออกไม่เก่ง แค่หน้านิ่งเฉยๆเท่านั้นเอง
เราอาจจะเห็นแก่ตัวหน่อยตรงที่ คุณต้องให้ใจเรามาก่อน ให้ความจริงใจเรามาก่อน ยอมฝ่ากำแพงเข้ามาก่อน ถึงตอนนั้นเราจะให้ใจคุณกลับ แล้วจะดีต่อคุณมากๆ ถึงตอนนั้นถ้าเราเห็นว่ามีอะไรที่ต้องเปลี่ยนแปลงเพื่อให้ความรักของเราเป็นไปได้ดี เราจะยอมเปลี่ยนแปลงเพื่อคุณ จะทำตัวเป็นความสบายใจของคุณที่สุด 
ประมาณนี้อะ ด่าว่าเรื่องมากก็ได้ ด่าว่าเพราะเป็นงี้ไง อยากให้ใครมาเข้าใจตลอด แต่ตัวเองทำเหมือนไม่เข้าใจใครเลย สมควรละที่ไม่มีใคร 555 ด่าได้ค่ะแต่อย่าแรง 555
ที่เป็นแบบนั้นเพราะเรากลัวว่าถ้าเราให้ใจคนอื่นไปก่อนแล้ว แต่เขาไม่เห็นค่า เราก็เป็นคนเดียวที่เจ็บ ซึ่งเราไม่อยากเป็นแบบนั้น
ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยเปลี่ยนตัวเองด้วยนะ แต่เพราะเราเคยเปลี่ยน เราเคยเปลี่ยนในกรณีของเรื่องเพื่อนอะ เราลองเปลี่ยนเป็นคนเฟรนด์ลี่ แต่ในเมื่อมันไม่ใช่ตัวตนของเราอะเข้าใจมะ พอเราเป็นคนเงียบๆ เพื่อนเราก็อึดอัด สุดท้ายก็ห่างกันไปแล้ว ไม่สนิทกันไปเลย เราก็ไม่เข้าใจว่าทั้งๆเราเป็นคนเงียบๆเอง เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ
… แต่คิดๆดูแล้ว นิสัยของเราแบบนี้ประกอบกับเราผิวแทนคงไม่สวย คนอื่นคงชอบสาวตัวเล็กๆผิวขาวๆอะเนอะ คงไม่มีใครอยากเข้าหาหรอก 555 หรือถ้ามี ก็แปลกละ 5555 มันสงสัยอยู่ไง เหมือนหัวข้อกระทู้ที่เราตั้งนั่นแหละ
ท่ีเขาบอกว่า “มันจะมีสักคนที่ชอบเราในแบบที่เราเป็น” มันมีจริงๆไหม
มีไหมที่จะชอบในแบบเราเพียวๆแบบนี้เลย แบบที่เรายังไม่เปลี่ยนอะไรเลย
จบละ บ่นเยอะเนอะ ตัวจริงเราดูเงียบๆใช่มั้ย แต่เราก็คิดอะไรเยอะนะ มันเลยออกมายาวแบบนี้แหละ
ขอบคุณที่เสียเวลาอ่าน ถ้าตอบปัญหาคาใจเราได้ทั้งหมด จะขอบคุณมาก
ท่ีเขาบอกว่า “มันจะมีสักคนที่ชอบเราในแบบที่เราเป็น” มันมีจริงๆไหม?
ไปเจอประโยคนึงมาว่า
There must be someone that likes you in the way you are.
มันต้องมีสักคนที่ชอบในแบบที่เราเป็น
เราอยากถามว่ามันมีจริงๆไหม
แล้วถ้าเราเป็นผู้หญิงที่เงียบๆ ดูหยิ่งๆ เหมือนไม่ค่อยอยากคุยกับใคร … จะมีคนที่ชอบในแบบนี้รึเปล่า?
ที่ตั้งกระทู้นี้มา ไม่ใช่เพราะเราโหยหาอาลัยอาวรณ์อยากมีความรัก หรือว้อนท์คนมาดูแลแบบมากๆแบบชั้นต้องการเดี๋ยวนี้นะ 555 เราแค่สงสัยเฉยๆ เพราะว่าเราเกิดมาจนอายุ20ปีละ ยังไม่เคยมีคนคุยหรือคนที่ทักเข้ามาเลยแม้แต่คนเดียว พอเป็นแบบนี้ ถึงแม้เราไม่มีใคร เราก็ใช้ชีวิตโสดๆของเราไปเรื่อย ตั้งใจเรียน ใช้เวลาอยู่กับครอบครัว ดูหนัง ฟังเพลง ทำอะไรที่ชอบของตัวเองไปเรื่อยอ่ะ
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเราพอใจในความโสดจนไม่ต้องการความรักในรูปแบบนั้นเลยนะ เราก็เป็นมนุษย์คนนึง มีหัวจิตหัวใจ 555
เห็นเพื่อนๆมีแฟนละ บางคนก็มีคนคุยเยอะ เวลาอยู่กับกลุ่มเพื่อนใหญ่ๆ เราจะเป็นคนเงียบๆ แล้วนั่งฟังเพื่อนคุยกัน ประเด็นที่เราได้ยินก็เรื่องหัวใจเนี่ยแหละ แต่พวกนางก็จะคุยกันเองนะ ถ้าจะหันมาคุยกับเราเมื่อไหร่ พวกนางก็จะเปลี่ยนประเด็นไม่พูดเรื่องนี้ เพราะพวกนางรู้อยู่แล้วแหละว่าเราไม่มีใคร คนคุยไม่ต้องพูดถึง เรียกได้ว่า มองเราเป็นแม่ชี ก็คงไม่ผิดอะ เพราะเราไม่มีใครจริงๆ
เราก็ไม่ใช่แม่ชีขนาดนั้น แค่เราเป็นคนเงียบๆ หน้านิ่งๆ ติดไม่ค่อยยิ้ม โลกส่วนตัวสูง คนอื่นอาจมองดูไม่เป็นมิตร ไม่ดึงดูดเท่าไหร่ เวลาคิดอะไรก็คิดอยู่เงียบๆคนเดียว ไม่ค่อยร้องขออะไรด้วย อยากทำอะไรก็ทำคนเดียวตามประสาคนที่ทำอะไรคนเดียวมาตลอดจนดูเหมือนไม่ต้องการใคร
ตอนที่เพื่อนบอกว่าเราเป็นแม่ชี ดูไม่เคยชอบใคร ดูไม่เคยมีความรักเลยแม้แต่น้อย บอกเลยว่าคิดผิดนะ เราก็เคยแอบชอบคนอื่นเขาบ้าง เพียงแต่เราเก็บอาการแอบชอบไว้คนเดียวภายใต้ใบหน้านิ่งๆนี่แหละ เก็บอาการเก่งมากๆ เก็บจนมิดเลยอ่ะ เราไม่อยากแสดงออกแบบหวือหวา จะบอกว่าเราเป็นคนที่ค่อนข้างหัวโบราณหน่อยๆ ถูกยายถูกแม่เลี้ยงมาอะว่า อย่าไปทำตัวจีบผู้ชายก่อน มันน่าเกลียด (อย่างกระทู้นี้ ตอนพิมพ์ก็คิดนะว่า อายุ 20 มาบ่นแบบนี้ แก่แดดไปป่าววะ 555) … อย่างเราชอบคนๆนึงที่ได้เจอกันบ่อยๆ อยู่ใกล้กันบ่อยมาก ภายในใจเราคือตื่นเต้นมากนะ แทบกรี๊ด แต่ภายนอกคือนิ่งเป็นน้ำแข็งเลย ยังขำตัวเองเลยว่าชอบเขามากขนาดนั้น แต่แสดงออกเหมือนไม่ชอบเขาเลย 555
อีกอย่างเราจะเป็นประเภทว่า เวลาแอบชอบใคร เราจะชอบแค่คนนั้นจริงๆ สายตามองแค่คนๆนั้น เรียกว่ารักเดียวใจเดียว รักใครรักจริงงี้มั้ง เวลาเพื่อนมาคุยกันว่าเห็นคนนั้นคนนี้หน้าใหม่ๆ เราก็เฉยๆ เพราะเราชอบแค่คนนั้นของเราไปแล้ว แอบมองอยู่ห่างๆแบบเก็บอาการ แต่ถ้าไปรู้มาว่าคนที่เราแอบชอบ เขามีคนของเขาอยู่แล้ว เราก็แค่ตัดใจเงียบๆคนเดียว ท่องไว้ตลอดว่าเขาไม่ชอบเราแล้วล่ะ ใช้เวลานานหน่อย แต่เดี๋ยวก็เลิกชอบเอง เราคิดแบบนั้น
วกกลับมาประเด็นเดิมจากประโยคที่บอกว่า “ชอบเราในแบบที่เราเป็น”
คือถามจริง เราเป็นงี้ จะมีคนมาชอบหรอวะ 555 ก่อนจะถามว่ามีคนมาชอบ ถามว่ามีคนมาสนใจคนแบบนี้บ้างรึเปล่าเหอะ … คนที่เวลาอยู่ด้วยแล้วชอบทำหน้านิ่งๆ ชอบเก็บอาการ เก็บความรู้สึกทุกอย่าง คิดอะไรก็ไม่พูดแบบนี้อะ เราว่าคนอยู่ใกล้เรามันต้องอึดอัดมากแหงๆ
แต่ถ้าจะบอกว่าให้เราลองเปลี่ยนตัวเอง ลองยิ้มแย้มแจ่มใสบ้างสิ ลองทำตัวเป็นมิตรบ้างสิ จะได้มีใครเข้ามาบ้างไง … เราขอตอบในแบบที่ถ้าหลายคนอ่านแล้วคงคิดว่าเราเห็นแก่ตัวมาก ว่า ...
เราไม่อยากเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครมากขนาดนั้น ถ้าเขาชอบเราจริงๆ เขาจะเข้าใจในแบบที่เราเป็น ที่เราไม่อยากเปลี่ยนเพราะเราอึดอัด การจะต้องแหกตัวตนของตัวเองไปเป็นแบบอื่น มันฝืนมาก แล้วถ้าเขาเห็นเราเป็นแบบอื่น อยู่กับตัวเราที่ไม่ใช่ตัวตนของเราจริงๆ เราจะไม่มีความสุขเลยที่ต้องฝืนตัวเองแบบนั้น
ถ้าสมมุติเรามีความรัก เราก็อยากเป็นตัวเราในแบบนี้ เห็นเราเงียบๆ เดาอารมณ์ไม่ถูก จริงๆเราก็ไม่ได้คิดอะไรเลย ไม่โกรธ ไม่เบื่อ ไม่ได้รำคาญ ไม่ได้ไม่มีความสุขเวลาอยู่ด้วยกัน … เรามีความสุขดี แค่คุณทำดีให้ แค่บอกว่าอยู่ใกล้ๆแล้วไม่อึดอัด แค่นี้ก็ใจเต้นแล้ว มีความสุขมากๆเลย แต่เราแค่แสดงออกไม่เก่ง แค่หน้านิ่งเฉยๆเท่านั้นเอง
เราอาจจะเห็นแก่ตัวหน่อยตรงที่ คุณต้องให้ใจเรามาก่อน ให้ความจริงใจเรามาก่อน ยอมฝ่ากำแพงเข้ามาก่อน ถึงตอนนั้นเราจะให้ใจคุณกลับ แล้วจะดีต่อคุณมากๆ ถึงตอนนั้นถ้าเราเห็นว่ามีอะไรที่ต้องเปลี่ยนแปลงเพื่อให้ความรักของเราเป็นไปได้ดี เราจะยอมเปลี่ยนแปลงเพื่อคุณ จะทำตัวเป็นความสบายใจของคุณที่สุด
ประมาณนี้อะ ด่าว่าเรื่องมากก็ได้ ด่าว่าเพราะเป็นงี้ไง อยากให้ใครมาเข้าใจตลอด แต่ตัวเองทำเหมือนไม่เข้าใจใครเลย สมควรละที่ไม่มีใคร 555 ด่าได้ค่ะแต่อย่าแรง 555
ที่เป็นแบบนั้นเพราะเรากลัวว่าถ้าเราให้ใจคนอื่นไปก่อนแล้ว แต่เขาไม่เห็นค่า เราก็เป็นคนเดียวที่เจ็บ ซึ่งเราไม่อยากเป็นแบบนั้น
ไม่ใช่ว่าเราไม่เคยเปลี่ยนตัวเองด้วยนะ แต่เพราะเราเคยเปลี่ยน เราเคยเปลี่ยนในกรณีของเรื่องเพื่อนอะ เราลองเปลี่ยนเป็นคนเฟรนด์ลี่ แต่ในเมื่อมันไม่ใช่ตัวตนของเราอะเข้าใจมะ พอเราเป็นคนเงียบๆ เพื่อนเราก็อึดอัด สุดท้ายก็ห่างกันไปแล้ว ไม่สนิทกันไปเลย เราก็ไม่เข้าใจว่าทั้งๆเราเป็นคนเงียบๆเอง เราไม่ได้ทำอะไรผิดเลยด้วยซ้ำ
… แต่คิดๆดูแล้ว นิสัยของเราแบบนี้ประกอบกับเราผิวแทนคงไม่สวย คนอื่นคงชอบสาวตัวเล็กๆผิวขาวๆอะเนอะ คงไม่มีใครอยากเข้าหาหรอก 555 หรือถ้ามี ก็แปลกละ 5555 มันสงสัยอยู่ไง เหมือนหัวข้อกระทู้ที่เราตั้งนั่นแหละ
ท่ีเขาบอกว่า “มันจะมีสักคนที่ชอบเราในแบบที่เราเป็น” มันมีจริงๆไหม
มีไหมที่จะชอบในแบบเราเพียวๆแบบนี้เลย แบบที่เรายังไม่เปลี่ยนอะไรเลย
จบละ บ่นเยอะเนอะ ตัวจริงเราดูเงียบๆใช่มั้ย แต่เราก็คิดอะไรเยอะนะ มันเลยออกมายาวแบบนี้แหละ
ขอบคุณที่เสียเวลาอ่าน ถ้าตอบปัญหาคาใจเราได้ทั้งหมด จะขอบคุณมาก