เราใกล้ความตายเข้าไปทุกที ไม่มีใครช่วยเราได้เลย เพื่อนๆดูในกระทู้ที่เราตั้งมาได้เลย
งานก็ถูกบีบให้ลาออก ความรักไม่เคยสมหวัง คลื่นมรสุมชีวิตซัดเราจนตอนนี้เป็นซึมเศร้าขั้นรุนแรง
เข้ารักษาทึ่สถาบันกัลยาราชนครินทร์ เนื่องจากฆ่าตัวตายมาสิบกว่าครั้งแต่ไม่สำเร็จ ขาเราเอ็นฉีกเดิน
ไม่ค่อยได้ด้วยเราเลยหมดหวังในชีวิต
กะว่าครั้งนี้กินยานอนหลับสักยี่สิบเม็ดให้มันหลับไปเลยทรมานไม่อยากเป็นภาระครอบครัว
ไม่ตาย พ่อแม่เลยพามาหาหมอที่สถาบันกัลยาราชนครินทร์ หมอชื่อดวงตา เป็นแพทย์ใหญ่ เราไม่ปกปืด
ชื่อโรงพยาบาลและหมอเพราะเราชีวิตพังหลังจากรับยา  fluoxidine   จากหมอ แถมเเถมเอาไปช้อตไฟฟ้า
ทรมานมาก เอใจคิดรวบรวมสติที่เหลืออยู่ ทำไม กิน fluoxidine แล้วหลอนไปกระโดดสะพานพระรามแปด
ถ้าไม่เชื่อที่เราพูดเช็คกะตำรวจชนะสงครามได้เรย
ถือว่ากระทู้นี้เป็นกระพลีชีพระกัน เพราะเราไม่อยากคนอื่นเจอเหมือนเรา
จะแอดมิดเราท่าเดียว ร้องไห้หน่อยฉีดยาแวเลี่ยมให้หลับเหมือนตาย
คนสิ้นหวังอย่างเราไม่มีทางเลือกเท่าไหร่ อาทิตย์หน้าก็ต้องไปพบหมอคนนี้อีก
บายเพื่อนที่รัก