เราเป็นผู้หญิงที่คบกับแฟนชาวต่างชาติมาได้ 4 ปี เราอยู่คนละประเทศ แต่คุยกันทุกวันคุยกันน้อยบางเยอะบางแล้วแต่วัน แล้วแต่ภาระหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ
โดยแต่ละปีจะเจอกัน2ครั้ง โดยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาก็มีทั้งปัญหา อุปสรรคต่างๆเยอะอยู่ แต่ก็ผ่านมันมาได้หมด
เราไม่ค่อยทะเลากัน และเชื่อใจซึ่งกันและกันมาตลอดเพราะไม่เคยมีเรื่องให้ต้องระแวงยืนอยู่บนพื้นฐานความซื่อสัตย์ และให้เกียรติซึ่งกันและกันมาตลอด
ตอนแรกเราจะไม่ทะเลาะแต่จะเป็นการน้อยใจและท้อทั้งในปัญหาเรื่องภาษา ความเข้าและอะไรหลายๆอย่างที่แตกต่างกันโดยการที่เราต้องการเลิก เราเป็นคนหนีปัญหา การเผชิญ เราจะท้ออละถอดใจ โดยการคิดว่าถ้าเลิกกันจะง่ายสำหรับเขาและเรา นั้นคือสาเหตุแรกๆที่เกิดการบอกเลิก เขาเสียใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ที่ผ่านมาได้จนถึงตอนนี้เพราะความอดทนและพยายามเข้าใจที่เขามีต่อเราและเขาเองก็ไม่ได้ผิดอะไรมันเป็นการยอมแพ้ของเรา เพราะเราคิดต่างๆนาๆไปมากมาย อาจจะคาดหวังสูงไปด้วยซ้ำ แต่เหตุผลนี้ก็ผ่านมาได้เพราะการสร้างความมั่นใจ การสร้างมีความชัดเจนและแสดงถึงความรักอย่างเต็มที่ เขาพร้อมจะสู้ต่อ
เหตุผลต่อมาที่ทำให้เราคิดมากคือเขาหาย หายไปโดยไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้น หายไป 10-12ชม (อาจจะมีบางคนคิดว่าเรางี่เง้า)แต่สำหรับเรามันไม่เกิดขึ้นบ่อย และกลับกันเราจะไปไหนทำอะไร เราจะบอกก่อนเพราะเราคิดไปเองว่าไม่อยากให้เขาคิดมากหรือกังวล เราบริสุทธิ์ใจ เราแคร์ความรู้สึกเขาโดยที่เขาไม่ต้องร้องขอ แต่เขาหาย! หายคือหายแบบ ถ้าไปข้างนอกกลับมาบ้านหลัเลยอะไรประมาณนี้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่คนที่รอ แน่นอนว่าคิดมาก วุ่นวาย กังวล ไปไหนทำอะไร ไม่รวมถึงคิดไปในแง่มุมลบๆ ภายใต้ความเชื่อใจเราเชื่อว่าทุกคนต้องมีมุมระแวง น้อยใจคิดไปใหญ่ว่าเขาไม่แคร์ มันน่าหงุดหงิด ถ้าการที่บอกเราแค่นี้มันยากหรือไม่มีเวลาขนาดนั้นเลยหรอ (เขาไม่เล่นโทรศัพท์เลยถ้ามีเพื่อนหรืออยู่กับครอบครัว) แต่มันก็ต้องมีบางสักหน่อยหรือตอนเข้าห้องน้ำไหมที่จะข้อคามมาบอกสักนิด นั่นคือเขาไม่คิดถึงใจเราเลยใช่ไหม ไม่แคร์ ไม่สน เราคือคนสุดท้ายหรือของตายที่ไม่ต้องแคร์ความรู้สึกใช่ไหม นั้นคือสิ่งที่อยู่ในความคิดเรา ไม่รวมความคิดที่ว่าที่หายไปอยู่กับ ผญ คนอื่นไหม บลาๆ เราพิสูจน์ไม่ได้ทุกอย่างอยู่บนความเชื่อใจ บางเสาร์อาทิตย์คุยกันไม่ถึง 10 ประโยคด้วยความรีบ และถ้าไม่มีเหตุการพวกนี้ก็จะปกติมาก ถ้าข้อความบอกเรา เราจะเข้าใจเป็นอย่างดี สบายใจ และไม่แม้แต่จะข้อความไปกวน เราไม่ใช่คนเอาแต่ใจและพร้อมจะเข้าใจเสมอ (สำหรับความคิดเรา) ซึ่งเราอาจจะแย่ก็ได้ และก็เป็นเหตุผลที่เราสะสมจนประทุการเป็นคำบอกเลิกยอมแพ้ อยากตัดขาดควาสัมพันธ์ มันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง และทุกครั้งบันทอนความรู้สึกมากๆ
เขารู้ว่าเขาผิด มันเป็นจุดบกพร่องของเขาเขายอมรับ ทุกครั้งทะเลาะบอกเลิกเสียใจทั้งคู่ เหตุผที่เราอยากรู้เขารู้สึกยังไง ถ้าไม่แคร์อย่างที่เราคิด เขาจะไม่รู้สึกกับการบอกเลิกของเราเลย แต่กลับกันเขารู้สึกผิด ขอโทษ แต่ก็เป็นอีก เราไม่อยากบอกเลิกนะ เสียใจที่พุด ร้องไห้หนัก เรียกร้องให้เขาเข้าใจเรา มันชัดเจนว่าที่พูดที่อธิบายคือยังรัก แต่ยอมแพ้!
เขาเสียใจไม่แพ้กัน หลายครั้งที่จะพยายามแก้ไข ดีกัน ให้อภัย พูดคุย อธิบาย ให้อภัยเริ่มใหม่ เพราะรู้ดีว่ารักกัน เรารักกันและกันทั้งคู่ แต่เราไม่อยากเป็นแบบนี้ไม่อยากให้ต้องเจ็บหรือเสียความรู้สึกกันก่อนแล้วดีกัน ไม่อยากใช้คำบอกเลิกวัดใจ ไม่อยากใช้ความรักที่เขามีให้ทำร้ายความรู้สึก เพราะมันไม่ใช่แค่เขาเจ็บเราก็เสียใจ และปัญหานี้คงปรับที่เขาไม่ได้ เราควรคิดยัง ควรมองมุมไหน ควรใช้วิธีไหนที่ไม่ใช่บอกเลิก หรือควรเข้าใจผุ้ชายมากกว่านี้
อยากแก้นิสัย คิดมาก น้อยใจ และชอบบอกเลิกแฟน ยังไง?
โดยแต่ละปีจะเจอกัน2ครั้ง โดยตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาก็มีทั้งปัญหา อุปสรรคต่างๆเยอะอยู่ แต่ก็ผ่านมันมาได้หมด
เราไม่ค่อยทะเลากัน และเชื่อใจซึ่งกันและกันมาตลอดเพราะไม่เคยมีเรื่องให้ต้องระแวงยืนอยู่บนพื้นฐานความซื่อสัตย์ และให้เกียรติซึ่งกันและกันมาตลอด
ตอนแรกเราจะไม่ทะเลาะแต่จะเป็นการน้อยใจและท้อทั้งในปัญหาเรื่องภาษา ความเข้าและอะไรหลายๆอย่างที่แตกต่างกันโดยการที่เราต้องการเลิก เราเป็นคนหนีปัญหา การเผชิญ เราจะท้ออละถอดใจ โดยการคิดว่าถ้าเลิกกันจะง่ายสำหรับเขาและเรา นั้นคือสาเหตุแรกๆที่เกิดการบอกเลิก เขาเสียใจอย่างเห็นได้ชัด แต่ที่ผ่านมาได้จนถึงตอนนี้เพราะความอดทนและพยายามเข้าใจที่เขามีต่อเราและเขาเองก็ไม่ได้ผิดอะไรมันเป็นการยอมแพ้ของเรา เพราะเราคิดต่างๆนาๆไปมากมาย อาจจะคาดหวังสูงไปด้วยซ้ำ แต่เหตุผลนี้ก็ผ่านมาได้เพราะการสร้างความมั่นใจ การสร้างมีความชัดเจนและแสดงถึงความรักอย่างเต็มที่ เขาพร้อมจะสู้ต่อ
เหตุผลต่อมาที่ทำให้เราคิดมากคือเขาหาย หายไปโดยไม่บอกว่าเกิดอะไรขึ้น หายไป 10-12ชม (อาจจะมีบางคนคิดว่าเรางี่เง้า)แต่สำหรับเรามันไม่เกิดขึ้นบ่อย และกลับกันเราจะไปไหนทำอะไร เราจะบอกก่อนเพราะเราคิดไปเองว่าไม่อยากให้เขาคิดมากหรือกังวล เราบริสุทธิ์ใจ เราแคร์ความรู้สึกเขาโดยที่เขาไม่ต้องร้องขอ แต่เขาหาย! หายคือหายแบบ ถ้าไปข้างนอกกลับมาบ้านหลัเลยอะไรประมาณนี้ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่แต่คนที่รอ แน่นอนว่าคิดมาก วุ่นวาย กังวล ไปไหนทำอะไร ไม่รวมถึงคิดไปในแง่มุมลบๆ ภายใต้ความเชื่อใจเราเชื่อว่าทุกคนต้องมีมุมระแวง น้อยใจคิดไปใหญ่ว่าเขาไม่แคร์ มันน่าหงุดหงิด ถ้าการที่บอกเราแค่นี้มันยากหรือไม่มีเวลาขนาดนั้นเลยหรอ (เขาไม่เล่นโทรศัพท์เลยถ้ามีเพื่อนหรืออยู่กับครอบครัว) แต่มันก็ต้องมีบางสักหน่อยหรือตอนเข้าห้องน้ำไหมที่จะข้อคามมาบอกสักนิด นั่นคือเขาไม่คิดถึงใจเราเลยใช่ไหม ไม่แคร์ ไม่สน เราคือคนสุดท้ายหรือของตายที่ไม่ต้องแคร์ความรู้สึกใช่ไหม นั้นคือสิ่งที่อยู่ในความคิดเรา ไม่รวมความคิดที่ว่าที่หายไปอยู่กับ ผญ คนอื่นไหม บลาๆ เราพิสูจน์ไม่ได้ทุกอย่างอยู่บนความเชื่อใจ บางเสาร์อาทิตย์คุยกันไม่ถึง 10 ประโยคด้วยความรีบ และถ้าไม่มีเหตุการพวกนี้ก็จะปกติมาก ถ้าข้อความบอกเรา เราจะเข้าใจเป็นอย่างดี สบายใจ และไม่แม้แต่จะข้อความไปกวน เราไม่ใช่คนเอาแต่ใจและพร้อมจะเข้าใจเสมอ (สำหรับความคิดเรา) ซึ่งเราอาจจะแย่ก็ได้ และก็เป็นเหตุผลที่เราสะสมจนประทุการเป็นคำบอกเลิกยอมแพ้ อยากตัดขาดควาสัมพันธ์ มันไม่ใช่แค่ครั้งสองครั้ง และทุกครั้งบันทอนความรู้สึกมากๆ
เขารู้ว่าเขาผิด มันเป็นจุดบกพร่องของเขาเขายอมรับ ทุกครั้งทะเลาะบอกเลิกเสียใจทั้งคู่ เหตุผที่เราอยากรู้เขารู้สึกยังไง ถ้าไม่แคร์อย่างที่เราคิด เขาจะไม่รู้สึกกับการบอกเลิกของเราเลย แต่กลับกันเขารู้สึกผิด ขอโทษ แต่ก็เป็นอีก เราไม่อยากบอกเลิกนะ เสียใจที่พุด ร้องไห้หนัก เรียกร้องให้เขาเข้าใจเรา มันชัดเจนว่าที่พูดที่อธิบายคือยังรัก แต่ยอมแพ้!
เขาเสียใจไม่แพ้กัน หลายครั้งที่จะพยายามแก้ไข ดีกัน ให้อภัย พูดคุย อธิบาย ให้อภัยเริ่มใหม่ เพราะรู้ดีว่ารักกัน เรารักกันและกันทั้งคู่ แต่เราไม่อยากเป็นแบบนี้ไม่อยากให้ต้องเจ็บหรือเสียความรู้สึกกันก่อนแล้วดีกัน ไม่อยากใช้คำบอกเลิกวัดใจ ไม่อยากใช้ความรักที่เขามีให้ทำร้ายความรู้สึก เพราะมันไม่ใช่แค่เขาเจ็บเราก็เสียใจ และปัญหานี้คงปรับที่เขาไม่ได้ เราควรคิดยัง ควรมองมุมไหน ควรใช้วิธีไหนที่ไม่ใช่บอกเลิก หรือควรเข้าใจผุ้ชายมากกว่านี้