กฎหมายในประเทศไทยส่วนใหญ่ยึดตามแบบจารีตประเพณีที่สำคัญ ซึ่งหากกลับไปสู่ยุคสมัยสุโขทัยได้มีการใช้กฎหมายที่สำคัญปรากฏในศิลาจารึกสุโขทัย และไตรภูมิพระร่วงซึ่งบ่งบอกถึงกฎหมายที่เกี่ยวข้องกับลักษณะสังคมไทยในสมัยนั้น ต่อมาในสมัยอยุธยาเ้กิดกฎมณเฑียรบาลขึ้นเพื่อใช้กฎอำนาจของพระมหากษัตริย์ตัวอย่างเช่น ห้ามดีกระจับปี่ จะเข้ เป่าปี่ สีซอ ตีทับ ในเขตพระราชฐาน ซึ่งหมายถึงห้ามเล่นวงเครื่องสายในเขตพระราชฐาน เล่นได้เฉพาะวงปี่พาทย์และวงมโหรีในเขตพระราชฐาน และกฎมณเฑียรบาลในอยุธยาถือว่ากฎหมายที่บังคับโดยใช้กำลังอำนาจของพระมหากษัตริย์ในสมัยอยุธยา และรวมอำนาจสู่ศูนย์กลางของราชธานี จึงเป็นกฎหมายที่รุนแรงอย่างมากโดยห้ามให้ขุนนางเหนืออำนาจกว่าพระมหากษัตริย์ทุกพระองค์ ในสมัยธนบุรีกก็ยังมีปรากฏโดยยึดตามหลักสมัยอยุธยา จนกระทั่งสมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นได้ชำระกฎหมายตราสามดวงเพื่อใช้อำนาจและหน้าที่สำคัญ ต่อมาในสมัยรัชกาลที่ 4 ได้ออกพระราโชบายและพระราชกิจจานุเบกษาเพื่อเป็นเอกสารสำหรับราชการที่สำคัญ สมัยรัชกาลที่ 5 เกิดกระทรวงยุติธรรมเพื่อใช้ระบบตุลาการอย่างมีประสิทธิภาพ หลังการเปลี่ยนแปลงการปกครอง 2475 ได้มีการออกกำหมายที่เกี่ยวข้องกับบ้านเมืองโดยใช้กฎหมายแบบกฎหลักเกณฑ์ในการใช้อำนาจของนิติบัญญัติ อำนาจของบริหาร และอำนาจของตุลาการ จึงเป็นที่มาของประวัติศาสตร์ทางการเมืองแต่ละยุคแต่ละสมัยที่กล่าวถึงกฎหมายที่สำคัญต่อคนไทยด้วยกันเพื่อรักษาสิทธิ์เป็นพลเมืองที่ดีของไทย