เคยรู้สึกแบบนี้กันมั้ย อยู่ตรงไหนเราก็รู้สึกไร้ค่า คือเรามีกลุ่มในห้องเรียน 1กลุ่ม  กลุ่มในห้องมีสมาชิกกันอยู่5คน แต่ก่อนมันก็มีแค่4แหละ ตอนมีแค่4เราคิดนะว่าทำไมเรายังเป็นส่วนเกินอยู่ ทั้งที่มันควรอยู่กันเป็นคู่ ทุกครั้ง ที่เดินเรียน ไปไหนมาไหน เรามันต้องเดินคนเดียว เขาจะเดินด้วยกัน3คน แต่พอเวลาลอกงานก็ลอกเราอะ มันแบบ มีค่าแค่นี้หรอ เราพยายามปรับตัวนะ เพื่อนๆชอบคุยกันเรื่อง18+เรื่องเกาหลี และก็จอยลดา ถามว่าเรารู้เรื่องมั้ย 18+เราก็ตามไม่ทัน เกาหลีเราก็ไม่อิน เราอินลูกทุ่ง เด็กที่อินเพลงลูกทุ่งสมัยนี้แปลกเหรอคะ เรื่องจอยก็พอจะอ่านบ้างแต่ก็ไม่ได้ชอบ บางทีแราก็ชวนพวกเขาคุยนะ พยายามจะทำความเข้าใจกับเรื่องที่เขาคุยเพราะอยากมีส่วนร่วมไม่ได้อยากเป็นส่วนเกิน แต่ทุกครั้งที่ถาม มันจะได้การตอบกลับมาว่า ไม่ต้องรู้หรอก ตลอดๆ จนมารู้ทีหลังว่า เขามีกลุ่มที่เป็นแชทอีกกลุ่มที่ไม่มีเรา เขาหลุดปากมาเองเลย เขาคงลืมแหละว่าเรายืนอยู่ตรงนั้น เรานอด์ยนะที่เขาทำกับเราแบบนี้ เราร้องไห้เลยนะ พูดอะไรกับใครก็ไม่ได้ ร้องไห้คนเดียวทุกคืนเราเครียดลงกระเพาะต้องเขาโรงพยาบาล แต่เพื่อนก็ไม่ได้สนใจ ไม่มีใครทักมาถามว่าเป็นยังใงบ้าง เราก็แบบเห้อควรอยู่กับตัวเองเนาะ แต่ก็เนาะสังคมแบบนี้ จนเรารู้สึกว่าเอออยู่คนเดียวก็ได้ ไม่แคร์ใครแล้ว จนมีครูคนนึงเขาก็สนิทกับกลุ่มเรามาสักพักแล้วแหละ เขาก็เริ่มสังเกตุว่าทำไมเราถึงเดินคนเดียว ทำงานคนเดียว นั้งโต๊ะแยกคนเดียว ไม่พูดไม่จาเหมือนแต่ก่อน จนวันนึงเขาถามเราว่า ทำไมถึงเดินคนเดียว เพื่อนไปไหน เราก็ไม่ได้ตอบหรอก เราแค่บอกว่า หนูขี้น้อยใจค่ะ เดี๋ยวมันก็ปกติ ถามว่าเขาเชื่อมั้ยเขาก็ไม่ได้เชื่อหรอกค่ะ เขาก็ทักไลน์มาหา พอตอนเช้าที่โรงเรียนเขาก็เรียกไปพบ เขาก็ให้ระบายออกมา เราก็เล่าเหมือนที่พิมพ์ไว้อะแหละ เขาถามเราว่าเพื่อนแกล้งรึป่าว ใช่ค่ะพวกมันก็แกล้งหนูต่อหน้าครูแหละค่ะ ครูลองดูเวลาทำงานมเวลาเดินสิคะ หนูเดินคนเดียวแบบที่ครูเห็นแหละค่ะ ครูเขาบอกว่าทนอีกหน่อยนะจะจบแล้ว ตอนนั้นมันกำลังจะจบม.5ละเราก็เริ่มปล่อยๆทนๆแบบที่ครูบอก พอมาม.6มีเด็กใหม่เข้ามา ช่วงแรก 1-2อาทิตย์เด็กใหม่ก็เดินกับเราแหละ สักพักเขาก็แบบเปลี่ยนอะไปอยู่กับกลุ่มเราที่มี4คนอะ ตอนนี้รวมเราด้วยทั้งหมดก็5คนอะ แล้วก็ไม่ต้องถามเนาะว่าเรารู้สึกยังใง วนลูปเดิมเลยอาการนอด์ยเดิมๆกลับมา วงจรการอยู่คนเดียว กลับมา ม.6แล้วต้องปล่อยป้ะ เราแค่แต่เพื่อนอะไม่เคยแคร์ตัวเองเลย ตอนนี้คนที่เราปรึกษาคุยด้วยก็มีแค่ครูคนนั้น พ่อเเม่ พ่อแม่เราก็รับฟัง ส่วนครูเขาก็รับฟังเรา คอยมาเล่นกับเรา มากินข้าวกับเรา เลี้ยงขนมเรา จนบางทีก็สงสัยนะว่า เพื่อนจะมองเรายังใงหมั่นใส่เรามั้ย (เอ่ออครูเป็นผู้หญิงนะอายุประมาณ42-43) เขาก็คอยให้กำลังใจเรา เขาเดินมาหาเราทุกเช้าเลยนะ พอถึงตอนเราทำเวรเราก็ต้องผ่านห้องพักครูของเขาเราก็จะเรียกเขาผ่านหน้าต่างตลอดเขาทำให้เรายิ้มได้มีความสุข แต่ทุกครั้งที่เราเจอครูคนนี้อะ เพื่อนกลุ่มนี้ก็จะแบบ ชวนครูคุยอะ ล่าสุดเราเลยบอกกับตัวเองว่า ถ้าแคร์คนอื่นเราก็ไม่มีวันมีความสุข เราเลยตะโกนหาครูแล้วบอกว่า ไปด้วยได้ป่าวค่ะ เพราะเราเรียนใต้ตึกนั้นพอดีแต่ครูเขาตัองขึ้นตึกไปสอน ครูเขาก็ให้เราไปด้วยไปอยู่ในร่มเดียวกัน พอถึงใต้ตึก เพื่อนกลุ่มนั้นก็ตะโกนมาว่า โห้!!! อี🌸 ให้พวกกูเดินตากฝน อ้าวเราผิดหรอถามหน่อย  ทุกวันนี้ก็ยังเครียดอยู่นะ ถึงเเม้ครูเขาจะรับฟังและคอยให้กำลังใจเรา แต่ครูเขาก็มีปัญหาของเขา เราก็ไม่อยากให้เขาหนักใจกับปัญหาเราอีก เราควรทำยังใงกับเพื่อนกลุ่มนี้ดีคะ ทั้งๆที่เปิดใจคุยแล้วมันก็ไม่ดีขึ้นเลย ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ