คือเมื่อก่อนเราเป็นคนร่าเริงมากๆ เรื่องเครียดๆนี่ปัดผ่านหมด แต่ตั้งเริ่มขึ้นม.5 ก็กลายเป็นคนมองโลกในแง่ลบไปหมด 
กลายเป็นคนหัวร้อนง่าย แต่ก็รับฟังคนอื่น แล้วเราชอบเก็บเรีองเล็กๆน้อยๆมาคิด แล้วนอนร้องไห้ตลอดทุกคนเลยช่วงนั้น 
จนมีแต่คนอยากให้ไปหาจิตแพทย์ แล้วพอหลังจากนั้น เราก็หายไปพักหนึ่ง แต่เรารู้สึกว่าเรากำลังจะเป็นอีก ไม่รู่ว่ามันเรียกว่าโรคเครียด หรือซึมเศร้า ไม่กล้าไปหาหมอ ไม่กล้าปรึกษาที่บ้าน บางทีมีอะไร ก็ไม่มีที่ระบาย เลยระบายกับกลุ่มเพื่อน และเพื่อนๆมักจะอ่านไม่ตอบ ด้วยความที่เราขี้น้อยใจ+ชอบคิดมาก มันทำให้เรารู้สึกว่า เราไร้ค่าจริงๆ เวลาที่ทุกคนต้องการกำลังใจหรือมีปัญหา เรามักจะยื่นหน้าช่วยแรกๆเลย แต่กลับพอเป็นเรา ทุกคนกลับทำเหมือนว่า มันไม่ได้หนักหนาอะไร อาจจะเพราะเราแค่พิมพ์ผ่านตัวหนังสือ เขาไม่ได้เห็นว่าเราร้องไห้ เขาไม่สามารถรู้สึกแบบที่เรารู้สึกได้ แล้วพอเมือเจอหน้า เราก็อยากจะนิ่ง แต่เราก็ไม่อยากให้เพื่อนมองไม่ดี เพราะเราค่อนข้างหน้าตาดูนิ่ง(เป็นคนหน้านิ่ง) ก็เลยมักพาเพื่อนๆเล่น หัวเราะ เขาเลยคงคิดว่าเราไม่ได้เป็นอะไรจริงๆแหละ ทุกคนมักจะถามเราว่า ทำไมทำไมหัวร้อนง่ายจัง ทำไมคิดอะไรได้แค่นี้ (แบบคิดอยากฆ่าตัวตาย แต่เราไม่กล้า) แต่ทุกคน กลับไม่เคยถามเราเลย ว่าชีวิตแต่ละวันเราเจอคำพูด เจอคนยังไงเจอปัญหาอะไรมาบ้าง เราค่อนช้างจะน้อยใจชีวิตตัวเอง พ่อกับแม่ก็เลิกกันตั้งแต่เราเด็ก แม่ก็ป่วย พ่อเลี้ยงก็ชอบพูดจาเหน็บแนม คนในบ้านก็ชอบล้อว่าเราโรคจิต บ้านก็ไม่ได้รวยเหมือนเพื่อนๆ(แต่ตรงนี้เราไม่เคยน้อยใจเพราะเราคิดว่าเงินมันหาได้) เราเคยตัดสินใจออกเรียก(เนื่องจากมีปัญหา แต่เราไม่ผิด) แล้วเรียนกศน. เรากลับยิ่งรู้สึกว่า ตัวเองไร้ค่ามากๆ เป็นเรามันน่าผิดหวังมากๆ เพื่อนเคยบอกให้ลองไปนั่งสมาธิ แต่เพื่อนอีกคนกลับบอกว่า "คนอย่าง นั่งสมาธิไม่ได้หรอก แป๊บๆก็กุกกักๆ" เราเลยท้อไปหมด (เราเป็นคนเซนซิทีฟมากๆ กับทุกเรื่อง ขี้สงสารและเห็นใจคน)

เราเลยอยากจะถาม ทุกคนคิดว่าเราเสี่ยงเป็นซึมเศร้าไหม เราควรไปพบแพทย์ไหม ที่เราไม่คุยกับที่บ้าน เพราะที่บ้านมักจะพุดตัดกำลังใจ ㅠㅜ แล้วพอจะมีวิธีแก้ให้ราหายจากเป็นคนแบบนี้ไหม 

ขอบคุณค่ะ