เราสองคนมองกันคนละมุม
มุมเรา เกิดมาก็เห็นพ่ออยู่กับแม่ตลอดเวลา ไม่คบเพื่อนที่ไหนเลย อาจจะเพราะตอนนั้นกำลังลำบาก เลยช่วยกันทำมาหากิน
แล้วคิดว่าบ้านเราชอบเสียใจ เสียความรู้สึกกับคนใกล้ตัวกับเพื่อน พี่สาวก็โดนเพื่อนหักหลังมาตลอด  บ้านเราเลยไม่ค่อยคบใครเป็นเพื่อน นอกจากเพื่อนสมัยเรียน ที่นานๆเจอกันที แต่เจอทุกครั้ง ก็รักกันห่วงกันคุยสนุกสนานเหมือนเดิม โดยไม่จำเป็นต้องเจอกันทุกวัน ต่างคนก็ต่างมีหน้าที่ของตัวเองไป

แต่ในมุมของเขา
เขาอยู่กับตายายตั้งแต่เด็ก  เขาก็เลยไปให้ความสำคัญกับเพื่อน เที่ยวเล่นเต็มที่ พอโตมาย้ายมาอยู่เมืองนอกกับแม่ ก็มาติดเพื่อนคนไทยฝั่งนี้อีก
คือด้วยการที่อยู่ใกล้กัน เวลาเพื่อนมีปัญหาเล็กๆน้อยๆก็ต้องออกไปหาเพื่อนละ ไปช่วยเคลียร์ปัญหา เพื่อนทะเลาะกับแฟน ทะเลาะกับแม่ รถพัง ขายรถ ซื้อรถ ก็ต้องออกไปมีส่วนร่วมตลอด อาทิตย์นึงออกเกือบทุกวัน วันละ1-2ชม.บ้าง ถ้าบางศุกร์ก็อาจมีกินเหล้าคืนนั้นก็จะยาวๆ
เขาบอกว่า เขากับเพื่อนช่วยเหลือกันมาตลอด ยังไงเพื่อนก็สำคัญสำหรับเขา แล้วเขาก็รู้ว่าตัวเองทำอะไรอยู่ ไม่ทำไรที่มันมากเกินไปหรอก

เราเลยมาคิดว่า ไม่มากสำหรับเขา แต่อาจะมากสำหรับเราก็ได้ /หรือเราคิดมากไปเอง นี่อาจจะเป็นเรื่องปกติของทุกคนก็ได้ บ้านเราอาจจะแปลกเองที่ไม่อินกับเรื่องแบบนี้

เราเพิ่งคบกับเขานะคะ ยังได้ย้ายมาอยู่ด้วยกัน  
กำลังวางแผนจะย้าย เลยอยู่ช่วงกำลังคิดเยอะเลยว่าเราจะตัดสินใจยังไง
ขอความคิดเห็นจากเพื่อนๆพี่ๆด้วยนะคะ
สอนได้แต่อย่าสอนแรงนะคะ ช่วงนี้จิตใจเปราะบาง😂