ต้องบอกก่อนเลยว่าตอนนี้เจ้าของกระทู้อยู่ในช่วงเพิ่งเรียนจบมหาลัยกำลังหางานทำและไปสัมภาษณ์มาหลายที่แล้วแต่ก็ยังคงไม่ถูกเรียกไปสักที่ตอนนี้ก็หางานหว่านใบสมัครไปทั่วพอยังไม่ได้งานก็เหมือนอยู่บ้านไปวันๆช่วงหลังๆมานี่แม่ก็จะบ่นนู่นบ่นนี่ตลอดเรื่องเล็กก็กลับกลายเป็นเรื่องใหญ่ทะเลาะกันบ้านแทบแตกอย่างเช่นว่าแค่เราไม่ยอมเช็ดโต๊ะเช็ดชั้นก็ว่าเราว่า ทำไมถึงขี้เกียจจนน่ารังเกลียดแบบนี้  ทั้งที่เราทำทุกอย่างซักผ้า กวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน รีดผ้า จนบางครั้งมันก็ยังไม่ได้นึกถึงตรงส่วนนั้นแต่แม่ก็หาว่าเราขี้เกียจพอเริ่มอธิบายก็ยิ่งทะเลาะรุนแรงขึ้นจนถึงขั้นไล่เราไปอยู่ที่อื่น มันทำให้จิตใจเราเริ่มแย่ลงไม่รู้จะหันไปพึ่งใครเพราะพ่อแม่เราหย่ากันสัก 5-6ปีแล้วแล้วเราอยู่กับแม่แค่สองคน พอปัญหานี้เริ่มจะหายปัญหาใหม่ก็มาแม่เราชอบเปิดดูโทรศัพท์แล้วก็เจอคนนู้นคนนี้ขายของทำนู่นทำนี่แล้วรวยก็ชอบมาให้เราดูแล้วก็บอกว่าดูสิทำไงให้รวยเหมือนเค้า แล้วก็เริ่มพูดขึ้นว่าเรียนมาคณะนี้นี่สงสัยจะตกงานไม่มีงานทำ ซึ่งในใจเรารู้สึกเจ็บหน่วงๆมันแบบจุกพูดไม่ออกเจ็บจี๊ดมากๆ ซึ่งเราก็เข้าใจเข้าใจมากๆว่าแม่ส่งเสียรอจนเรียนจบเพื่อออกมาทำงานแต่ตอนนี้เรากำลังหาอยู่พยายามแล้วแต่มันยังไม่ได้จริงไม่รู้จะพุดยังไง ทุกวันนี้เราไม่มีความสุขเลยเครียดทุกวันว่าเมื่อไหร่จะได้งาน ต้องคอยระวังทุกการกระทำคำพูดเวลาแม่อยุ่ด้วยแม้กระทั่งเล่นโทรศัพท์ก็ต้องแอบเล่น เพราะแม่ชอบว่าว่าวันๆดูแต่โทรศัพท์ไม่ทำอะไร ทั้งๆที่เราไม่รู้จะทำอะไรก็เปิดเล่นดูนู่นนี่เพื่อให้หายเครียด มันทำให้เรารู้สึกแย่มากที่ต้องทะเลาะกับแม่ทุกวัน เช้าดีกันแต่เย็นก็เริ่มหาเรื่องมาทะเลาะเป็นแบบนี้ทุกวันจนเราเครียดมาแย่สุดๆจนบางทีก็อยากไปให้พ้นๆหายไปซะจะได้ไม่ต้องทนปวดใจแบบนี้อีก แต่มันทำไม่ได้ไงถ้าเราหายไปแม่จะอยู่ยังไง
เพื่อนๆช่วยบอกทีจะจัดการกับปัญหานี้ยังไงเราจะผ่านมันไปยังไงดี??