การเขียนบทละครเรื่องอิเหนาคงไม่ใช่เรื่องยากสำหรับนักเขียนบท แต่อาจจะเป็นเรื่องหนักใจของผู้กำกับละครและนักแสดงที่จะถ่ายทอดให้ผู้ชม ไม่ต้องมองที่ไหนไกล แค่การซ้อมละครเรื่องอิเหนาของวิทยาลัยนาฏศิลป์แห่งหนึ่ง ตอนศึกกะหมังกุหนิงจนถึงตอนนางดรสาแบหลา (แบบมีบทบทสนทนา 12 หน้า A4) ก็ทำเอาครูและนักเรียนหืดขึ้นคอเพราะอิเหนา (เล็ก) มีคำศัพท์เฉพาะมากกว่าคำราชาศัพท์ที่คุ้นหูทุกคน แถมคำศัพท์บางคำฟังดูแล้วอดขำไม่ได้ อารมณ์คล้ายกำลังฟังคนพูดภาษาฝรั่งเศสสำเนียงไทย นักเรียนการแสดงหลายคนท่องบทไปด้วยขำไปด้วย ระงับอาการไม่อยู่ ครูนาฏศิลป์หลายคนเสนอให้ลดทอนบทสนทนาหรือเปลี่ยนการแสดงเป็นรําบุษบาเสี่ยงเทียน (แบบไม่มีบทสนทนา) เลยก็มี