สวัสดีทุกท่านที่หลงเข้ามาในกระทู้นี้นะคะ นี่เป็นสิ่งที่อยากบ่นให้ใครซักคนที่ไม่รู้จักกันได้ฟัง
        
         เล่าถึงประสบการณ์ของเด็กจบใหม่กับการใช้ชีวิตในกรุงเทพครั้งแรก ช่วงวัยอายุ 23 เป็นช่วงที่มีรอยต่อชีวิตเยอะมากๆสำหรับเรา หลังจากหัวดื้ออยากออกมาใช้ชีวิตด้วยการพึ่งตนเอง กับหัวใจที่เปี่ยมไปด้วยความตื่นเต้น ไม่เคยเชื่อคำใครๆที่เขาเตือนว่าในเมืองวุ่นวาย ค่าใช้จ่ายสูง ค่าครองชีพแพง งานหายาก และคำเตือนอะไรเยอะแยะ เราคิดอย่างเดียวคืออยากพิสูจน์ให้คนอื่นๆรู้ว่าเราทำได้ดีกว่าที่ทุกคนคิด ด้วยความที่เชื่อมั่นในตัวเองถ้าไม่เจอกับตัวจะไม่ฟังใคร
         เราเริ่มต้นด้วยการไล่สมัครงานทุกเว็บ ความโชคดีก็เข้าข้างเราใช้เวลาหางานอยู่เดือนนึงก็ไปสัมภาษณ์ สัมภาษณ์บริษัทเดียวก็ได้งานเลย ตอนนั้นดีใจมากกก..หลงคิดว่ามันคือทางสำเร็จของเราแล้ว ที่ทำงานเรากับที่พักต้องนั่งรถไฟฟ้า 9 สถานีค่ะ ตอนแรกก็ไม่เป็นไร ฉันถึก ฉันทน ฉันพร้อมสู้กับผู้คนในรถไฟฟ้า สู้กับฝนฟ้าอากาศอยู่แล้ว
        
         และในที่สุดปัญหาแรกก็เข้ามา โอ้ยยยยย...อกอีฉันจะแตก ขาอิฉันจะแหก...เหนื่อยมากค่ะคุณ เลิกงานห้าโมงครึ่งกว่าจะถึงที่พักก็มืดแรกๆนี่กินไรไม่ลงถึงห้องพร้อมทิ้งตัว ใช้ชีวิตวนลูป ตื่นเช้าาาาาาา....หากับข้าวหิ้วไปออฟฟิศ......เลิกงานกลับห้องนอน
        
         จนตอนนี้ทำงานเข้าเดือนที่ 5 ย้อนกลับไปคิดถึงสิ่งที่ผู้คนเตือนแล้วก็เข้าใจว่า เออ...มันจริงว่ะ 555555 เป็นบทเรียนที่ดีมากๆที่ได้มายืนตรงนี้ และเป็นรางวัลที่ดีที่สุดเมื่อได้มารู้จักกับผู้คนในเมืองกว้างใหญ่แบบนี้

                                                         "ขอบคุณเมืองใหญ่ที่กำลังสอนให้เราเป็นผู้ใหญ่"