เราเป็นคนมีประสบการณ์โดนแบนจากเพื่อน ครูจิกหัวด่า แม่ด่าว่าเด็กบ้า บอกว่าโง่ แต่ที่หนักที่สุดก็คือโดนเพื่อนสนิทหักหลังหลายครั้งจนเป็นโรคซึมเศร้า แต่ก็ไม่มีคนเข้าใจเราเลย พวกเขากลับมองว่าเราเป็นคนบ้า พอเราหายแล้วเรากลายเป็นคนขี้อาย เริ่มออกจากสังคมเก็บตัวอยู่ในห้อง เราเหนื่อยมากที่ต้องใส่หน้ากากว่าเป็นคนตลกสดใสเหมือนเดิม เรากลัวคนด้วยกัน แม้แต่คนเพื่อนเราก็ไม่อยากอยู่ใกล้ ในใจมันบอกว่า ไม่อยากยุ่งกับใคร อยากอยู่คนเดียว พอเราอยู่คนเดียวคนอื่นก็ชอบเข้าหาเราอยู่เสมอ ถึงแม้เราจะรู้ว่าเขามาเพื่อผลประโยชน์ทุกๆวันเราถูกล้อต่างๆนาๆ จำกระทู้แรกของเราได้มั้ยคะ ที่เราบอกว่าอยากเป็นเพื่อนกับแวมไพร์ เราเป็นคนชอบแวมไพร์มาก และศึกษาพวกเขา แต่พอเราบอกว่าเราชอบแวมไพร์พวกเขากลับด่าเราว่า เราบ้า ควรไปหาโรงพยาบาลจิตเวท แต่เราก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่เมื่อเราโดนล้อเรื่อยๆ เรากลัวคนมากขึ้น เจอคนไหน เดินหนีตลอด พอเจอคนรู้จัก เราก็แสร้งว่าเราสดใส เราต้องยิ้มตลอดเวลา จนวันนี้แม่ด่าเราแรงๆ เรารู้สึกกลัวทุกอย่างและแอบนอนร้องไห้ แล้วก็จิกข้อมือตัวเองจนแดง มันเป็นครั้งแรกที่เราอยากตาย แต่เราก็เริ่มด้านชาเพราะเป็นโรคซึมเศร้าในตอนนั้น เมื่อก่อนเราเป็นคนร้องไห้และตลกง่ายมาก แต่พอเราเป็นโรค เราหัวเราะหรือร้องไห้ไม่ออก เราสามารถไม่หัวเราะหรือร้องไห้ตามเขาก็ได้ แต่ถ้าเราไม่ทำเราก็จะโดนมองว่าแปลก เวลาทำอะไรที่คนจะจ้องมองมาที่เรา มันเหมือนหัวใจจะระเบิด กลัวว่าจะพลาด กลัวว่าเราจะทำไม่ดีพอ ใจมันสั่นๆหวิวๆ แต่พอเรายิ้ม เราจะสามารถทำได้ แต่พอเราเลิกยิ้มเมื่อไหร่เราจะร้องไห้ รู้สึกอยากกรี๊ด อยากตาย รู้สึกว่าตัวเองไปทำให้คนที่ไว้ใจเราตายหรือเปล่า กลัวคนมาก เวลาไปไหนที่มีคนเยอะๆ เราจะรู้สึกอาย เราอยากใส่หมวกใส่แมสใส่แว่น แต่แม่เราไม่ยอมท่านไม่อยากให้เราใส่ อยากให้เราเป็นคนกล้าแสดงออก อยากให้เราเป็นนางรำ เป็นนักแสดง เป็นคนดัง แต่เราทำไม่ไหวหรอกค่ะ แค่เดินไปในท่ามกลางคนเยอะๆสมองมันก็แทบระเบิด ในตอนเด็กๆเราเห็นข่าวคนข่มขืนบ่อยเรากลัวมาจนถึงตอนนี้เวลาไปที่เปลี่ยวๆคนเยอะๆ จะถือปากกายาวๆเอาไว้เลย พอมีคนมายุ่งจะทิ่มให้สมองระเบิด เราเป็นโรคอะไรหรือเปล่าคะ แล้ววิธีแก้คืออะไร