สวัสดีค่ะ ก่อนอื่นเลยอยากบอกว่าเราเป็นคนขี้สงสารและขี้เกรงใจคนอื่นมากกกกกก ขอเล่าตัวอย่างความขี้เกรงใจสัก 1 ตัวอย่างนะคะ
- เวลาเราไปซื้อร้านอาหารตามสั่งแบบเป็นร้านประจำเลยซื้อเค้าทุกวัน แต่บางทีเราอยากกินร้านอื่นบ้างก๋วยเตี๋ยวบ้าง เราเชื่อว่าคนส่วนใหญ่เจอ คือเวลาเราเดินผ่านแบบไม่ซื้อแม่ค้าก็จะถามว่าไม่แวะเหรอไม่ซื้อเหรอ ทุกคนอาจจะตอบประมาณว่า "อ่อมีข้าวแล้วค่ะ / ซื้อแล้วค่ะ" ประมาณนี้ แต่เราไม่ค่ะ พอเค้าถามเราว่า "ไม่แวะเลยนะ" คำนี้ไม่รู้ว่ามันมีอิทธิพลมาจากไหน คือ เราต้องแวะร้านเค้าเลยเพราะความเกรงใจเค้า ทั้งๆที่เรามีข้าวกินแล้ว มีครบทุกอย่างแล้ว (เราอยู่หอพักค่ะ จะไม่มีพวกตู้เย็นเอาไว้แช่แล้วอุ่นกินทีหลังหรือกินวันอื่น อาหารที่เราซื้อจึงต้องเป็นวันต่อวัน) พอเราซื้อกลับมาที่ห้องเราก็กินแต่ของที่เราซื้อมาก่อนหน้าที่จะมาซื้อตามสั่ง พออิ่มแล้วเท่ากับว่าเราไม่ได้กินอาหารตามสั่งนั้นเลย เราทิ้งค่ะ เพราะวันรุ่งขึ้นมันต้องเสียอยู่แล้ว ที่ซื้อก็เพราะเกรงใจ นี่เป็นเหตุการณ์จริงๆที่ทำบ่อยอยู่ค่ะ พอเราไม่แวะเค้าก็จะทักตลอด ทำให้เราเกรงใจที่จะเดินผ่านไปเฉยๆ กลัวป้าเค้าจะไม่มีลูกค้าด้วยเราก็ช่วยซื้อ และอีกอย่างนะคะ เป็นถึงขั้นที่ว่า เราซื้อของจากข้างนอกมาแล้วคือพยายามจะไม่ผ่านร้านเค้า เราลงทุนเดินอ้อมแทนที่เราจะเข้าทางปากซอย เราเดินไปอีกซอยหนึ่งแล้วเดินเชื่อมไปท้ายซอยของหอเราแล้วค่อยเดินขึ้นหอเป็นกิโลเลยแหละ บางทีเราก็มานั่งคิดเหมือนกันนะว่าเห้ยเราต้องลงทุนเดินอ้อม ลงทุนเสียเงินซื้อข้าวมาทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยากกินเหรอ และมันจะไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลยเพราะร้านเค้าอยู่หน้าซอยเรา เราต้องเดินเข้าซอยมาผ่านร้านเค้าตลอด พอวันไหนเราไม่แวะเราจะกลับมานอนคิดอีกว่าเค้าจะโอเคกับเราไหม จะโกรธเราไหมที่เราไม่ซื้อเค้า คือเราแคร์เค้ามากไป ฮือออ ไม่อยากคิดแบบนี้แล้วอะ ทรมานมากกกก
ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างคะ ไม่รู้จะปฏิเสธเค้ายังไง เลยยอมซื้อทั้งๆที่รู้ว่าไม่ได้กินแบบเราบ้าง เอาง่ายๆเลยคือ ยอมช่วยคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองก็ลำบาก เพราะเราก็ไม่ได้มีฐานะอะไร พอมีพอกิน
เราไม่อยากเป็นคนที่ขี้เกรงใจ ปฏิเสธคนไม่เป็นอย่างนี้เลย เราอึดอัดเหมือนกัน แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไง ใครพอมีแนวคิด หรือเปลี่ยนวิธีการคิด แนะนำเราบ้างคะ บอกทีนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ
อยากลดความขี้เกรงใจของเราที่มีต่อคนอื่นลงบ้างค่ะ
- เวลาเราไปซื้อร้านอาหารตามสั่งแบบเป็นร้านประจำเลยซื้อเค้าทุกวัน แต่บางทีเราอยากกินร้านอื่นบ้างก๋วยเตี๋ยวบ้าง เราเชื่อว่าคนส่วนใหญ่เจอ คือเวลาเราเดินผ่านแบบไม่ซื้อแม่ค้าก็จะถามว่าไม่แวะเหรอไม่ซื้อเหรอ ทุกคนอาจจะตอบประมาณว่า "อ่อมีข้าวแล้วค่ะ / ซื้อแล้วค่ะ" ประมาณนี้ แต่เราไม่ค่ะ พอเค้าถามเราว่า "ไม่แวะเลยนะ" คำนี้ไม่รู้ว่ามันมีอิทธิพลมาจากไหน คือ เราต้องแวะร้านเค้าเลยเพราะความเกรงใจเค้า ทั้งๆที่เรามีข้าวกินแล้ว มีครบทุกอย่างแล้ว (เราอยู่หอพักค่ะ จะไม่มีพวกตู้เย็นเอาไว้แช่แล้วอุ่นกินทีหลังหรือกินวันอื่น อาหารที่เราซื้อจึงต้องเป็นวันต่อวัน) พอเราซื้อกลับมาที่ห้องเราก็กินแต่ของที่เราซื้อมาก่อนหน้าที่จะมาซื้อตามสั่ง พออิ่มแล้วเท่ากับว่าเราไม่ได้กินอาหารตามสั่งนั้นเลย เราทิ้งค่ะ เพราะวันรุ่งขึ้นมันต้องเสียอยู่แล้ว ที่ซื้อก็เพราะเกรงใจ นี่เป็นเหตุการณ์จริงๆที่ทำบ่อยอยู่ค่ะ พอเราไม่แวะเค้าก็จะทักตลอด ทำให้เราเกรงใจที่จะเดินผ่านไปเฉยๆ กลัวป้าเค้าจะไม่มีลูกค้าด้วยเราก็ช่วยซื้อ และอีกอย่างนะคะ เป็นถึงขั้นที่ว่า เราซื้อของจากข้างนอกมาแล้วคือพยายามจะไม่ผ่านร้านเค้า เราลงทุนเดินอ้อมแทนที่เราจะเข้าทางปากซอย เราเดินไปอีกซอยหนึ่งแล้วเดินเชื่อมไปท้ายซอยของหอเราแล้วค่อยเดินขึ้นหอเป็นกิโลเลยแหละ บางทีเราก็มานั่งคิดเหมือนกันนะว่าเห้ยเราต้องลงทุนเดินอ้อม ลงทุนเสียเงินซื้อข้าวมาทั้งๆที่เราก็ไม่ได้อยากกินเหรอ และมันจะไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้เลยเพราะร้านเค้าอยู่หน้าซอยเรา เราต้องเดินเข้าซอยมาผ่านร้านเค้าตลอด พอวันไหนเราไม่แวะเราจะกลับมานอนคิดอีกว่าเค้าจะโอเคกับเราไหม จะโกรธเราไหมที่เราไม่ซื้อเค้า คือเราแคร์เค้ามากไป ฮือออ ไม่อยากคิดแบบนี้แล้วอะ ทรมานมากกกก
ใครเคยเป็นแบบนี้บ้างคะ ไม่รู้จะปฏิเสธเค้ายังไง เลยยอมซื้อทั้งๆที่รู้ว่าไม่ได้กินแบบเราบ้าง เอาง่ายๆเลยคือ ยอมช่วยคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองก็ลำบาก เพราะเราก็ไม่ได้มีฐานะอะไร พอมีพอกิน
เราไม่อยากเป็นคนที่ขี้เกรงใจ ปฏิเสธคนไม่เป็นอย่างนี้เลย เราอึดอัดเหมือนกัน แต่เราก็ไม่รู้จะทำยังไง ใครพอมีแนวคิด หรือเปลี่ยนวิธีการคิด แนะนำเราบ้างคะ บอกทีนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ