เมื่อก่อนก็รู้สึกนะว่าอยากมีเพื่อนดีๆ อยากมีมิตรภาพดีๆมีคนที่เข้าอกเข้าใจกัน คุยกันได้ เป็นเพื่อนกันไปนานๆ แต่พอโตขึ้นมาเวลาคบกับใครเป็นเพื่อนแล้วไม่เคยรู้สึกสบายใจเลย รู้สึกเพื่อนหลายคนชอบทำตัวงี่เง่าอะไรก็ไม่รู้ รู้สึกพยายามทำดีด้วยก็ไม่มีใครให้ค่า เวลามีปัญหาเขาก็วิ่งมาหาเรา เวลามีความสุขอะไรเขาก็ไปหาคนอื่นที่เขาเรียกว่าเพื่อนเหมือนกัน พอเราตีตัวออกห่างก็ไม่พอใจหาว่าเราไม่สนใจมิตรภาพ

เราไม่ชอบเลยเวลาเป็นเพื่อนกับใครเพราะมันต้องคอยคิดเยอะคอยเกรงใจ แล้วเราก็เกรงใจคนอื่นมากแทบไม่เคยขออะไรใครเลย แต่เวลาคนอื่นมาขอให้ช่วยถ้าช่วยได้เราก็ช่วย แต่เวลาเราขออะไรใครไม่เคยมีใครช่วยอะไรเราเลย 

แต่เวลาคบกับใครเพื่อผลประโยชน์เราจะสบายใจ เราจะรู้ลิมิตดีว่าควรจะหวังอะไรไว้เท่าไหร่ อะไรขอได้ อะไรขอไม่ได้ เราจะรู้ีว่าตราบใดที่ยังให้ผลประโยชน์แก่กันได้ก็ไม่มีปัญหาอะไร ไม่ต้องแคร์ไม่ต้องมาคอยเกรงใจ 

ทุกวันนี้เป็นเพื่อนกับคนที่รู้อยู่เต็มอกทั้งสองฝ่ายว่ามีผลประโยชน์ต่อกันแล้วเราสบายใจมาก ในขณะที่เพื่อนที่บอกว่าไม่สนใจผลประโยชน์(หรืออาจจะแต่ปาก)แล้วเราไม่เคยรู้สึกสบายใจเลย เคยมีใครเป็นแบบนี้บ้างไหมคะ