สวัสดีทุกคนค่ะ ที่เราจะพูดนี้คือความในใจเเละเกี่ยวกับครอบครัว
พ่อแม่เรามีลูกสามคน เราเป็นคนกลางค่ะ ตั้งแต่เด็กพี่เราจะเรียนโรงเรียนในเมืองเป็นโรงเรียนเอกชน ส่วนน้องเรียนโรงเรียนรัฐบาลอยู่ในเมืองโรงเรียนก็มีชื่อเสียงนะคะ ส่วนเราเรียนแถวบ้านค่ะทั้งประถมและมัธยม ตอนเเรกเราไม่ได้คิดเเละไม่เคยคิด แต่เพื่อนๆก็ต่างถามทำไมไม่ไปเรียนในเมืองน้องก็เรียนเมือง เราก็ไม่อะไรหรอกเพราะเพื่อนถามแต่พอมีคนใหญ่มาถามเราก็ไม่รู้จะตอบเขาไงเนาะ บอกแค่ไม่รู้ค่ะ เราเลยไปถามแม่ทำไมหนูคนเดียวเรียนที่นี้ เขาก็บอกมันเป็นโอกาสพอดี เราก็เออไม่อะไรแต่ยังมีคนถามเรื่อยๆ มีวันหนึ่งค่ะมีตลาดแถวบ้านแม่ก็ออกไปกับน้องพอกลับมา เห็นถุงเสื้อผ้าเราก้ออกไปดูเห็นน้องหยิบกางเกงออกมาเลยถามของใคร น้องกฌบอกว่าของมัน แล้วเสื้อละ แส่บอกของแม่ เราก็ถามใครซื้อให้มันบอกว่าแม่ เราเลยถามกลับ ของหนูละ แม่บอกว่าค่อยเอาของแม่ต่อไม่ต้องซื้อหรอก ปกติน้องจะได้ใช้ของต่อจากพี่ๆใช่ป้ะ555 
ไม่ได้อิจฮานะคะ แต่น้อยใจอ้ะ 55555 ต้องเข้าใจคำว่าอิจฮากับน้อยใจนะ ตอนนี้พี่เราไปทำงาน ต่างจังหวัดค่ะ เหลือ4คนอยู่บ้าน พ่อแม่น้องเวลาเขากอนข้าวนะคะ จะหยอกล้อมีความสุข พอเราเข้าไปนั่งกินข้าวด้วยพวกเขาก็แบบคิ้วชนกันเลยยย เคยมีแบบเราไปนั่งกินเเล้วแม่จะหันหลังให้หรือลุกออกไปอ้ะ เราก็รุ้ว่าไม่อยากกินร่วมก็เลยลุกออกไปให้เขากินก่อน นี้ลุกแท้ๆนะคะไม่ใช่ลุกเลี้ยง555 เคยป้ะมองพวกเขามีความสุขเราแอบยิ้มมีความสุขไปด้วยและก็ร้องไห้ออกมาด้วยอ้ะ การกระทำนี้เกิดตั้งแต่เราอยู่ม.2ค่ะ เเละเราจะได้เงินไปโรงเรียนน้อยกว่าน้องนะคะ มีแบบแม่แอบให้เงินน้องเพิ่ม จากที่เคยขับรถไปโรงเรียนเองพอน้องไปเรียนเมืองให้เราขึ้นรถรับส่งให้ร้องขับรถไปเองค่ะ รุ้ตัวว่าตัวเองไม่ปกติตอนอยุ่ม.2ค่ะ ไม่ปกติคือ เก็บกด ซึมเศร้า คิดมาก แอบร้องไห้คนเดียวเรื่องครอบครัวค่ะ มีแบบอยุ่กับเพื่อนๆมีความสุขดี หรือนั่งเล่นเกมส์ดี ก็มีเรื่องที่น่าน้อยใจแบบนี้อยุ่บนหัวแล้วน้ำตาก็ไหลอยู่ดีๆก็เศร้าปวดหัวใจค่ะ พอแค่นี้ก่อนนะคะ ขอความคิดเห็นหรือข้อคิดว่าคิดยังไงกันคะ เรารุ้ว่าต้องมีคนที่ลำบากกว่าเเต่คอนนี้เราอยู่จุดของตัวเองเรารุ้แค่สิ่งเกิดกับเราค่ะ