สวัสดีค่ะวันนี้มีความในใจอยากจะระบาย“เราอายุ35ปีแต่งงานมา13 ปี(ไม่มีบุตร) เราอยู่กับสามีแบบเพื่อนต่างคนต่างทำงานต่างคนต่างกินข้าวนอนคนละที่กัน(เค้านอนหน้าทีวีเรานอนในห้อง) ทำงานคนละเวลาเราชอบเดินห้างคนเดียวคิดอะไรไปเรื่อยๆโลกส่วนตัวสูงกันทั้งคู่
เค้าชอบอุดหูฟังดูยูทูปบางทีกินข้าวโต๊ะเดียวกันก็ใช้หูฟังไม่ค่อยได้คุยปรึกษาหารือกันยิ่งเรื่องอย่างว่าไม่ต้องพูดถึงเลยบางทีเราก็คิดๆเราอยู่กันมาได้ยังไง13 ปี จนตอนนี้ ความเหงามันสะสมจน มันแทบชาชินไปซะแล้ว 😔😔😔
จนเมื่อประมาณต้นปีเราเจอน้องคนนึงเค้าอายุ29 ปีน้องเค้าน่ารักยิ้มแย้มผ่านหน้าบ้านทุกวันยิ้มให้กันทุกวันตามปกติวิสัยบ้านใกล้กันมีอยู่วันนึงน้องเค้าได้ลูกหมามาตัวนึงพาจูงเดินเล่นแล้วแวะทักทายเราก็คุยกันปกติก็คุยกันเรื่องตั้งชื่อหมา เราว่าชาเย็นดีมั้ยน่ารักดีเค้าก็ยิ้มไม่ได้พูดอะไรแต่ตั้งแต่นั้นมาก็พาเดินเล่นทุกวันผ่านหน้าบ้านเราไปยิ้มกันปกติแล้วหมานั้นเค้าก็ตั้งชื่อชาเย็นจริงๆด้วย(แอบดีใจเล็กๆ) แล้วหลังจากนั้นเราก็ไม่รู้ว่าเผลอคอยมองหาทุกวันได้ยังไงกลายเป็นความรู้สึกดีๆมันแฝงอยู่ในใจเราเมื่อไหร่ไม่รู้รู้แต่ว่า(แอบ)คิดถึงทุกวัน.......จนเราได้เจอเฟสเค้าแล้ว@เข้าไปก็แชททักทายกันถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกินข้าวยังทำงานเหนื่อยมั้ยฝนตกแดดออกเป็นความรู้สึกดีบอกฝันดีกันทุกคืนแต่........เราก็ไม่รู้นะเค้าอาจจะแค่อัธยาศัยดีตอบตามมารยาทก็ได้...จนตอนนี้ยังเป็นอยู่แบบนี้
ใจเราก็อยากบอกความในใจนะว่าเรารู้สึกยังไงแต่เราก็ไม่กล้าใจจริงๆแค่อยากบอกอยากพูดคุยว่ารู้สึกดีด้วยนะ อยากอยู่เป็นกำลังใจ เป็นความหวังดี
แต่นั้นแหละความถูกต้องมันค้ำคออยู่อีกอย่างถ้าเราบอกไปก็กลัวว่าถ้าเค้าไม่ได้คิดอะไรเค้าอาจจะไม่กล้าพูดคุยกับเราเหมือนเดิม...เราควรทำไงจะจัดการกับความรู้สึกนี้ดี...😔