คือแบบว่า ตามหัวข้อเลยค่ะ
หนูยุ ม6 แล้วค่ะ ช่วงนี้ก็เป็นช่วงสอบพอดี แล้วคือหนูชอบยุที่โต๊ะอ่านหนังสือ แต่เพื่อนในกลุ่มก็อ่านด้านนอกบ้างในห้องบ้าง แล้วคือนั่งคนละฝั่งกัน ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ที่พีคคือมียุวันนี้ช่วงสอบหนูนั่งกะเพื่อนคนอื่นแล้วก็สั่งชามากินกัน แต่ไม่ได้ชวนเพื่อนในกลุ่มที่นั่งคนละฝั่งกิน คือไม่รู้ว่านั่งยุรึป่าว รึยุในห้อง ก็ถามๆ กับเพื่อนคนอื่นว่ายุไหมไรงี้ แต่ไม่ได้ถามเพื่อนในกลุ่มคนนั้น เพราะคิดว่าคงยุในห้อง ทีนี้พอสั่งชามากินก็ลงไปเอาชานั่นแหละ ขึ้นมาก็กิน นู้นนี่ แล้วก็ถึงมื้อเย็น เลยเดินไปหาเพื่อนในกลุ่มคนนั้นว่ากินไรมั้ย แล้วเพื่อนคนนั้นก็แบบว่า ‘ไม่มีคนสั่งด้วยหรอ? ที่สั่งน้ำไม่เห็นชวนเลย’ เราก็แบบว่าอึ้งๆ นะ ก็รุ้สึกผิดแหละ ก้อขอท่ดไป เพื่อนคนนี้ก้อบอกว่า’เออๆกูไม่อยากดราม่า’ ก็คิดว่าจบเรื่องไป
แต่ทีนี้พอลงไปเช็คชื่อ ลงไปด้านล่างเพื่อประชุมหอไรงี้ ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ก็ขึ้นมาแบบไม่ได้คุยไรกัน มีคุยตอนอาบน้ำนิดหน่อย แล้วเราก็เปิดเพลงในห้องน้ำ แล้วเราก็ชอบเต้น ก็เลยทำให้อาบน้ำนาน (แต่ห้องน้ำมี 4 ห้องนะ ) เพื่อนในกลุ่มอีกคนนึงไม่ชอบฟังเพลงที่ตัวเองไม่ชอบอ่ะ แบบว่าได้ยินไม่ได้เลย แล้วเราอาบน้ำเราก็เปิดเพลง แล้วเพื่อนคนนี้ก็แบบว่าไม่อาบ รอเมห้เราเส้จก่อนแล้วถึงเปิด แล้วก็บลาๆ ไม่ได้สำคัญไร แต่เรารู้สึกน้อยใจนิดนึงตรงที่เพื่อนในกลุ่มเรา 2 คนนั้นเขาเข้าไปในห้องแล้วเขาก็เหมือนพูดถึงเราว่าเราอาบน้ำนาน นู้นนี้ แล้วก็พูดค่อนข้างเสียงดัง เราได้ยินชื่อเรา พอจับใจความได้ประมาณว่าเราอาบน้ำนานไรงี้ แค่ได้ยินแค่นั้นเราก็รุ้สึกเหมือนเคว้งไปเลยอ่ะ เราพยายามเปิดเพลงดังๆ เพื่อให้ไม่ได้ยินนะ เราไม่อยากมีอคติ แบบว่าเราไม่อยากรุ้สึกเหมือนโดนเพื่อนนินทาเรายุอ่ะ แต่ก้อคงเป้นเพราะอาบน้ำเส้จเราก็มานั่งด้านนอกเหมือนเดิม เราก็เลยไม่ได้เข้าห้องนอน เราก้อไม่ได้ยุในบทสนมนาด้วย จากนั้นจนถึงวันถัดมาเราก็ไม่ค่อยได้คุยไรเลย เพราะเราก็นั่งยุตรงโต๊ะเรา แล้วเราก็ไม่ค่อยเดินไปหาใครยุแล้ว เพราะขี้เกียจ
ตอนแรกเราพยายามคิดว่า ให้มองทุกคนเป้นคนป่วย แล้วเราจะได้ไม่รุ้สึกอะไรด้านลบๆ กับเขา แต่ตอนนี้เรากลับรุ้สึกว่าเราเอง ที่เป้นคนป่วย เราปิดกั้นตัวเอง แล้วเราก้อหนีปัญหา เราไม่เคลียร์ เราไม่เข้าห้อง เราเงียบ แล้วก้อไม่ทำไร ไม่พยายามเข้าหา ออกแนวหลบหน้าด้วยซ้ำ มันเลยทำให้เพื่อนๆ เข้ามาหาเราไม่ได้
ถ้าเพื่อนๆ ได้มาอ่าน แล้วรู้ว่าเราเป็นใคร ก็ขอท่ดด้วยนะ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราถึงทำอะไรแบบนี้ เราอาจเป้นคนคิดน้อย อาจจะไม่ได้นึกถึงใจพวกแก เราอาจจะเงียบ คุยด้วยไม่สนุก ไม่เฮฮาเหมือนคนอื่น แต่เราก็จริงใจกะพวกแกนะ ตั้งแต่เราตระหนักได้ เราก็พยายามเป้นเพื่อนที่ดีที่สุดแล้ว
ช่างมันเถอะ ถ้าพวกแกได้อ่านและเข้าใจว่าจริงๆ แล้วเราไม่ได้มีอะไร เราแค่เป้นคนไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง ก้ออยากจะขอท่ดพวกแก
ปล. สรุปคำถาม คือหนูเป้นคนผิดเองใช่ไหมคะ ที่ไม่ลดกำแพงของตัวเองลง
ทำไงดี!?อยู่ดีๆ ก็เหมือนห่างกับเพื่อนในกลุ่ม
หนูยุ ม6 แล้วค่ะ ช่วงนี้ก็เป็นช่วงสอบพอดี แล้วคือหนูชอบยุที่โต๊ะอ่านหนังสือ แต่เพื่อนในกลุ่มก็อ่านด้านนอกบ้างในห้องบ้าง แล้วคือนั่งคนละฝั่งกัน ก็ไม่ค่อยได้คุยกัน แต่ที่พีคคือมียุวันนี้ช่วงสอบหนูนั่งกะเพื่อนคนอื่นแล้วก็สั่งชามากินกัน แต่ไม่ได้ชวนเพื่อนในกลุ่มที่นั่งคนละฝั่งกิน คือไม่รู้ว่านั่งยุรึป่าว รึยุในห้อง ก็ถามๆ กับเพื่อนคนอื่นว่ายุไหมไรงี้ แต่ไม่ได้ถามเพื่อนในกลุ่มคนนั้น เพราะคิดว่าคงยุในห้อง ทีนี้พอสั่งชามากินก็ลงไปเอาชานั่นแหละ ขึ้นมาก็กิน นู้นนี่ แล้วก็ถึงมื้อเย็น เลยเดินไปหาเพื่อนในกลุ่มคนนั้นว่ากินไรมั้ย แล้วเพื่อนคนนั้นก็แบบว่า ‘ไม่มีคนสั่งด้วยหรอ? ที่สั่งน้ำไม่เห็นชวนเลย’ เราก็แบบว่าอึ้งๆ นะ ก็รุ้สึกผิดแหละ ก้อขอท่ดไป เพื่อนคนนี้ก้อบอกว่า’เออๆกูไม่อยากดราม่า’ ก็คิดว่าจบเรื่องไป
แต่ทีนี้พอลงไปเช็คชื่อ ลงไปด้านล่างเพื่อประชุมหอไรงี้ ก็ไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ ก็ขึ้นมาแบบไม่ได้คุยไรกัน มีคุยตอนอาบน้ำนิดหน่อย แล้วเราก็เปิดเพลงในห้องน้ำ แล้วเราก็ชอบเต้น ก็เลยทำให้อาบน้ำนาน (แต่ห้องน้ำมี 4 ห้องนะ ) เพื่อนในกลุ่มอีกคนนึงไม่ชอบฟังเพลงที่ตัวเองไม่ชอบอ่ะ แบบว่าได้ยินไม่ได้เลย แล้วเราอาบน้ำเราก็เปิดเพลง แล้วเพื่อนคนนี้ก็แบบว่าไม่อาบ รอเมห้เราเส้จก่อนแล้วถึงเปิด แล้วก็บลาๆ ไม่ได้สำคัญไร แต่เรารู้สึกน้อยใจนิดนึงตรงที่เพื่อนในกลุ่มเรา 2 คนนั้นเขาเข้าไปในห้องแล้วเขาก็เหมือนพูดถึงเราว่าเราอาบน้ำนาน นู้นนี้ แล้วก็พูดค่อนข้างเสียงดัง เราได้ยินชื่อเรา พอจับใจความได้ประมาณว่าเราอาบน้ำนานไรงี้ แค่ได้ยินแค่นั้นเราก็รุ้สึกเหมือนเคว้งไปเลยอ่ะ เราพยายามเปิดเพลงดังๆ เพื่อให้ไม่ได้ยินนะ เราไม่อยากมีอคติ แบบว่าเราไม่อยากรุ้สึกเหมือนโดนเพื่อนนินทาเรายุอ่ะ แต่ก้อคงเป้นเพราะอาบน้ำเส้จเราก็มานั่งด้านนอกเหมือนเดิม เราก็เลยไม่ได้เข้าห้องนอน เราก้อไม่ได้ยุในบทสนมนาด้วย จากนั้นจนถึงวันถัดมาเราก็ไม่ค่อยได้คุยไรเลย เพราะเราก็นั่งยุตรงโต๊ะเรา แล้วเราก็ไม่ค่อยเดินไปหาใครยุแล้ว เพราะขี้เกียจ
ตอนแรกเราพยายามคิดว่า ให้มองทุกคนเป้นคนป่วย แล้วเราจะได้ไม่รุ้สึกอะไรด้านลบๆ กับเขา แต่ตอนนี้เรากลับรุ้สึกว่าเราเอง ที่เป้นคนป่วย เราปิดกั้นตัวเอง แล้วเราก้อหนีปัญหา เราไม่เคลียร์ เราไม่เข้าห้อง เราเงียบ แล้วก้อไม่ทำไร ไม่พยายามเข้าหา ออกแนวหลบหน้าด้วยซ้ำ มันเลยทำให้เพื่อนๆ เข้ามาหาเราไม่ได้
ถ้าเพื่อนๆ ได้มาอ่าน แล้วรู้ว่าเราเป็นใคร ก็ขอท่ดด้วยนะ เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเราถึงทำอะไรแบบนี้ เราอาจเป้นคนคิดน้อย อาจจะไม่ได้นึกถึงใจพวกแก เราอาจจะเงียบ คุยด้วยไม่สนุก ไม่เฮฮาเหมือนคนอื่น แต่เราก็จริงใจกะพวกแกนะ ตั้งแต่เราตระหนักได้ เราก็พยายามเป้นเพื่อนที่ดีที่สุดแล้ว
ช่างมันเถอะ ถ้าพวกแกได้อ่านและเข้าใจว่าจริงๆ แล้วเราไม่ได้มีอะไร เราแค่เป้นคนไม่กล้าทำอะไรสักอย่าง ก้ออยากจะขอท่ดพวกแก
ปล. สรุปคำถาม คือหนูเป้นคนผิดเองใช่ไหมคะ ที่ไม่ลดกำแพงของตัวเองลง