เราเป็นโรคซึมเศร้าค่ะ เหมือนคนอารมณ์อ่อนไหว เซนซีทีฟ สุขมาก เศร้ามาก พอมีเรื่องมากระทบ อกหัก เราก็เสียใจ เหมือนจะมากกว่าคนปกติทั่วไป

ตอนแรกก็ตั้งใจจะอยู่คนเดียวแล้วไปปฏิบัติธรรม เพราะสุขอื่นยิ่งกว่าความสงบไม่มี แต่ด้วยความอ่อนแอ่หรือจะเป็นเพราะโรคซึมเศร้าก็ไม่รู้ ทำให้เรารู้สึกกลัวการอยู่คนเดียว กลัวความเหงา (ถ้าเราไม่เป็นโรคซึมเศร้าเราจะเข้มแข็งกว่านี้ไหมนะ)

บางคนคงบอกว่าไปรักษาให้หายก่อน แล้วจะทำอะไรก็ไปทำ แต่เราคิดว่าไม่หาย เพราะอาการเป็นมาตั้งแต่เด็ก เพิ่งมากินยาได้สองปี สำหรับเราถ้าประคับประคองอาการไปได้ก็พอไหว เพราะยิ่งอยากหาย จะไม่หาย พาลเครียดไปอีก

อีกอย่างคือใครมันจะมารักคนที่เป็นโรคซึมเศร้าแบบเรา หรือต่อให้มี แต่ถ้าคนนั้นไม่ใช่ ยังไงก็ไม่ใช่ ก็เคยคิดถ้ามีคู่แล้วมันไม่ดี หรือไม่ใช่ก็อยู่คนเดียวดีกว่า แต่ก็กลัวเหงาอีก คิดวนเป็นลูปต่อไปไม่จบไม่สิ้น...