ผมเป็นคนหนึ่งที่ไม่ได้นับถือศาสนาอะไรเลย ไม่เชื่อเรื่องโลกหลังความตาย ไม่เชื่อในการสวดอ้อนวอน แค่คิดว่าทำทุกวันให้ดีที่สุด ไม่ทำให้ใครเดือดร้อน และให้ครอบครัวมีความสุข
ในหลายๆครั้ง หลายๆคนก็มองว่า ลบหลู่ หัวแข็ง คิดว่าเท่ หรืออะไรก็แล้วแต่ ผมไม่สน
คนเราเกิดมาก็จะถูกพ่อแม่ หรือโรงเรียนสอน ว่าให้สวดมนต์ สารภาพบาป หรือละหมาด ตามแต่ประเทศเหล่านั้น
ผมก็คนหนึ่งที่โตมาแล้วเขาบอกให้สวดก็สวด บอกให้ท่องก็ท่อง
แต่เมื่อถึงจุดหนึ่ง ผมเลยตั้งคำถามกับตัวเองว่า มันช่วยเราได้จริงๆหรอ หรือแค่ทำให้สบายใจ
และสาเหตุที่ผมไม่นับถือศาสนาเพราะ
1.ผมมีทุกวันนี้เพราะตัวผมเองลงมือทำ ไม่เคยมีใครหรือสิ่งใดมาช่วย
2.ผมไม่ได้จะก่อดราม่านะ แต่ผมไม่เข้าใจบทสวด และผมว่าหลายๆคนก็ไม่รู้ความหมาย ผมก็เลยไม่รู้จะสวดไปทำไม
3.ร่ำร้องเท่าไหร่ คนตายก็ไม่ได้ยินหรอก เราแค่ต้องทำตัวเองให่ดีที่สุด
4.ในปัจจุบัน นักศาสนาก็มีทั้งดี และไม่ดี แต่หลายๆครั้งเราก็เห็น พระ-เณร ต่อยกัน ประพฤติผิดทางเพศ หรือแม้แต่มีทรัพสินครอบครองที่ได้จากการบวช ผมเลยมองว่า มนุษย์ก็ยังเป็นมนุษย์ เพราะการบวชยังไม่สามารถเปลี่ยนคนให้ดีขึ้น *แต่พระดีๆก็มีนะ จากที่ได้เห็นจากในTV และคนพูดถึงกัน*
5.หลายศาสนามีความเชื่อโลกหลังความตายที่ต่างกัน บางคนก็ตีความว่า การตายคือการที่กายเนื้อได้ตายลง งั้นก็แปลว่าสมองก็ตายลง และวิญญาณหรือผี จะรู้ได้ไงว่าตัวเองเป็นใคร และในเมื่อผียังไม่รู้ ทำไม พระ หลวงพ่อ ร่างทรง หมอผี ถึงรู้ว่าผีเป็นใคร

อันนี้ผมขอแยกมาเป็นความคิดส่วนตัวผมนะ "ย้ำว่าส่วนตัว"
ประเทศไทยคือเมืองพุทธ ธงชาติแต่ละสีก็ ชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์ 
แต่ก็มีคนไทยหลายๆคน ที่นับถือคริสต์ อิสลาม และอื่นๆ
ฉะนั้นการที่เป็นคนไทยสำหรับผม ผมมองว่ามันคือสถานที่ ศาสนาคือความเชื่อ เพราะเท่าที่ผมได้ยิน ประเทศอื่นก็มีการนับถือพุทธนิกายต่างๆ
เปรียบเทียบก็เหมือนกับความรัก การที่คนเราโดนทำร้าย โดนปฎิเสธ โดนทิ้ง การที่คนโดนจะเชื่อเรื่องความรักต่อไป หรือไม่เชื่อ คุณว่าเขาผิดไหม?