บอกก่อน บางคนอาจจะคุ้นๆกระทู้นี้ เพราะเมื่อวานเขียนกระทู้นี้ไป แต่ผ่านไปไม่กี่นาที โดนพันทิปซ่อนกระทู้เพราะบอกว่าสปอย *-* ขนาดหนังสั้นฉายฟรีบนเน็ตยังเอานะพันทิป555

แต่ก็อยากจะมาแชร์ความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้และก็อยากทราบว่าแต่ละท่านคิดไงกับMe before weเลยมารีกระทู้ครับ

**บอกก่อนว่านี่เป็นกระทู้วิจารณ์ไม่เชิงรีวิวนะครับ

เมื่อวาน วันที่ 7/7/2019 เวลา17.00 ทางเพจWhere we belong ได้ปล่อยหนังสั้นเรื่องนึงมา ซึ่งก็เป็นหนังสั้นspin off เรื่องราวของเบลจากหนังเรื่องwhere we belong ที่ฉายไปเมื่อเกือบเดือนที่แล้ว ซึ่งได้ใช้ชื่อว่า "Me before We" เป็นเรื่องราวของ "เบล" ที่ย้ายมาอยู่ที่จันทบุรี ซึ่งเป็นที่ๆเงียบเหงา น่าเบื่อ และเนื่องจากเบลย้ายบ้านบ่อยจึงไม่มีเพื่อนเลย แต่แล้ววันนึง เบลก็ได้พบกับ"ซู" เพื่อนที่เธอสนิทจนจะมากกว่าเป็นแค่เพื่อนไปแล้ว

ต่อไปนี้จะเป็นบทวิจารณ์ที่ค่อนข้างสปอยใครยังไม่ดู ก็ไปดูก่อนได้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เป็นหนังสั้น25นาที ที่พี่คงไเดชพาเราลงลึกมากๆ ลึกขนาดที่เราอยากจะไปบอกพี่เขาว่า "เห้ยพี่ไม่ต้องลึกขนาดนี้ก็ได้นะ" เพราะว่าระดับความลึกที่ลงไปนั้นมันเข้าขั้นเลวเลยทีเดียว 

อย่างเรื่องปัญหาครอบครัวของเบล ถ้าหากได้ดูหนังสั้นเรื่องนี้เราจะเข้าใจว่าทำไมเบลถึงเกลียดแม่ตัวเองมากๆ 
แม่ของเบลนั้นก็ไม่ต่างจาก"ซู" ในWhere we belong รู้สึกว่าที่นี่มันน่าเบื่อ ดูไม่เจริญ มีแต่ปัญหาตลอด น้ำก็ใช้ไม่ค่อยได้ บ้านเมืองก็เงียบเหงา อีกทั้งยังต้องมาทะเลาะมีปากเสียงกับสามีตัวเองตลอดๆเกือบทุกวัน

มันจะมีฉากนึง ที่เบลอยู่ที่บ้านพยายามเอาหูฟังเสียบหูยายเปิดเพลงเมทัลเพื่อให้ยายไม่ได้ยินที่พ่อกับแม่ทะเลาะกัน ตอนแรกก็ดูจะไม่มีอะไร แต่พอคุณยายถอดหูฟังแค่นั้นแหละ เราจะได้ยินเลยว่าพ่อกับแม่ทะเลาะกันหนักมาก และเบลก็พยายามอุดหูยายด้วยหูฟังที่เปิดเพลงพร้อมพูดกับยายเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ พร้อมด้วยรอยยิ้ม ตรงจุดนี้แหละที่ผมมองว่า โครตเลว เลวมากๆ มันเรียลเกินไปจนเรารู้สึกปวดตับกับความเรียล ตอนที่ดูฉากนี้สิ่งที่ผมคิดในใจเลยคือ"จิตใจต้องแข็งแกร่งขนาดไหนถึงฝืนยิ้มและคุยอย่างสนุกสนานในขณะที่บ้านกำลังมีปัญหาหนักขนาดนี้ได้" คือเรารู้ว่าในใจเบลไม่ได้ยิ้มแบบหน้าหรอก เบลน่าจะรู้สึกแย่ทุกครั้งที่พ่อแม่ทะเลาะกัน สังเกตุได้จากเวลาอยู่โรงเรียน เบลค่อนข้างจะซึมๆเบื่อกับโลกเลยทีเดียว ส่วนนึงก็น่าจะมาจากที่ไม่ค่อยมีเพื่อนด้วย

เราต้องลองคิดดูว่า เบลเป็นเด็กที่มีปัญหาจิตใจเนื่องจากพ่อแม่จะชอบทะเลาะกัน แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ อีกทั้งยังต้องฝืนยิ้มหลอกยายให้เหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ยังไม่พอ เบลไม่มีเพื่อนที่จะระบายความรู้สึกให้ฟังได้แม้แต่คนเดียว ง่ายๆก็คือไม่มีที่พึ่งทางจิตใจใดๆทั้งสิ้น เบลต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ตลอด แบกรับทุกความรู้สึกไว้ ตรงนี้ผมมองว่าเลวมากๆแล้ว ที่สร้างตัวละครเบลออกมาได้หน่วงและรันทดขนาดนี้

แต่มันยังไม่จบแค่นั้น หลังจากวันนึงที่เบลกลับมาบ้าน เบลได้มองหน้าพ่อที่นั่งอยู่หน้าบ้าน และเบลก็รู้ได้โดยทันทีว่าจะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่นอน เบลทิ้งกระเป๋าและวิ่งไปดูทุกห้องในบ้าน และเบลก็ค้นพบว่า "แม่" ทิ้งพวกเขาไปแล้ว ฉากที่เบลเปิดตู้เสื้อผ้ามาแล้วพบกับความว่างเปล่านั้นเปรียบเสมือนระเบิดที่ถูกดึงสลักออก และฉากที่เบลไปนั่งซุกตักยายพร้อมพูดว่า "เงียบขึ้นเยอะเลยเนอะ" มันก็คือระเบิดที่ถูกอัดดินปืนไว้มหาศาลระเบิดออกมาแล้ว มันเป็นซีนนิ่งๆแต่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่โครตหน่วงมากๆ ตรงนี้หละที่ผมมองว่า แมร่งโครตเลวมากๆ มันจะหน่วงและรันทดอะไรขนาดนั้นวะ พี่คงเดชพเราลงเลเยอร์ไปลึกมากๆ มันเรียลเกินไป จนมันทัชกับความรู้สึกคนดูโครตๆเลย

มาถึงตรงนี้เรามาสรุปความรันทดของเบลกันก่อนดีกว่า

1.ย้ายบ้านบ่อยจนไม่มีเพื่อน มีปัญหาด้านการเข้าสังคม
2.ที่บ้านทะเลาะกันทุกวัน แต่ก็ต้องเก็บความรู้สึกนั้นไว้ฝืนยิ้มหลอกยายว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งๆที่รู้เสมอว่ามันเกิดอะไรขึ้น
3.โดนแม่ทิ้งไป เหลือไว้ให้แค่ความว่างเปล่าไว้ให้เบล 
4.ไม่มีที่พึ่งทางจิตใจเลยสักอย่าง เบลต้องรักษาจิตใจตัวเองเสมอๆ
5.พอผ่านมาไม่กี่ปี เพื่อนที่สนิทที่สุด ก็จากไปอย่างเงียบๆเหมือนกับที่แม่ตัวเองทิ้งเบลไว้ไม่มีผิด

แต่ก็ยังดีที่เบลได้มาเจอกับซู และก็สนิทกัน ฉากที่นั่งใต้ต้นไม้กัลซูและพูดถึงเครื่องบินบังคับที่มีคนมาเล่นในลานว่าง มันก็เป็นอีกฉากที่ชวนให้เราตั้งคำถามว่า "มันจะมีมั้ยวะ ที่ๆเราหนีไปแบบสบายใจ" สุดท้ายคำตอบนี้คนดูแต่ละคนก็ตอบไม่เหมือนกันสักคน มันก็เป็นคำถามปลายเปิดที่ทำให้เราเอาไปคิดกันเอง 

อ้อแล้วก็ ส่วนตัวผมคิดว่านี่ไม่ใช่เหตุการณ์ก่อนที่จะเกิดWhere we belongนะ แต่ที่เรา"เห็น" มันน่าจะเป็นสิ่งที่เกิดหลังจากเหตุการณ์Where we belong สังเกตุได้จากอะไรหลายๆอย่าง มันจะทำให้เราพอเดาได้ว่า นี่คือFlash back ของเบลที่หลังจากได้รู้แล้วว่าซูจากตัวเองไปแล้ว 

สุดท้ายนี้ ที่บอกว่า"เลวมากๆ" นี่คือคำชมนะครับ เขียนบทตัวละครออกมาได้รู้สึกหน่วงและพาเราลงเลเยอร์ความรู้สึกไปได้ลึกขนาดนี้เก่งมากๆ

*****สุดท้ายของท้ายสุดๆ คนที่ดูWhere we belong จะรู้สึกเข้าใจตัวละครหลักอย่างเบลมากขึ้น ว่าทำไมเบลถึงเป็นแบบนั้น และทำไมถึงเป็นแบบนี้ และก็จะยิ่งรู้สึกอินกับWhere we belongมากขึ้นด้วย เพราะMe before we เหมือนเป็นสว่านที่พาเราเจาะทะลุพาเราลงไปในห้วงความรู้สึกที่ลึกยิ่งกว่าเดิม 

ใครที่อยากดูกดดูได้เลย