เราอยากมาแชร์เรื่องราวเกี่ยวกับความรักแบบpuppy love ตอนนี้เราอายุ21 แล้วเรื่องราวที่จะเล่าคือตอนนั้นอยู่ประมาณม.3 ชีวิตก็เรียบๆไม่มีอะไรเลย เช้ามาเรียนตอนเย็นเรียนพิเศษก็กลับบ้าน แต่ก็ไม่ได้น่าเบื่อขนาดนั้น คือเราเป็นคริสเตียนไง ก็เลยมีกิจกรรม
พบเจอเพื่อนพี่น้องที่โบสถ์ ซึ่งเรื่องราวก็เกิดขึ้นที่นี่แหละ เรารู้จักพี่คนนึง เค้าเป็นคนที่ป็อปมากแต่เราเห็นพี่เค้าตั้งแต่ประถมเลยไม่ได้รู้สึกกับพี่เค้าก็เป็นแค่แบบพี่น้อง เวลาผ่านไปมีอยู่คืนนึง เราก็นอนหลับปกติในฝันมันเหมือนเป็นภาพตอนเราโตแล้วในโบสถ์คริสมีเราเหมือนกำลังคุยเชิงทะเลาะกับผช.คนนึงมองไปชัดๆเค้าคนนั้นเป็นพี่คนนั้น มันเป็นเหตุการณ์ประมาณว่าเรากำลังร้องไห้ทะเลาะกับพี่เค้าแล้วจู่ๆพี่เค้าก็เอาเราไปกอด ตอนที่โดนกอดเรารู้สึกแปลกๆ มันอบอุ่น อบอุ่นมากจริงๆ

จู่ๆเราก็สะดุ้งตื่นมาแต่ความรู้สึกนั้นมันยังติดมาด้วย จากที่เราไม่มองพีาเค้าแต่ตอนนั้นกลับเริ่มสนใจพี่เค้าขึ้นเรื่อยๆ พี่เค้าเป็นคนที่สุภาพ วางตัวดี ยิ่งเราแอบมองเราก็ยิ่งชอบพี่เค้า จนเราขึ้นมอ4 เราพยายามมากขึ้นพยายามทำตัวให้ดีขึ้นอยากเรียนให้เก่งขึ้น เริ่มดูแลตัวเองหัดใช้เครื่องสำอางเพื่อแค่หวังว่าพี่เค้าจะสนใจเราบ้าง (ก็ความคิดเด็กๆตอนนันอ่ะเนอะ555) เราก็ไกล้ชิดพี่เค้ามากขึนนะเพราะเราก็เพิ่งรู้ว่าบ้านเราก็อยู่ใกล้กัน หลายครั้งที่เราไปโบสถ์ด้วยกัน(อารมณ์เหมือนนิยาย55) ก็เริ่มคุยกันมากขึ้นกว่าเมื่อก่อน จนเวลาผ่านไปเราขึ้นม5. พี่เค้าก็อยู่ม6.เริ่มติวขึ้นมหาลัย ช่วงนั้นเป็นอะไรที่กังวลใจเรามาก ว่าจะไม่ได้เจอพี่เค้าแล้วจริงๆใช่มั้ย พี่เค้าอยากเข้ามช. แต่เราก็แบบไม่เป็นไรเราก็อยากเข้าที่นั่นอยู่แล้ว ตามไปก็ได้  แต่สุดท้ายพี่ก็ติดมอ.ในจังหวัดนี่แหละ เราก็แบบยิ้มเลยจ้าา เอาวะปีนึงก็ยังดี เราก็เรื่อยๆนะสถานะกับพี่เค้าก็เหมือนเดิม คุยพี่น้องไม่ได้อะไรขนาดนั้น จนเวลาผ่านไปอีกปีเป็นตาเราแหละที่ต้องเข้ามหาลัยคิดหนักกับชีวิตมากเอาไงดีเราชอบอะไร ใจจริงเราอยากเข้ามช.นี่แหละ แต่สุดท้ายเราดันไปติดมอในกรุงเทพ คณะพยาบาล เหลือไม่กี่เดือนที่เราจะได้เจอพี่เค้าแล้ว เพื่อนก็บอกว่าบอกไปเลยเก็บมาไว้3ปีแล้วนะเว่ย ที่ผ่านมาอ่ะวันวาเลนไทน์หรือวันเกิดพี่เค้าเราก็แอบเอาของไว้หน้ารถ ฝึกถักผ้ารูปเค้กทั้งคืนถึงมันจะเห่ยก็เหอะ ฝึกร้องเพลงเพราะคิกว่าพี่เค้าคงชอบคนร้องเพลงเพราะ ฝึกกีตาร์เพราะอยากคุยกับพี่เค้ารู้เรื่อง

แค่เพราะคืนนั้นคืนเดียวที่เราฝันถึงเค้าจนทำให้เราเราพยายามอะไรมากมายขนาดนี้แต่เอาจริงๆมันก็มีความสุขมากช่วงนั้น เวลาที่สายตาที่พี่เค้ามองเราใจเรามันเต้นแบบแรงมากเหมือนมันจะหลุดออกมาเราไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครเลย จนวันที่เราจะเดินทางไปกรุงเทพ มันดูขำๆนะแต่ตอนนั้นเราร้องไห้หนัก ได้แต่มองรูปพี่เค้าที่ถ่ายคู่กัน สักพักพี่ที่รู้จักกันที่โบสถ์โทรวิดิโอคอลมาเราก็รับพี่เค้าก็อวยพรอยู่ๆก็เลื่อนกล้องไปหาพี่เค้าแกเชื่อมั้ยพอเราเห็นหน้าพี่เค้าเหมือนโลกทั้งใบหยุดหมุน นิ่งมากพูดอะไรไม่ออกแค่คนเดียวเราอยากเจอแค่คนเดียวคือพี่เค้า  (ลืมบอกเราไม่ได้บอกความรู้สึกออกไปนะ นั่นก็เป็นอีกเรื่องที่เราขี้ขลาดเองแหละ ) พอคอลกันพี่เค้าก็อวยพรแล้วก็บอกลากันพอตัดสายเท่านั้นแหละ ร้องโฮออกมากว่าเดิมอีก ช่วงนั้นซึมมากตอนอยู่กทม.อ่ะแต่เราก็ไม่ได้ให้ใครรู้นะบางคนคิดว่าเรา homesick แต่ไม่ใช่ เราต้องใช้เวลาสักพักเลยแหละกว่าจะฮีลตัวเองได้ แล้วเราก็ไม่ได้เจอพี่เค้าอีกเลย

พอเราขึ้นปีสองเราก็เรียนหนักขึ้นไม่ได้คบใคร ก็มีบ้างนะที่คนมาจีบแต่เราก็ไม่ได้ชอบคุยแปบๆก็เลิกคุยกันไป ส่วนเรื่องพี่เค้าก็มีความคิดเข้ามาบางครั้งเวลาเปิดเฟสไปเจอ เรื่องราวเมื่อก่อนก็กลับมา แต่ก็นะได้แค่คิดถึงแค่นั้น วันนึงเราก็มาเข้าโบสถ์ที่กทม.ปกติแต่พอเข้าห้องไปเราสตั้นมาก   คนนั้นคนที่เราอยากเจอมาตลอด คนที่เป็นลิ้นชักความทรงจำ กลับมาอยู่ตรงหน้าเรา โครตดีใจอ่ะ เราก็ได้มีโอกาสคุยกันนะกินข้าวถามไถ่เรื่องราวของกันและกัน และก็อึ้งไปอีกเพราะได้รู้พี่เค้าก็มีคนในใจแล้ว นี่ก็ยิ้มเจื่อนๆ เก็บอารมณ์ไว้สุดๆ ในใจก็ยินดีกับพี่เค้าที่ได้เจอคนที่พี่รัก สุดท้ายเราก็ลากัน พี่กลับไปต่างจังหวัด

เรามองหลังพี่เค้ามันเป็นวินาทีเดียวกันที่เราเห็นพี่เค้าตอนเรามากรุงเทพ ความรู้สึกเดียวกันเป๊ะ นี่ก็ผ่านมา4-5ปีแล้วนะเจ้าความรู้สึกแกก็ยังเหมือนเดิมยังรักพี่เค้าเหมือนเดิมเลยนะ ปัจจุบันเราก็ขึ้นปี3แล้วแหละ เอาจริงๆกระทู้นี้ไม่ได้มีไรหรอกแค่อยากระบายเฉยๆแค่นั้น มันเป็นความรู้สึก4-5ปีที่เก็บเอาไว้ ที่พี่เค้าไม่เคยรับรู้ แล้วก็คงไม่ได้บอกพี่เค้าหรอก เก็บไว้แบบนี้อยู่ในที่ของมันดีแล้ว  ถ้าอ่านจบก็ขอบคุณมากๆเลยนะแก.
มาแชร์ puppy love ได้นะ