เรื่องมี่อยู่ว่า เมื่อ4ปีก่อนหน้านี้ เราตัดสินใจคบกับรุ่นพี่คนนึง (D) ชื่อเฟคนะ เราคบกับพี่เค้า เค้ามารับมาส่งเราตลอด เราซื้อน้ำของให้เค้าทานทุกเช้า ตอนนั้นเป็นเวลาที่ดีมากๆเวลาหนึ่งเลย แต่!!!ด้วยความที่เรางี่เง่าในตอนนั้น แล้วเค้าคือแฟนคนแรกของเรา ทำให้เราไม่กล้าจับมือ ไม่กล้าแสดงออกด้านความรัก เราขี้อายกับเค้าแค่คนเดียว จนวันนึงเราทะเลาะกันด้วยความไร้เหตุผลของเราเองนั่นแหละ เค้าเลยคิดว่าเราไม่เคยรักพี่เค้าเลย เล่าไปก็คิดถึงเวลาตอนนั้นนะคะ และเราก็ได้เลิกกันไป ผ่านไป1ปี เค้าเจอคนที่ดีที่ดูแลเค้าได้ดีกว่าเรา เราไม่เสียใจเลยเราดีใจด้วยซ้ำว่าเค้าเจอคนที่ทำให้เค้ายิ้มมีความสุข ต่างจากเรา แตถ้าคนนั้นมาเป็นเราก็ดีนะ55555555 คนอ่านคงคิดว่าเราเป็นนางเอกอ่ะดิ้555 แต่ไม่เว้ยแก คือ4ปีต่อมา ที่เราเคยดูเค้าจากโลกโซเชี่ยวหรือฟังเรื่องเค้าจากคนรู้จัก เรามาเรียนที่มหาลัยที่หนึ่ง เราก็บังเอิญเจอกัน ตอนแรกเราก็แค่คิดว่าอย่างน้อยก็แค่คนในม.เดียวกัน แต่พอผ่านไป คณะเดียวกัน ทที่เรียนห้องตรงข้ามกัน คือ ใจหายทุกครั้งที่เราเห็นเค้าอ่ะ จนเรารับน้อง เค้าปี2แล้วแหละ แต่คนละสาขา เรารู้สึกว่ามีรุ่นพี่คนนึงเทคเราดีมากกว่าคนอื่นเราเลยถามไปว่า ทำไมพี่เทคเราดีจัง เค้าเลยบอกว่า ดิวบอกมา เห้ย!! คือคำนี้แบบ เค้ายังจำเราได้ว่ะ ดีใจมากอ่ะ คือกลับมายิ้ม แต่พอวันนึงเราก็ทักไปขอบคุณเค้า ที่ดูแลเราตลอด เราก็มีโอกาสได้คุยกัน ในฐานะพี่น้องนะ เพราะเค้ามีแฟนแล้ว ซึ่งตอนนี้เค้าคบกันได้2ปี เรารู้สึกผิดตลอดที่ตอบแชทพี่เค้า ไม่ว่าจะฐานะอะไรก็ตาม แต่เรายิ้ม เราอยากมีเค้า ไม่ต้องเป็นของเราก็ได้เว้ยแก จนวันนึง เรารับน้องกลับเย็นละฝนจะตก เค้าเลยชวนเราไปทำงานที่ห้องพี่เค้า อย่าว่าเราว่าเรางั้นงี้เลย เราบริสุทธิ์ใจจริงๆ เราติดฝนด้วย คือขัยรถตากฝน ตอนแรกเราจะกลับบ้าน เราเลยแวะไปห้องพี่เค้า เราทำไรไม่ถูกเลยช่วยทำการบ้าน จนเราหลับไป เค้าเลยมาลูบหัวเราปลุกเราว่าให้ไปนอนบนเตียงก็ได้ ตอนแรกเราก็เกรงใจ หลังๆคือเราตากฝน แล้วไมเกรนก็ขึ้นเราก็นอน เค้ารู้ว่าเราเป็นไมเกรนเค้าเลยปิดไฟ ตอนแรกเราก็จะหลับนะ แต่เรากลัวผี เราเลยดิ้นไปดิ้นมา ไปๆมาๆ เราก็นอนใกล้กันแล้ว (อย่าพึ่งคิดว่ามีซัมติงนะโนจ้า) ฝนตก อยู่กัน2คน มันต้องมีใช่ป่ะแต่เราไม่เว้ย จนพี่เค้าพูดว่าทำไมพาเรามาห้อง เรื่องมีประมาณว่า คิดถึงตอนนั้น ถ้าตอนนั้นเราเป็นแบบนี้เราคงจะมีกัน เราก็กอดกัน แล้วเราก็ร้องไห้ เราเสียใจ ที่วันนี้เรารักษาเค้าไม่ได้ เราจับมือต่อหน้าใครไม่ได้ แต่เราก็คุยจบด้วยดี ไม่มีไรนอกจากนี้ แต่มีkissนิดนึง เรารู้สึกผิดมาก กลับมาจากวันนั้นเราก็บอกพี่เค้าว่าทำตัวปกติไม่มีไรเกิดขึ้น จากที่คุยกันแบบพี่น้องพี่เค้าก็หายไป เรารู้แหละว่ายังไงเราก็ไม่ใช่คนที่เค้าเลือก เค้าบอกเราว่าพี่ตั้งใจหนีหน้าเรา เราโคตรแย่ เราเลยรีบตอบกลับไปว่า ถ้ามันแย่มาก เราขอหายไปเอง คือร้องไห้ไปพิมไปโคตรแย่เลยว่ะ พอ2-3วันต่อมา ด้วยความที่เราเรียนใกล้กันเราอึดอัด เราบล้อคเค้าทุกทาง เราเจอหน้าเลยทักเค้าไป เลี้ยงหนมหน่อย ต่อหน้านะ ทำให้เราชื้นใจไปได้ เรื่งตอนนี้ก็มีอยู่แค่นี้แหละ แต่ตอนนี้ เราคิดถึงเค้า จากคำพูดในวันนั้น ทำให้เรากลับมารู้สึก แบบ เรากลับมาเพื่อจากลากันอีกครั้ง เราเปิดใจ ลองคุยกะใครมาตลอด ไปเที่ยวไปนั่นนี่ เราก็เลิกคิกถึงเค้าไม่ได้ เราเริ่มต้นใหม่ไม่ได้เลย ตอนนี้เราจนมุมอ่ะ เราไม่รู้ว่าเราควรทำอะไรยังไงต่อไป เรารู้ว่าเราผิดเรื่องที่เราเข้าไปคล้ายกับมือที่3 แต่เราห้ามตัวเองเต็มที่ เราบอกเค้าจะเป็นวันสุดท้ายที่เราจะกลับมารัก เป็นแฟนกันแค่ตอนติดฝนอ่ะแก เราตัดเค้าไม่ได้ พอจะได้แค่เจอหน้า ก็พังแล้ว ช่วยหาทางออกให้เราทีนะ ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ