เรารู้สึกมาได้สักพักแล้ว ว่าเหนื่อยทั้งกายและใจ เหนื่อนกับการใช้ชีวิต ทั้งๆเราก็ใช้ชีวิตตามปกติเหมือนคนอื่นๆแต่ทำไมเราถึงรู้สึกเหนื่อยจัง และไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรเราเริ่มมีความคิดไม่อยากคุยไม่อยากพบเจอใคร อยากอยู่คนเดียวเงียบๆ ทั้งเพื่อน ทุกคน รวมไปถึงครอบครัว เราเหนื่อยที่จะต้องแสดงออก เหนื่อยเฟค เหนื่อยที่จะทำตัวให้ปกติทั้งที่เรารู้สึกไม่โอเค แรกๆเราหาทางออกด้วยหากิจกรรมทำ ออกกำลัง อ่านหนังสือ ดูหนังฟังเพลง ฟังธรรม ไปวัด เปลี่ยนชื่อ เผื่อจะได้สดชื่นมีชีวิตชีวา แต่ไม่เลย เราไม่รู้สึกอินไปกับมันเลย ออกกำลังกาย เหนื่อยแล้วโอเคหลับ จบไปหนึ่งวัน พอตื่นขึ้นมาเราก็ยังรู้สึกแบบเดิม ส่วนหนึ่งอาจเพราะเวลาเราเครียด เราจะเก็บไว้กับตัวเองและไม่เคยแสดงออกจนติดเป็นนิสัยทุกคนจะเห็นเพียงแค่เราหัวเราะตลกไม่ซีบ้างครั้งก็ยิ้มเหมือนคนบ้า เราอยากคุยอยากระบายกับใครสักคนแต่ทำไม่ได้ เคยทำมาแล้วสิ่งที่ได้กลับมาคือพวกเขามองเป็นเรื่องตลก ง่ายๆ เดียวก็ผ่านไป ทำเหมือนทุกอย่างมันง่าย แล้วใช้คำพูดปลอบเราว่า เข้าใจ ทั้งๆทีไม่เข้าใจ หลังจากนั้นเราก็ไม่เคยคิดจะปรึกษาใครอีกเลย ช่วงแรกๆเรายังทนได้ พอนานวันเข้ามันเหมือนสะสมๆ มีบ้างที่เราร้องไห้โดยไม่รู้สาเหตุ มีบ้างที่เราเริ่มเขียนทุกลงในสมุดหนึ่ง ทุกครั้งที่เราเหนื่อยมากๆ เครียดมากๆ ผิดหวังมากๆ สิ่งที่ทำคือร้องไห้และจดทุกอย่างลงในสมุด วันนีเราทนได้ แต่วันข้างหน้าเราไม่รู้ว่าจะทำได้อีกไม แนะนำเราที่ เราควรทำยังไง ตอนนี่เราเริ่มรู้สึกว่าเป็นแบบนี่ต่อไปไม่ดีแน่เพราะเราเริ่มคิดวิธีหายไปจากคนอื่นๆมาบ้างแล้ว อายุเราแค่19 ทำไมถึงคิดแบบนี้สะแล้ว เราอยากแก้ไขมัน เราควรทำยังไงดีคะ?