เรื่องนี้เกิดขึ้นตอนประมาณฉันเรียนอยู่ชั้น ม.4 ภาคเรียนที่ 2
ตอนนั้นฉันจำได้ดี
โรงเรียนเปิดเรียนมาได้หนึ่งอาทิตย์แล้วแต่ฉันเพิ่งมาเรียนเป็นวันแรก
เมื่อถึงเวลาเข้าแถวฉันก็สังเกตว่ามีครูคนใหม่ย้ายมาสามสี่คนจึงกวาดสายตามองไปเรื่อยๆ
จนไปสะดุดกับครูคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าแถวของพี่ๆ ม.5
ฉันรู้สึกประทับใจบางอย่างในตัวของครูคนนี้
ถามเพื่อนจึงรู้ว่าครูเพิ่งย้ายมาใหม่และสอนวิชาภาษาไทย
ฉันขอแทนคุณครูว่า ครูอิด

กลางวัน วันหนึ่งฉันเดินไปหาเพื่อนที่โรงอาหาร
แต่ก็มีรถของครูท่านหนึ่งขับไล่หลังมาทั้งๆที่ฉันเดินบนทางเดิน
ครูบีบแตรไล่จนฉันต้องหลบลงข้างทาง และเมื่อหันกลับไปมอง
ก็สบตากับครูอิดที่ซ้อนท้ายมา
ฉันมองตามไปจนลับสายตา สิ่งที่ตราตรึงใจคือเมื่อกี้ฉันสบตากับครู
มันเป็นสิ่งแรกเริ่มของความรู้สึกของฉัน

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะโชคดีหรืออะไร ที่ครูอิดเป็นรุ่นน้องมหาลัยเดียวกับครูที่ปรึกษา และสนิทกัน
ฉันจึงได้เจอกับครูบ่อยๆตอนมาหาครูที่ปรึกษา หรือเวลาโฮมรูม

และในเทอมนั้น ฉันเลือกเข้าชมรมระบายสีก้องหินของครูผู้หญิงที่เพิ่งย้ายมาใหม่
ชมรมมีแค่ฉันกับเพื่อนอีกหนึ่งคนที่ชอบขาดเรียนบ่อยๆ และลาออกจากโรงเรียนในที่สุด
ทำให้ชมรมมีฉันแค่คนเดียว
เมื่อเป็นแบบนั้นครูจึงเข้าชมรมที่ห้องทำงานของครูแทน 
ครูที่ปรึกษาชมรมเป็นเพื่อนและจบมหาลัยเดียวกันกับครูอิด
และทั้งสองคนอยู่ห้องทำงานเดียวกัน
ฉันจึงเจอครูอิดบ่อยมากขึ้น

ฉันอยากเจอ อยากเห็นหน้า
แต่ไม่มีอาการเขินตอนอยู่ใกล้หรือใจเต้นแรง
ทำให้ฉันไม่แน่ใจว่าชอบครูจริงหรือเปล่า

มีหลายครั้งที่พยายามทดสอบตัวเองให้แน่ใจว่า ใช่จริง
แต่ทุกครั้งที่ฉันมีอาการตอบโต้ เช่นใจเต้นแรง
เริ่มคิดว่าคงชอบครูจริงๆ
หลังจากนั้นก็มักจะหยุดยาวบ้าง ครูติดซ้อมรับปริญญาบ้าง
ทำให้ปฏิกริยาของฉันหายไป
และกลับไปเฉยชาอีกครั้ง
เกิดความสับสนกับความรู้สึกตัวเอง

ครูอิดก็เคยหน้าค่าตาฉันอยู่บ่อยๆ คิดว่าคงจำกันได้บ้าง
และมีหลายครั้งที่ครูมักจะทักหรือถามฉัน หลังจากที่ฉันยกมือสวัสดี

ก่อนปิดภาคเรียน ม.4 เทอม 2 วันปัจฉิมนิเทศ
ห้องของฉันรับหน้าที่ทำซุ้มถ่ายรูปให้พี่มอหก
ซึ่งทำซุ้มกันในตอนเย็น
ระหว่างที่ระบายสีอยู่ สีน้ำที่ใช้หมด
ฉันนึกขึ้นมาได้ว่าชมรมมีสีน้ำสีนี้อยู่จึงบอกกับครูที่ปรึกษา
ครูให้ฉันโทรคุยกัยครูชมรมและให้ครูอิดมาเปิดห้องให้
และฉันก็ต้องเป็นคนไปเอาสีน้ำนั้น
ครูอิดเปิดห้องรอไว้แล้วฉันจึงเดินไปห่พร้อมกับเพื่อนหนึ่งคน
'มาเอาอะไรเหรอ'
'สีน้ำค่ะ'
'ครูเค้ารู้หรือยัง'
'หนูบอกครูเค้าแล้วค่ะ'
พูดจบฉันก็เดินเข้าประตูไป โดยครูอิดก็ยืนอยู่ตรงนั้นไปยอมหลบ
ทั้งตอนฉันเข้าไปและตอนฉันออกมา
'ใช้เสร็จแล้วจะเก็บไว้ที่ไหน'
'เก็บไว้ที่หนูก็ได้ค่ะ'
หลังจากนั้นครูก็พูดบางอย่างพร้อมกับยิ้มให้
แต่เพราะมีเพื่อนอีกคนพูดขัดเสียงดังทำให้ฉันไม่ได้ยินอะไรเลย
อยากจะถามว่าครูพูดใหม่ได้ไหมคะ
แต่ครูก็เดินเข้าห้องไป

ตอนวันงาน
ฉันมายืนดูพี่ๆที่ถายรูปกับซุ้ม
มองครูอิดกำลังถ่ายรูปกับพี่มอหกอยู่ซุ้มข้างๆ
ถ่ายรูปเสร็จ ครูก็เดินมาดูซุ้มของฉัน
ฉันแอบมองคนที่เดินเข้ามาเรื่อยๆ
และมาหยุดยืนข้างๆฉัน
'ไม่ไปถ่ายรูปจบเหรอ'
'ครูคะ หนูอยู่มอสี่'
ครูยืนอยู่ตรงนั้นมองซุ้มที่มีพี่ผลัดเปลี่ยนกันเข้าไปถ่ายรูป
แต่ฉันที่ทนกลั้นยิ้มไม่ไหว
จึงรีบเดินออกมา และวิ่งไปกอดเพื่อน
วันนั้นฉันมีโอกาสได้ถ่ายรูปรวมกับเพื่อนและครูอิด
เป็นรูปที่มีทั้งฉันและครูเค้าอยู่ด้วยกัน

หลังจากปิดเทอม ฉันก็ไม่ได้เจอครูอีกเลย
และฉันเองก็ไม่ได้คิดถึงครูมากมายอะไร
คงเป็นเพราะปลื้มสินะ

พอเิดภาคเรียนชั้นมอห้า สิ่งแรกที่ฉันได้รู้ก็คือ
ครูอิดสอบย้ายได้และจะย้ายแน่นอน
ส่วนครูที่ปรึกษาชมรมเก่าของฉันนั้นย้ายไปเรียบร้อยแล้ว
ตอนนั้นรู้สึกหน่วงบางอย่าง
แต่ก็ดีแล้วที่รู้ว่าครูจะย้าย
ฉันตั้งใจว่าจะซื้อของที่ระลึกให้ครู
ดอกไม้แห้งในขวดแก้ว

วันนั้นฉันยืนอยู่หน้าห้องวิชาการ
ครูอิดเดินผ่านหน้ามา ฉันก็ยกมือไหว้ตาปกติ
'ผมน่ะ เอาทัดหูบ้างนะ'
ครูอิดว่าพร้อมยกมือขึ้นทัดหูตัวเองทั้งสองข้าง
ฉันไว้ผมทรงนักเรียน คือสั้นระประมาณปากล่างก็เลยจะฟูๆหน่อย
รู้สึกเขินที่ครูทักและทำแบบนั้นใส่
ตอนเที่ยงฉันเดินมาห้องทะเบียนจำรองเท้าของครูอิดได้
ครูเค้าอยู่ในห้องนี้
พอฉันกับเพื่อนอีกสองคนเดินเข้าไปครูอิดหันมามองก็พูดขึ้นว่าว่า
'ไปไหน ห้าทับหนึ่ง'
เป็นคำพูดที่ถามรวมๆเพื่อนอีกคนตอบไปว่ามาหาครูนก(นามสมมติ)
ครูอิดทักฉันที่เดินผ่านไปยังโต๊ะครูนกว่า
'หวีผมบ้างนะ'
เพื่อนๆมองหน้าฉันที่ครูทักมาแบบนั้น เพราะเพื่อนรู้ว่าฉันปลื้มครูอิด

อีกวันหนึ่ง
ฉันยืนรอเพื่อนซื้อกับข้าว อยู่หน้าโรงอาหารเพราะห่อข้าวมาฉันเลยไม่ต้องเข้าไปซื้อ
เห็นว่าครูอิดกำลังคุยโทรศัพท์อยู่อาคารหน้า
ครูเค้าเดินกลับเข้าไปในห้องและปล่อยน้องมอต้น
และตัวเองก็ขี่รถมอเตอไซออกมา
อยู่ๆก็มีมือของใครบางคนมาปิดตาฉันไว้
ทำให้มองไม่ทันว่าครูอิดขับไปทางไหน
ตอนเพื่อนปล่อยมือออกฉันเห็นว่าครูอิดขี่รถมาทางนี้
มองค้อนเพื่อนผู้ชายที่ปิดตาเดินผ่านไป
หันกลับมาก็ยกมือไหว้ครูอิดเพราะคิดว่าครูจะขับผ่านไป
การไหว้เป็นสิ่งเดียวที่ฉันจะทักครูได้อย่างเป็นกันเอง
และไม่น่าสงสัย ฉันจึงชอบทำบ่อยๆ
ครูอิดจอดรถตรงหน้าฉันและมองหน้ากัน
'กินข้าวหรือยัง'
'รอเพื่อนค่ะ'
แล้วก็ทีครูอีกคนมาทักครูอิดประจบกับเพื่อนฉันเดินมาพอดี
จึงไม่ได้มีอะไรต่อ

บางทีก็รู้สึกว่าครูอิดทักฉันบ่อยกว่านักเรียนคนอื่น
หรืออาจเพราะฉันคิดเข้าข้างตัวเองก็ได้

ใกล้วันงานสุนทรภุ่
ฉันที่เป็นสภานักเรียนต้องมาช่วยครูภาษาไทยจัดสถานที่
ฉันคิดว่าคงได้เจอกับครูอิดแน่ๆ
แต่ครูอิดไม่มาโรงเรียนสองสามวันแล้ว
ฉันเข้าใจว่าครูคงไปรายงานตัว
จึงตัดสินใจสั่งซื้อของที่ระลึกมา
คืนวันศุกร์ เตรียมงานใกล้เสร็จแล้วมีครูภาษาไทยมาคุมหนึ่งคน
จากนั้นครูอิดที่ไม่อยู่หลายวันก็เดินเข้ามา
ครูมองมาที่งานของพวกฉันและเดินไปนั่งข้างๆครูอีกคน
ติดกระดาษเสร็จแล้วเหลือแค่เก็บกวาด
เพื่อนผู้ชายที่สนิทกันเอาแต่นั่ง ฉันจึงเดินไปบีบแก้มอย่างที่ชอบทำ
พอหันมาเห็นว่าครูอิดมองอยู่และหันหน้ากลับไป
ครูอิดนั่งอยู่จนกระทั่งเก็บงานเรียบร้อยแล้ว
ฉันยืนอยู่ระหว่างปิดประตูเหล็ก
มีแสงไฟจากรถครูอิดกับครูอีกคนที่ส่องให้
ฉันหันหลังไปมองครูอิดที่ไม่ได้เจอหน้าหลายวัน
ครูอิดมองนิ่งแล้วขับรถออกไปก่อน
ฉันมองตามแสงไฟท้ายที่ห่างออกไป
ถ้านี่เป็นวันสุดท้ายที่เจอกัน
ฉันจะทำยังไงนะ

แล้วนั่นก็เป็นวันสุดท้ายจริงๆ
ครูอิดย้ายไปในวันงานวันสุนทรภู่

ตอนแรกฉันไม่เชื่อว่ามันจริง
ตอนเช้า ฉันชะเง้อมองดูว่าครูอิดจะขี่รถมาจอดที่ประจำเมื่อไหร่
ฉันรอจนออดเข้าห้องแล้วแต่ครูก็ยังไม่มา
ฉันรู้สึกอยากร้องไห้และก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหวจริงๆ
ฉันนั่งเรียนไม่ได้ เอาแต่ร้องไห้
เพื่อนก็ถามว่าเป็นอะไรแต่ฉันก็ไม่รู้ รู้แค่ฉันอยากร้องไห้
ตอนพักเที่ยงฉันไม่ไปที่โรงอาหารแต่เดินมาดูที่ห้องของครูอิด
ดูว่าครูเก็บของไปหมดแล้วหรือเปล่า
ทุกอย่างว่างเปล่าเหมือนไม่มีคนเป็นเจ้าของ
ฉันขึ้นมาบนห้องเรียน นั่งร้องไห้
เป็นครั้งแรกที่รู้สึกว่าคิดข้าวไม่ลง กลืนอะไรไม่ได้
ฉันนั่งร้องไห้ตาบวมและให้เพื่อนมาส่งกลับบ้านเพราะเรียนไปก็ไม่รู้เรื่อง
กลับมาบ้าน กล่องพัสดุที่สั่งไปก็มาส่ง
พ่อวางไว้ให้บนโต๊ะ
ฉันถือขวดแก้วและร้องไห้สะอึกสะอื้น
เหมือนขวดแก้วนี่ตอกย้ำฉันให้คืดถึงครูมากขึ้น

วันต่อมาฉันนั่งซึมเป็นหมา
แม้จะรู้แล้วว่าครูไม่อยู่ แต่ใจก็หลอกว่าครูต้องกลับมา
ฉันถามครูอีกคนที่สนิทไปตรงๆว่าครูอิดไปไหน
และคำตอบคือเป็นสิ่งที่ฉันรู้อยู่แล้ว

เป็นอีกวันที่ฉันนั่งร้องไห้
ฉันไม่รู้เศร้าสุดใจ แต่ก็ยิ้มไม่ได้
หน่วงอยู่ข้างใน

หลังจากที่ครูไม่อยู่ฉันถึงรู้
ว่าที่ผ่านมาฉันชอบครูมาตลอด
แต่ฉันไม่รู้ตัวเลย
.
.
จากวันนั้นจนวันนี้ที่เขียนกระทู้ก็ผ่านมาสองปีกว่าแล้ว
หนูสอบติดมหาลัยที่ครูจบด้วยนะ
หนูเรียนครูด้วยนะ คณะเดียวกับครูเลย
หนูจะได้สัมผัสบรรยายกาศที่ครูเคยอยู่ 

หนูคิดถึงครูมากๆนะคะ