กระทู้ถุงมือกวีจัดไปแล้ว 4 กระทู้ วันนี้ถึงทีของเรื่องสั้นบ้างละครับ ^^

เรื่องสั้นเรื่องนี้เกี่ยวกับ สมาชิก อบต ซึ่งกำลังจะไปเข้าประชุมลงมติเรื่องสำคัญ...

แล้วมันไปเกี่ยวอะไร ยังไง กับการ "กินยาไม่เขย่าขวด" ???

น่าสงสัยนะครับ...มา! มาหาคำตอบด้วยกัน ^^

ฉันชื่อโฉมสะคราญ เป็นสมาชิก อบต แห่งหนึ่ง กำลังขับรถมุ่งหน้าไปประชุม สายตามองวิวทิวทัศน์สองฟากถนนของชนบท

ฤดูกาลทำนาปี สิ่งที่เห็นคือน้ำสีโคลนกับรถไถแบบเดินตามเป็นภาพที่ชินตา

ชาวนาไถพรวนพลิกหน้าดินไปด้วยความรวดเร็วแหวกทะเลโคลน ก่อให้เกิดคลื่นระลอกเล็กๆ ไล่หลังให้ปูปลากุ้งหอยพลิกดิ้นปรากฏตัวออกมาให้เหล่านกปากห่างเลือกจิกจับมากินได้ตามใจชอบ

นอกจากนี้ยังมีนกกระยาง นกเป็ดแดง  นกอีโก้ง ยืนหากินเป็นกลุ่มเฉพาะฝูงใครฝูงมัน ขาวบ้างแดงบ้างที่บินว่อนโฉบเฉี่ยวไปมา

รถเลี้ยวเข้าไปในองค์การบริหารส่วนตำบล ที่ด้านข้างและด้านหลังเป็นทุ่งนาฟ้าโล่ง ไกลลิบออกไปคือเทือกเขา ที่มีอ่างเก็บน้ำแหล่งที่มาของน้ำให้ชาวนาได้ทำนา

ทันทีที่ดับเครื่องยนต์ อาการไข้บวกกับปวดท้องจากโรคกระเพาะอาหารมันเล่นงานฉันอีกแล้ว เป็นหนักตั้งแต่เมื่อคืน โชคดีที่มียามาด้วยหลายขนาน มียาน้ำเคลือบแผลในกระเพาะอาหาร

ฉันดื่มเข้าไปหลายอึก พอได้บรรเทาบ้าง หยิบกระเป๋ามาสะพายไหล่กับหอบแฟ้มเอกสารพร้อมสู้งาน

รถยนต์อีกหลายคันตามมาจอดติดๆ เป็นของสมาชิก อบต มีคันหนึ่งคนขับประคองเด็กวัยไม่เกินสิบขวบปีเดินลงมา ไม่นุ่งกางเกง ยังใส่แพมเพิร์สอยู่เลย จมูกเลอะขี้มูกเกรอะกรังกับน้ำลายไหลยืด ยิ้มหัวแฮะๆ ไม่ต้องถามก็รู้เป็นเด็กออทิสติกอย่างแน่นอน

ฉันนิ่วหน้าขยับปากบ่น ไม่รู้ว่าพามาด้วยทำไม

ก่อนถึงห้องประชุมสภา ที่ใต้รถยนต์คันหนึ่ง มีสุนัขขนสีน้ำตาลหางฟูหลบอยู่ ผิวหนังโกร๋นเต็มไปด้วยแผลแห้งกรังจนผิวหนังสีคล้ำ พอคันทีมันเอาเล็บจากขาหลังเกาแผลที่หลังใบหู หลับตาปี๋ เกาอย่างเมามันสุดชีวิตจนได้แผลใหม่ ขนแหว่งไปอีกกระจุก แมลงหวี่ตอมหึ่งน้ำเลือดน้ำเหลือง

พอมันเห็นฉันก็รีบโผล่หน้าออกมาส่ายหางดิก น้ำลายไหลย้อย ใช้ขาหน้าของมันมาสะกิดต้นขาของฉัน แล้วยังทำท่าน่าสะอิดสะเอียนโยงโย่ก้นปล่อยของลับแลบยาวออก มันคงกำลังติดสัดแน่  ฉันร้องว้าย! กระถดหนีด้วยความสะอิดสะเอียน
  
“ไป๊...อย่ามาใกล้ฉันนะ แกมันหมาขี้เรื้อน ตัวเหม็นก็เหม็น”

พอฉันด่ามันเท่านั้น คล้ายฟังภาษาคนรู้เรื่อง แยกเขี้ยวหูตั้งพองขนครางแฮ่ๆ

กรรรรรรรรรรรรร โฮ่งงงงง

“ว้าย! ใครก็ได้ช่วยไล่หมาตัวนี้ไปที”

ฉันต้องรีบวิ่งมาให้ไกล มันยังยืน นิ่งมองตาม ขยับปากส่งเสียงงึมงำคล้ายคนที่กำลังก่นด่าอาฆาต

“นี่! คุณโฉม ทำไมไปว่าท่านนายก อบต แบบนั้นล่ะ ท่านโกรธเอานะ” สมาชิก อบต ผู้หญิงอีกคนที่พึ่งลงมาจากรถ มองมาทางฉันอยู่เห็นเหตุการณ์

“อะไร ไหน ใครนายก อบต ฉันเข้ามายังไม่เจอหน้า” ฉันหันซ้ายหันขวามองหาท่านายก อบต ไม่ยักจะเจอ

“ฉันก็เห็นเธอ ยืนคุยด้วยกับท่านเมื่อกี้ไง ท่านเจ้าชู้หน่อย ไปแตะโดนอะไรเธอเข้าด่าไฟแลบเลย” แล้วคนพูดก็ชี้นิ้วไปยังหมาขี้เรื้อนตัวเดิม

ฉันเลิกคิ้ว ตาฝาดหรือไง มองหมาเป็นคนไปได้  เอ๊ะหรือว่าเป็นที่ฉัน ตอนนี้มันปวดหัวจี๊ด มองอะไรๆ มันเบลอๆ อยู่ด้วย จมูกก็ผิดกลิ่นง่าย

“ขอโทษที ฉันรู้สึกเบลอๆ เมื่อกี้พึ่งกินยาไปด้วย”

“มิน่าล่ะ คุณโฉมคงจะกินยาลืมเขย่าขวดแน่เลย”

ภายในห้องประชุมสภา ฉันแปลกใจมากถึงกับอุทานออกมา ทำไมพวกเขาถึงได้เอาหุ่นกระบอกมานั่งบนเก้าอี้อันทรงเกียรติ มีทั้งหุ่นยักษ์หุ่นลิงนั่งกันหน้าสลอน ฉันออกปากถามหาทันที  ทำไมสมาชิกสภาท่านอื่นหายไปไหน ทำไมมาประชุม  สมาชิกสภาคนหนึ่งอ้าปากค้าง มองหน้าของฉันแบบไม่เข้าใจความหมายที่พูด ปากบอกตอนนี้ขาดเพียงนายกกับประธานสภาที่กำลังเดินทางเข้ามาในที่ประชุม

แล้วฉันก็ต้องเอามือปิดจมูกได้กลิ่นปัสสาวะที่ล้นจากแพมเพิรส์ เมื่อคนขับรถของประธานสภาได้ประคองเด็กเอ๋อคนเดิมเข้ามา แล้วเจียนจะอ้วกเมื่อได้กลิ่นเน่าของเจ้าหมาขี้เรื้อนตัวเดิม ที่เดินลากหางชูคออย่างสง่าขึ้นไปนอนขดบนเก้าอี้ในสภาอันทรงเกียรติ

“ฉันคัดค้านค่ะ ท่านประธานสภาที่เคารพคนเดิมหายไปไหน ทำไมไม่มาประชุม”

ทุกคนถึงกับครางฮือกันทั้งห้องประชุม หันมามองหน้าฉันใหญ่ แม้แต่หุ่นกระบอกหน้าโง่พวกนั้นด้วย

“ให้เกียรติสมาชิกสภาด้วยคุณโฉม เราก็โตๆ กันแล้วนะ ผมรู้คุณไม่เห็นด้วยกับวาระการประชุมในครั้งนี้ก็เถอะ”

“ฉันไม่สนว่า พวกคุณจะเอาตัวอะไรมานั่งในสภา  แต่ฉันบอกเลยว่าไม่แคร์” ฉันต้องแสดงความเด็ดเดี่ยวออกไป คนพวกนี้จะทำตามใจตัวเองไม่ได้ เจ้าเด็กเอ๋อที่นั่งเก้าอี้ประธานสภาได้แต่ครางเอออา ว่าจะเข้าหัวข้อการประชุม กลายเป็นสมาชิกสภาอีกคนกล่าวเปิด
  
ส. อบต อิทธิพล เป็นตัวตั้งตัวตีรับข้อเสนอของนายทุนในครั้งนี้  รวมทั้งไปคุยกับนายกกับประธานสภาไว้ด้วย  ถ้าไม่มีฉันคนเดียวคอยขัดขวางคงสบายไปแล้ว  มองหน้าชายคนนี้หน้าก้อคอสั้น หัวล้านและมีผมหยิก โหงวเฮ้งบอกคนกาลกิณี
  
“เอาล่ะ เรามาเข้าวาระการประชุมกันดีกว่า  วาระการประชุมของ องค์การบริหารส่วนตำบลบ้านหวาน ตำบลคออีแร้ง ทุกท่านคงรู้แล้วใช่ไหมว่า ได้มีบริษัทเอกชนฝันดีเพื่อปองชน ได้เข้ามาทำการติดต่อกับเรา เพราะต้องการเช่าที่ดินในเขต อบต ของเราเพื่อนำขยะมากลบฝั่ง"

"การประชุมคราวนี้ก็เพื่อขอมติอนุมัติจากสมาชิกสภาผู้ทรงเกียรติทุกท่าน ผมหวังว่าทุกท่านจะเห็นดีกับงานนี้ รีบยกมือเห็นด้วยแต่เร็วไว เพื่อให้เกิดรายได้และการจ้างงานในท้องถิ่นของเรา ใช่ไหมครับ ท่านรองประธานสภา อบต บ้านหวาน”

“ช่ายๆ อนุมัติ อนุมัติเลยนะ แล้วอนุมัติ มันคืออาราย” เด็กเอ๋อบนเก้าอี้ประธานสภาร้องโย่ๆ เพราะรู้แต่จะได้เงิน น้ำมูกน้ำลายไหลน่าสะอิดสะเอียน

“เดี๋ยวก่อนค่ะ” ฉันยกมือส่งเสียงแหลม “ฉันไม่เห็นด้วยกับการที่จะอนุมัติ ฉันศึกษาปัญหาสภาพแวดล้อมที่ได้รับกระทบมาดีแล้ว บ่อขยะมันเสี่ยงมากที่ปนเปื้อนกับน้ำใต้ดิน ยิ่งมาจากขยะอุตสาหกรรมมีสารพิษมาทิ้งในท้องถิ่นของเรา ไม่คิดบ้างเหรอมันจะเกิดผลเสียตามมามากแค่ไหน ทำไมสมาชิกสภาถึงเห็นชอบเอาเรื่องนี้เข้ามาได้ นั่นมันขยะมีสารพิษจากโรงงานมีทั้งสารปรอท สารหนู ตะกั่ว ถ้ามันจะกระจายไปในแหล่งน้ำใต้ดิน จะเป็นผลเสียกับชาวไร่ชาวนา ท้องถิ่นของเราประชาชนทำเกษตรเป็นอาชีพหลัก อนาคตอันใกล้มันเสี่ยงมากนะ”  ฉันอยากร่ายยาวกว่านี้อีก บริษัทรถบรรทุกที่ขนขยะเข้ามาทิ้งก็คงของนายก อบต  สมาชิกสภาแต่ละคนคงกินสินบนปิดปากจากพวกนายทุนมาแล้วสิท่า  ถึงได้เออออไปกันเสียงเดียวเลย  แล้วชาวบ้านตาดำๆ จะได้รับประโยชน์อะไรจากการที่สภาอนุมัติในครั้งนี้

ชม้อย สมาชิก อบต ผู้หญิงอีกคน ที่นั่งข้างเก้าอี้ของฉัน หล่อนมีอีกอาชีพที่ใครๆ ต่างก็รู้มันผิดกฎหมาย นั่นคือเป็นเจ้ามือหวยใต้ดิน ที่นิ้วมือมีแหวนทองกับแหวนเพชร ลำคอยังมีสร้อยคอเส้นใหญ่พระเครื่องเลี่ยมทองราคาองค์ละเป็นล้าน เรื่องผลประโยชน์เข้ากระเป๋าตัวเองล่ะขอให้บอก

“คุณโฉม บริษัทฝันดีเพื่อปองประชา เขาก็บอกแล้วไง ก่อนทิ้งขยะลงบ่อพวกเขาได้ทำการป้องกันอย่างดีแล้ว มีพลาสติกรองพื้นหนาหลายชั้น สารเคมีไม่มีทางรั่วไหลมาได้แน่ รับรองไม่มีผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อม ฝั่งเสร็จเขาปิดหน้าดิน ไม่ต้องเผาให้เกิดมลพิษแล้วมันจะผลเสียได้อย่างไร ลองคิดดู”

ทุกคนในสภาต่างตบมือกันเกรียวกับคำพูดของชม้อย

“ไม่จริง ฉันติดตามข่าวสารของบริษัทนี้มาแล้ว พวกเขาไม่ได้ฝั่งกลบขยะตามขั้นตอน แต่ฝั่งแบบลวกๆ จนชาวบ้านในพื้นที่บ่อขยะเดิมลุกฮือขับไล่ ถึงได้มาหาเรา ข่าวนี้ออกโทรทัศน์มาแล้วนะ แล้วพวกคุณยังจะทำไม่รู้ไม่เห็นอีกเหรอ เงินที่พวกนายทุนจ่ายมา มันไม่คุ้มกันเลยกับสภาพแวดล้อมที่เสียไปเลยนะ”

“คุณโฉมสะคราญ ถึงแม้คุณจะได้สายสะพายนางงามนพมาศมาก่อน แต่เรื่องการบ้านการเมือง คุณยังต้องศึกษาหาประสบการณ์อีกเยอะ ทั้งที่ประชุมขาดเสียงของคุณคนเดียว ให้คัดค้านอย่างไรก็ไม่เป็นผลหรอก”

“อย่ามาดูถูก ฉันเรียนจบมาสูงนะ รู้ทันพวกนายทุน ไม่เหมือนพวกจบแค่ ป.6 ฉันมีความสามารถ ที่สำคัญมีอุดมการณ์เพื่อชุมชนด้วย”

“ถ้าจะเถียงกันแบบนี้ ขอเสียงท่านหน่อย จะมีความคิดเห็นอย่างไร”

เจ้าหมาขี้เรื้อนชูคอบนเก้าอี้ พอทุกคนมองมา มันแยกเขี้ยวครางแฮ่ ลากเสียงยาว ทำท่าเปล่งเสียงอันทรงพลัง

“กรรรรรรรรรรรรร โฮ่งงงงง”

แปะๆๆๆๆ

“ท่านกล่าวได้น่าฟังจริงๆ” สมาชิกสภาแต่ละคนตบมือกันเสียงดังเปาะแปะ

ฉันหน้าเหวอ ทำไมคนพวกนี้ฟังภาษาหมารู้เรื่อง มีฉันคนเดียวฟังไม่ออก ไม่นะฉันปวดหัวคลื่นไส้อีกแล้ว อยากจะอาเจียนตอนนี้เลย

“กรรรรร กรรรร”

“พูดอะไรกับท่านหน่อยสิ คุณโฉม ท่านถามมาแล้วนะ”

“กล้ามาเห่าในนี้เหรอ”

“เอ๋ง!”

ฉันคว้าแฟ้มเอกสารตีที่ขาหน้าของมัน ถ้าเผลอเป็นแทะเล็ม ทำเอาหูตูบหางหดครางหงิงๆ ทุกคนรีบโผเข้าไปปกป้อง รีบโอ๋กันใหญ่ แล้วต่อว่าต่อขานกลับมาใหญ่ ฉันตะลึงไม่เข้าใจทำไมทุกคนถึงพยายามปกป้องสุนัขขี้เรื้อนตัวนี้กันด้วย

ฉันเอามืออุบปากรีบไปอ้วกที่นอกระเบียง หายใจหอบขาสั่นแทบจะเป็นลมอยู่แล้ว สมองมันหนักอึ้งไปหมด จมูกดมกลิ่นผิดเพี้ยน

หรือว่าฉันกินลืมเขย่าขวดเลยมีผลแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่ฤทธิ์ยามันจะหมดเสียที  

มองไปที่จอดรถ พวกนายทุนจากบริษัทฝันดีเพื่อปวงประชา ขับรถเบนซ์มาถึง หลังจากรอข่าวสรุปมติการประชุมความเห็นส่วนใหญ่อนุมัติ  เจ้าหมาขี้เรื้อนตัวเดิมรีบแล่นเข้าไปกระดิกหางนายของมัน ปล่อยลิ้นยาวน้ำลายหยดเรี่ย เมื่อนายทุนโยนเศษเนื้อให้มันกิน

โอ้ย! ฉันปวดหัวมาก ทำไมภาพหลอนมันยังไม่หายไปจากหัวของฉันเสียที กินยาไม่ได้เขย่ามันมีผลถึงเพียงนี้เซียวเหรอ หรือว่าฉันเป็นบ้าไปแล้วคุณนักอ่าน ช่วยบอกฉันที...