พออายุ 30 รู้สึกเบื่อคน เบื่อโลก มีแต่คนน่าเบื่อ พูดเรื่องตัวเอง กดคนอื่น

ผมรู้สึกแปลกๆ ตั้งแต่ช่วงวัยเข้า 30 (ตอนนี้ 32 แล้ว) เมื่อก่อนผมทำงานเกี่ยวกับการเขียนบท และรู้สึกว่าติดนิสัยในการอ่านพฤติกรรมคน เพราะงานคือการสังเกต ศึกษาพฤติกรรมคน เขียนชีวิตคนขึ้นมาจากอากาศธาตุ พอทำไปมากๆ ก็เลยมีผลกระทบทำให้ ฟังคนพูดอะไรมา ก็จะคิดต่อไปเสมอว่า คนๆ นั้นพูดด้วย อเจนด้า แบบไหน เช่น พูดเพื่อให้ตัวเองรู้สึกดูดี พูดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย พูดเพื่อยกตนข่มท่าน (นี่ยกตัวอย่างเฉพาะแค่การพูด แต่จริงๆ มันมีมากกว่านั้น)

หลังจากนั้นมา พอเริ่มกลับมาเข้าสังคม เช่น เจอเพื่อนเก่า ไปกินข้าวสังสรรค์ รู้สึกว่าทุกคนต่างก็ยังเป็นเพื่อน แต่ล้วนแล้วแต่น่าเบื่อมาก เหมือนเรารู้สึกต่อสิ่งนี้ในเรื่องที่ใกล้เคียงกับ "ทางโลก" เช่น พูดเรื่องงาน พูดเรื่องของสะสม พูดเรื่องเงิน พูดเรื่องไลฟ์สไตล์ตัวเอง ซึ่งบางคนพูดแล้วผมรู้สึกรับฟังได้ เพลิดเพลิน แต่ก็มีบางคนที่ฟังแล้ว "เบื่อ" เพราะมีแต่พูดเรื่องยกตัวเอง เรื่องอดีตตัวเอง หรือพูดแสดงท่าทีว่าตนนั้นอหังการ์

แต่ในที่สุดแล้วทุกคนก็คือเพื่อน ผมไม่ได้รู้สึกรังเกียจ หรือริษยาอะไร แต่แค่รู้สึกเบื่อหน่ายมาก บางทีมองย้อนกลับไปตอนเด็กๆ เราและเพื่อนยังไม่ได้เป็นคนวุ่นวายขนาดนี้ (วุ่นวายในที่นี้หมายถึง มีเรื่องให้ยึด ให้แคร์ ให้ความสำคัญกับมันมาก) เราเลยรู้สึกหน่ายโลกมากๆ เคยเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อนผู้ใหญ่ เขาบอกว่า เหมือนคนที่รู้สึกว่าน่าจะไปบวช แต่ใจจริงผมยังไม่ได้แสวงหามรรคผลอะไรขนาดนั้น
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่