จากคนที่เป็นแฟน มาจนแต่งงาน มันมีทั้งทุกข์และสุข ทุกข์ก็มากซะจนเป็นซึมเศร้า แต่งงานไม่ถึงเดือนก็ท้อง เป็นหลานคนแรกของทั้ง2ฝั่ง มะนน่าเศร้าที่ต้องรับแรงกดดันต่างๆ จากทางญาตสามีที่ไม่เข้าใจคนท้อง และคนมีลูก น่ารำคาญที่พี่ชายสามีชอบมาก้าวก่ายชีวิตครอบครัว ตั้งแต่เรื่องแพมเพิสที่ไม่อยากให้ใช้ แม่สามีที่บอกว่าถ้าลูกคลอดแล้วร้องกวน ให้ป้ายเหล้าขาวทารก พอเมาจะได้เลี้ยงง่าย พอคลอดก็จะให้กินยาดองจะได้หายเร็ว เราให้นมแม่ด้วย(เราไม่ทำเลย) ความหวังดีของพวกเขาทำเราทุกข์มาก ดีใจนะที่ลูกคลอดแล้ว เพราะตอนท้องเราร้องไห้ทุกข์วัน เราไม่อยากให้ลูกเศร้า มันขัดกันตลอด ทั้งเรื่องพอสักพัก เขาก็จะให้ป้อนกล้วย เราต้องรบกับญาตสามีไม่พอ ก็ต้องมารบกับสามีอีก เขารักตระกูลเขามาก
จนตอนนี้น้อง 9เดือนกว่าแล้ว เหมือนเรากำลังจะแย่ เพราะ เราเกลียดบ้านสามีและโมโหสามี เราจับลูกที่กำลังยืนร้องไห้ผลักให้ล้มในเปล ลูกก็ลุกขึ้นมาร้องไห้หนักกว่าเดิม เสียงร้องโหยหวนจนเรารำคาญ เอาผ้าห่มคลุม เอาหมอนวาง  เสียงร้องเบาลง ลูกร้องแล้วพยายามดึงผ้าออก พอออกพ้น เราก็คลุมใหม่ ความคิดตอนนั้นคือ ถ้าไม่เด็กคนนี้เราก็ไม่ต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับสามีอีก หรื อเราเสียใจ ลูกเสียใจสามีรักลูกก็จะเสียใจ มันผิด แต่จะทำอย่างไร ..