ขอเล่าเหตุการณ์ของเราก่อน
เล่าอาจจะไม่เก่งต้องขออภัยไว้ก่อนนะคะ

เราได้เช่าบ้านอยู่กับแม่ละก็พ่อเลี้ยงอยู่กันสามคน แต่ด้วยความเป็นบ้านทางน์เฮ้าส์ติดๆกัน ก็นะเจอเพื่อนบ้านที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ โดยเฉพาะบ้านตรงข้ามเราสองตายาย ที่คอยแขวะคอยนินทา ยิ่งพอพวกหนุ่มสาวโรงงานคนอิสานด้วยกันของเขามารวมตัวกันยิ่งหนัก  คอยว่าบ้านเราต่างๆนาๆทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรให้ ชอบดูถูกเรา คำนึงที่เขาดูถูกจนจำขึ้นใจเลยคือ " เบื่อ รำคาน พวกบ้านเช่า" ได้ยินละเราแบบเสียใจนะ เราเช่าบ้านอยู่ก็เรื่องของเรามั้ย ต้องดูถูกกันขนาดนี้เลยหรอ? เราไม่เคยไปว่าอะไรเขาเลย ไม่เคยเสียงดัง  มีแต่เขาคอยจับผิดเอามาด่าว่าตลอด 

ตอนแรกๆที่มาอยู่ แม่กับเราก็ทนไม่ไหวหลายครั้ง ก็ถามกลับไปว่ามาด่ามาว่าทำไม ทำอะไรให้ แต่ทุกๆครั้งที่ถามตรงๆเขาก็หนีเข้าบ้านกันตลอด จนหลังๆปีกว่าๆมานี้แม่ปลงละบอกว่าไม่สนใจแล้ว เห็นเป็นอากาศไป แต่ก็ไม่วายต้องคอยได้ยินยายนี่นินทาอยู่ประจำ 

พอเราเจอแบบนี้ตัวเราเองที่เป็นคนใจร้อน จนคิดไปแบบเวรกรรมคงไม่มีจริงหรอก พวกคนชั่วที่คอยว่าคอยด่าคนอื่นยังได้ดีมีสุขอยู่เลย บางครั้งได้ยินเขาว่าเขานินทาเราก็โมโหมากถึงขนาดเราเคยไหว้พระพูดกับพระที่บ้านไว้ว่า "ตัวลูกเองจะไม่เชื่อเรื่องเวรกรรมจนกว่าจะได้เห็นพวกคนชั่วได้รับกรรมที่ทำไว้จริงๆ "

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเราได้ไหว้พระละพูดไว้มั้ยเรื่องเวรกรรมอาจนะใช่รึไม่ใช่ก็ได้

แต่วันนี้เราได้ยินข่าว แม่มาบอกว่าสองตายายที่เคยดูถูกเคยว่าบ้านเราว่า " พวกบ้านเช่า" โดนยึดบ้านแล้ว..และมีคนซื้อต่อธนาคารเรียบร้อยแล้วอีกไม่กี่เดือนต้องออกไป เราก็ตกใจนะ เราคิดมาตลอดว่าเขาคงมีเงินซื้อบ้านเป็นของตัวเองอยู่สบาย เลยมาดูถูกคนเช่าบ้านอยู่อย่างเรา พอมารู้ข่าวสิ่งแรกที่เราคิดเลยคือ "เวรกรรมมีจริงสินะ" ด่าว่าอะไรบ้านเราไว้สุดท้าย "เวรกรรมย้อนกลับไปหาเขา" หมดเลย ว่าเราว่าพวกบ้านเช่า สุดท้ายเขาก็ไม่มีบ้านจะอยู่คงต้องมาเช่าบ้านอยู่เหมือนเรา ..

แล้วทุกคนละคะเคยเจอประสบการณ์อะไรที่ทำให้คิดว่า "เวรกรรมมีจริง" รึ "เวรกรรมตามทันบ้าง มาแชร์กันหน่อยค่ะ