เคยเป็นมั้ยครับ ที่เวลาเรารักใครมากๆ มากซะจนเราแคร์ความรู้สึกเค้า มากกว่าความรู้สึกของเรา
สืบเนื่องจากเรื่องที่แล้วที่ได้เขียนไปก่อนหน้านี้นะครับ
ในวันนี้ผมเขียนบทความนี้ เราสองคนก็คงจะเลิกคบกันแล้ว เพราะอยู่ดีดีพี่เค้าก็เงียบหายไป ไม่ส่งไลน์ ไม่โทรมา
เค้าเงียบ ผมก็เงียบ เพราะขนาดตัวผมเองผมยังไม่รู้เลยว่าผมผิดอะไร แต่พี่เค้ามีเหตุผลที่เลือกแบบนั่นนะครับ
อย่าไปบังคับใคร ให้มารักเรา มันไม่มีความสุขหรอกครับ
ขอย้อนไปในช่วงเวลาที่เราได้รักกัน อยู่ด้วยกันนะครับ ทำไมผมถึงบอกว่า แคร์ความรู้สึกของคนอื่น จนลืมแคร์ความรู้สึกของตัวเอง
สืบเนื่องจาก ที่อยู่ และที่ทำงานของเราทั้งสองคนค่อนข้างอยู่ไกลกันครับ ประมาณ 27 กม. ผมจะมีเวลาเดินทางไปหาพี่เค้า ในวันหยุด
คือนอนด้วยกันสองคืน เจอหน้ากันแค่นั่น แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่า เวลาอยู่ด้วยกันก็ปกติดี มีความสุขดี แต่พอผมกลับมาห้องเท่านั่นหล่ะ
เริ่มจะมีเรื่องให้ผมต้องอธิบาย ต้องเคลียร์ เหตุเพราะ ผมรับโทรศัพท์ไม่ทัน บางที บางเรื่อง ผมต้องง้อเป็นวัน กว่าจะมาคืนดีกันได้
เอาความจริงนะครับ ระหว่างที่คบกัน ผมก็ไม่ได้มีใคร ไม่ได้คุยกับใครเลย บางทีผมออกไปทำงานข้างนอกกับเพื่อนที่เป็นผู้ชาย เค้าก็หาว่าเราอ่อย
ให้ท่าบ้างหล่ะ ยิ่งบอกว่านอนห้องเดียวกันนะ ไม่คุยกับผมเลย หลายครั้งที่รับโทรศัพท์ไม่ได้ ติดประชุม เค้าก็หาว่าเราแอบไปคุยกับคนอื่น
จนบางทีผมก็เงียบไปเฉยๆ ไม่อยากอธิบาย เพราะต่อให้ผมอธิบายไปยังไง เค้าก็เข้าใจในแบบของเค้าอยู่ดี
บางอาทิตย์ผมไม่ได้นอนห้องของผมเลยแม้แต่วันเดียว ผมต้องขับรถมอไซด์ไปง้อ ไปพูดด้วย ซึ่งเราทำงานก็เหนื่อยอยู่แระ
แล้วยังต้องเหนื่อยเพิ่มเข้าไปอีก จนบางทีมันทำให้ผมไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ผมรู้สึกว่าผมอดทนมากกับความรัก ผมไม่อยากให้พี่เค้าต้องมาเสียใจเพราะผม ผมไม่อยากเป็นคนนั่น คนที่ทำให้พี่เค้าต้องมาเสียใจ
เพราะที่ผ่านมา เท่าที่พูดกันนะ พี่เค้าก็เป็นฝ่ายโดนกระทำอย่างเดียว ผมจึงตั้งใจว่า ผมต้องไม่เป็นคนนั่น
และแล้ว พี่เค้าก็โทรมาหาผมว่า เบื่อ ไม่อยากคุย ไม่อยากไปต่อ แล้วบอกกับผมว่า เหมือนตัวผมน่ะ รังเกียจเค้า ไม่รักเค้าแล้ว
และล่าสุด โทรคุยกัน แล้วผมก็บอกว่า วันนี้นอนแล้วพอตื่นมารู้สึกปวดหัวจังปกติไม่เคยเป็น เราก็หวังให้เค้าเป็นห่วงเราอ่ะนะ
แต่คำตอบที่ผมได้กลับมากคือ ไปตายแล้วเกิดใหม่ซ่ะ ถ้าจะปัญหาเยอะแบบนี้ ผมนี้เงิบไปเลย ไม่นึกว่าจะได้ยินจากปากของคนที่เรารัก
ผมก็ได้แต่ถ้าว่า พูดแบบนั่นจริงหรอ มีเหตุผลอะไร ทำไมถึงพูดแบบนั่น เค้าก็ให้เหตุผลว่า เบื่อแล้ว ไม่อยากคุย ไม่อยากไปต่อ
ผมก็ได้แต่นั่งเอ๋อหน้าโทรศัพท์ พูดอะไรไม่ได้ อยากโทรหาก็โทรไม่ได้ เพราะเค้าเป็นคนบอกเองว่า เบื่อ ลำคาญ ไม่อยากคุย
แล้วผมจะเสนอหน้าโทรไปทำไมหล่ะ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ในใจก็อยากโทรไป อยากถามว่าทำอะไร เป็นอย่างไร สบายดีมั้ย
ให้ไปหามั้ย แต่ผมก็ทำไม่ได้
พอตอนเช้าผมก็เห็นเค้าโพสต์ดราม่าในเฟสบุ๊คพร้อมกับแท๊กเรา เอ่า เราก็งง อะไร ยังไง แต่ผมก็ไม่ถาม ผมดูแล้วก็เฉย
ก็เห็นมีแบบกินเบียร์ โพสต์เสียใจ บอกเพื่อนเค้าว่า ผมเบื่อเค้าแล้ว เค้าทิ้งผมไปแล้ว เราก็ยิ่งงงเข้าไปอีก
เอ่า ตกลง ยังไง เลือกเอง เจ็บเอง เสียใจเอง ทั้งที่มันควรเป็นเรามั้ย.. เอ่ออออ เเปลกดี
ผมว่าพอมาถึง ณ จุดนี้ ความสัมพันธ์ของเรามันก็คงจบแต่เพียงเท่านี้หล่ะ
ขอบคุณช่วงเวลาดีดีที่มีให้กัน ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา ผมไม่คิดเลยว่าผมเสียเวลา เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับผมแล้ว
ตอนนี้ตัวผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นใหม่กับใครได้มั้ย เพราะดูแล้วผมคงดีไม่พอสำหรับใคร..
แคร์ความรู้สึกของคนอื่น จนลืมแคร์ความรู้สึกของตัวเอง
สืบเนื่องจากเรื่องที่แล้วที่ได้เขียนไปก่อนหน้านี้นะครับ
ในวันนี้ผมเขียนบทความนี้ เราสองคนก็คงจะเลิกคบกันแล้ว เพราะอยู่ดีดีพี่เค้าก็เงียบหายไป ไม่ส่งไลน์ ไม่โทรมา
เค้าเงียบ ผมก็เงียบ เพราะขนาดตัวผมเองผมยังไม่รู้เลยว่าผมผิดอะไร แต่พี่เค้ามีเหตุผลที่เลือกแบบนั่นนะครับ
อย่าไปบังคับใคร ให้มารักเรา มันไม่มีความสุขหรอกครับ
ขอย้อนไปในช่วงเวลาที่เราได้รักกัน อยู่ด้วยกันนะครับ ทำไมผมถึงบอกว่า แคร์ความรู้สึกของคนอื่น จนลืมแคร์ความรู้สึกของตัวเอง
สืบเนื่องจาก ที่อยู่ และที่ทำงานของเราทั้งสองคนค่อนข้างอยู่ไกลกันครับ ประมาณ 27 กม. ผมจะมีเวลาเดินทางไปหาพี่เค้า ในวันหยุด
คือนอนด้วยกันสองคืน เจอหน้ากันแค่นั่น แต่ผมก็ไม่เข้าใจว่า เวลาอยู่ด้วยกันก็ปกติดี มีความสุขดี แต่พอผมกลับมาห้องเท่านั่นหล่ะ
เริ่มจะมีเรื่องให้ผมต้องอธิบาย ต้องเคลียร์ เหตุเพราะ ผมรับโทรศัพท์ไม่ทัน บางที บางเรื่อง ผมต้องง้อเป็นวัน กว่าจะมาคืนดีกันได้
เอาความจริงนะครับ ระหว่างที่คบกัน ผมก็ไม่ได้มีใคร ไม่ได้คุยกับใครเลย บางทีผมออกไปทำงานข้างนอกกับเพื่อนที่เป็นผู้ชาย เค้าก็หาว่าเราอ่อย
ให้ท่าบ้างหล่ะ ยิ่งบอกว่านอนห้องเดียวกันนะ ไม่คุยกับผมเลย หลายครั้งที่รับโทรศัพท์ไม่ได้ ติดประชุม เค้าก็หาว่าเราแอบไปคุยกับคนอื่น
จนบางทีผมก็เงียบไปเฉยๆ ไม่อยากอธิบาย เพราะต่อให้ผมอธิบายไปยังไง เค้าก็เข้าใจในแบบของเค้าอยู่ดี
บางอาทิตย์ผมไม่ได้นอนห้องของผมเลยแม้แต่วันเดียว ผมต้องขับรถมอไซด์ไปง้อ ไปพูดด้วย ซึ่งเราทำงานก็เหนื่อยอยู่แระ
แล้วยังต้องเหนื่อยเพิ่มเข้าไปอีก จนบางทีมันทำให้ผมไม่ได้คิดถึงความรู้สึกของตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ผมรู้สึกว่าผมอดทนมากกับความรัก ผมไม่อยากให้พี่เค้าต้องมาเสียใจเพราะผม ผมไม่อยากเป็นคนนั่น คนที่ทำให้พี่เค้าต้องมาเสียใจ
เพราะที่ผ่านมา เท่าที่พูดกันนะ พี่เค้าก็เป็นฝ่ายโดนกระทำอย่างเดียว ผมจึงตั้งใจว่า ผมต้องไม่เป็นคนนั่น
และแล้ว พี่เค้าก็โทรมาหาผมว่า เบื่อ ไม่อยากคุย ไม่อยากไปต่อ แล้วบอกกับผมว่า เหมือนตัวผมน่ะ รังเกียจเค้า ไม่รักเค้าแล้ว
และล่าสุด โทรคุยกัน แล้วผมก็บอกว่า วันนี้นอนแล้วพอตื่นมารู้สึกปวดหัวจังปกติไม่เคยเป็น เราก็หวังให้เค้าเป็นห่วงเราอ่ะนะ
แต่คำตอบที่ผมได้กลับมากคือ ไปตายแล้วเกิดใหม่ซ่ะ ถ้าจะปัญหาเยอะแบบนี้ ผมนี้เงิบไปเลย ไม่นึกว่าจะได้ยินจากปากของคนที่เรารัก
ผมก็ได้แต่ถ้าว่า พูดแบบนั่นจริงหรอ มีเหตุผลอะไร ทำไมถึงพูดแบบนั่น เค้าก็ให้เหตุผลว่า เบื่อแล้ว ไม่อยากคุย ไม่อยากไปต่อ
ผมก็ได้แต่นั่งเอ๋อหน้าโทรศัพท์ พูดอะไรไม่ได้ อยากโทรหาก็โทรไม่ได้ เพราะเค้าเป็นคนบอกเองว่า เบื่อ ลำคาญ ไม่อยากคุย
แล้วผมจะเสนอหน้าโทรไปทำไมหล่ะ ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ในใจก็อยากโทรไป อยากถามว่าทำอะไร เป็นอย่างไร สบายดีมั้ย
ให้ไปหามั้ย แต่ผมก็ทำไม่ได้
พอตอนเช้าผมก็เห็นเค้าโพสต์ดราม่าในเฟสบุ๊คพร้อมกับแท๊กเรา เอ่า เราก็งง อะไร ยังไง แต่ผมก็ไม่ถาม ผมดูแล้วก็เฉย
ก็เห็นมีแบบกินเบียร์ โพสต์เสียใจ บอกเพื่อนเค้าว่า ผมเบื่อเค้าแล้ว เค้าทิ้งผมไปแล้ว เราก็ยิ่งงงเข้าไปอีก
เอ่า ตกลง ยังไง เลือกเอง เจ็บเอง เสียใจเอง ทั้งที่มันควรเป็นเรามั้ย.. เอ่ออออ เเปลกดี
ผมว่าพอมาถึง ณ จุดนี้ ความสัมพันธ์ของเรามันก็คงจบแต่เพียงเท่านี้หล่ะ
ขอบคุณช่วงเวลาดีดีที่มีให้กัน ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา ผมไม่คิดเลยว่าผมเสียเวลา เพราะมันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดสำหรับผมแล้ว
ตอนนี้ตัวผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะเริ่มต้นใหม่กับใครได้มั้ย เพราะดูแล้วผมคงดีไม่พอสำหรับใคร..