เลิกกับคนรักมาได้สองปีแล้วคะ
มีลูกด้วยกัน1คน เลิกกันตอนท้องได้5เดือน ยอมรับว่าช่วงนั้นทำใจลำบากมากกว่าจะตัดใจได้เรียกว่าแทบตายคะ แต่ก็ผ่านมาได้ จนกระทั้งคลอดน้องเสร็จวันที่สองต้องลุกขึ้นมาหาน้องด้วยความที่เจ็บแผลผ่าคลอดมากแต่อยากไปหาลูกทนคะทนกัดฟันลุกขึ้นมาจากเตียงเพื่อเดินไปหาลูก ไร้วี่แววคะคนที่เคยบอกรักกันแต่จำคะเก็บทุกความเจ็บเเละบอกตัวเองไว้เสมอว่าเค้าทำเราเจ็บมากๆเจ็บเกือบตายอย่ากลับไปอีกอย่าได้กดโทรศัพท์ออกไปหาเค้าเด็ดขาดถึงจะจำเบอร์เค้าได้ก็ตาม ผ่านมาสองปีแล้วคะลูกสองขวบวัยกำลังน่ารัก กำลังซน อยู่ดีๆเราก็เจอเค้าคนนั้น บังเอิญผ่านมาโดยไม่ได้นัดหมาย
ใจจริงไม่อยากเจอคะไม่อยากเจอตลอดชีวิต แต่ตลอดระยะเวลาสองปีได้ยินข่าวเค้ามาตลอด แต่ก็ไม่สนใจคะเดินทางต่อ ไม่มีถอยหลัง แต่หลังจากวันนั้นที่เจอกลับมาบ้านไม่รู้เป็นอะไรคะ คิดเรื่องเค้าวนไปวนมาในหัวจนหาหนังดูก็แล้วอ่านหนังสือก็แล้วมันก็ไม่หลุดออกไปคะ เลยตั้งคำถามกับตัวเองคิดถึงเค้าทำไมอีกเค้าทำเราเจ็บนะคือที่คิดนี่ไม่ได้อยากกลับไปนะคะแต่มันติดที่หัวไม่ยอมออกสักที เลยอยากจะถามว่ามันเป็นเพราะอะไรคะทำไมคะทำไมช่วยไขข้อข้องใจนี้ทีอยากหายจากอาการนี้
ปล.เจ้าของกระทู้ยังโสดอยู่คะเอ้ะหรือเป็นพอเราไม่มีใครหรือยังไม่มีใครเข้ามาเราเลยยังคิดถึงเค้าคะ