หวังว่า...จะเข้าใจ

แพะ : ฉันรักเธอ
หมาป่า : เธอไปเสียเถอะ
แพะหลั่งน้ำตาแล้วจากไป ไม่มีใครรู้..
หมาป่าเห็นแพะไปแล้ว..ก็หลั่งน้ำตาออกมาเหมือนกัน
แท้จริงแล้ว มีรักชนิดหนึ่ง เรียกว่า " ปล่อยวาง "

หลายปีต่อมา...แพะและหมาป่า ต่างก็ชราแล้ว
พวกมัน..ต่างก็ยังคงอยู่ โดดเดี่ยวตามลำพัง
ยามที่แพะรู้ว่า..อายุขัยของตนใกล้จะหมดลง
มันกลับไปหาหมาป่าอีกครั้ง แล้วนอนหลับในอ้อมอกของหมาป่า
ไม่มีใครเห็น..หมาป่าหลั่งน้ำตาเป็นครั้งที่สอง
ที่แท้..มีรักชนิดหนึ่ง เรียกว่า " เคียงข้าง "

แพะเห็นหมาป่าหลั่งน้ำตา โอบกอดหมาป่าไว้ ถามหมาป่าว่า...
" เพราะเหตุใด จนถึงวันนี้ยังอยู่โดดเดียว ตามลำพัง "
หมาป่าตอบว่า : มีรักชนิดหนึ่ง เรียกว่า " รอคอย "

หมาป่าถามแพะว่า : ทำไมกลับมาหาฉัน ?
แพะตอบว่า : มีรักชนิดหนึ่ง เรียกว่า " คิดถึง "

หมาป่าถาม : ทำไม..เธอยังคงอยู่โดดเดียวตามลำพัง
แพะตอบว่า : ยังมีรักอีกชนิดหนึ่ง เรียกว่า " ยืนหยัด "

ผ่านไป..เนิ่นนาน หมาป่าใกล้จะอดตาย
แพะบอกให้กินตนเองเป็นอาหาร
หมาป่าไม่กิน
แพะบอกว่า : เธอกินฉันแล้ว ก็สามารถมีชีวิตอยู่ต่อไป
ที่แท้..มีรักชนิดหนึ่ง เรียกว่า " การเสียสละ "

ของสิ่งหนึ่ง ไม่สมควรนำมาใช้เพื่อผลประโยชน์ นั่นก็คือ คุณงามความดี
ของสิ่งหนึ่ง ไม่สมควรหลอกลวง นั่นก็คือ ความรัก
ของสิ่งหนึ่ง ไม่สมควรเยาะเย้ย นั่นก็คือ ความจริงใจ
ของสิ่งหนึ่ง ไม่สามารถอธิบายเป็นคำพูด นั่นก็คือ ความคิดถึง
ของสิ่งหนึ่ง ไม่สมควรลืม นั่นก็คือ สามัญสำนึกความรู้สึก