เราเป็นคนหนึ่งที่เกิดในครอบครัวที่ไม่อบอุ่น เร่งรีบ ตัวใครตัวมัน ไม่มีเหตุผล ท่ามกลางปัญหานี้เราดันเป็นคนหัวอ่อน หันตามทาง แต่ยังดีที่เขาวางชีวิตเส้นใหญ่ๆไว้เท่านั้น เช่น ส่งเรียนโรงเรียนวัด ส่งห้องสายวิทย์ บังคับกลับบ้านตรงเวลาทุกวัน ส่วนเส้นย่อยๆเช่น การวางตัวกับเพื่อน การรักษาเกรด ความสนใจในการเรียน เรากำหนดเอง แต่เล็กจนโต เบื่อชีวิตวุ่นวาย ชอบปลีกวิเวก ซื่อๆ แต่เมื่อมีงานจิตอาสาเราชอบ ยอมยกมือทำให้เป็นคนแรก ชีวิตแนวลุ่มๆดอนๆ ไม่ได้มีความสุข มีทุกข์ร้องไห้แปปเดียวก็หาย และใช้ชีวิตแบบเดิม
แต่มาตอนนี้ เราเข้าใจคำว่า ผู้ใหญ่ไม่ได้น่ารักเหมือนเด็กแล้ว ทำอะไรต้องเก่งมากขึ้น เหนื่อยมากขึ้น แต่เรายอมเหนื่อยนะถ้ามันทำให้ชีวิตเจริญ ลืมตาอ้าปาก แต่ดูแล้ว ยิ่งเราจริงจัง รู้สึกฝันยิ่งไกล สิ่งที่น่าเบื่อ เช่น รับผิดชอบงานบ้านเองทุกอย่าง การถูกดูถูกว่าตนเองเป็นผู้หญิงทำอะไรมากไม่ได้ การโดนเหน็บแนมเมื่อเราแสดงความเห็น มันไหลมาบ่อยมาก เราเคยคิด หากเราไม่มีตัวตน ชีวิตจะเป็นยังไง บางทีก็รู้สึกขยะแขยงตนเองเช่นกัน ทำอะไรก็กลายเป็นเรื่องน่าเกลียด เรื่องตลก
เคยเปลี่ยนมายด์เซตหลายรอบแล้ว ยิ้มให้กระจกหลายรอบแล้ว แต่รู้สึกใจสั่น กูเสียใจ กูโดนเอาเปรียบ แต่กูต้องหัวเราะ กูต้องร่าเริง รู้สึกเจ็บที่ใจ ใจหวิวๆเหมือนตกเหว 
วันนี้เราเลือกที่จะตาย ตายจากวงศ์สกุลที่ผู้ใหญ่บูชานักหนา เพราะเบื่อความพูดหวานๆเพื่อหลอกใช้ เบื่อการโดนมองข้ามหัว เพื่อเกิดใหม่ในโลกพเนจร เดินทางไปเรื่อย รู้จักใจคนไปเรื่อยๆ เจอคนเห็นแก่ตัว ก็ปลีกตัวเอา 
เรากลัวจะเข้า รพ บ้า เรากลัวชีวิตจะจบที่วนลูป เราไม่มีที่ปรึกษา ก็รู้สึกสะใจดีนะ รู้สึกอยากเอามีดมาปักอก อยากโดนเข็มทิ่มแทง คงสะใจน่าดู 
.
เพราะสังคม ทำให้เราเป็นแบบนี้ จากคนเคยฝัน เป็นคนความคิดแปลกประหลาด ลอจิกพังเพราะความวุ่นวายที่มันไม่สมควรวุ่นวาย