เราเป็นลูกคนเดียวค่ะ ไม่มีเพื่อนสนิท ไม่สนิทกับญาติพี่น้อง และครอบครัวเราไม่ใช่ครอบครัวที่จะพูดคุยหรือปรึกษาอะไรได้

เราค่อนข้างเป็นเด็กมีปัญหามาตั้งแต่ประถมแล้ว เพราะไม่มีคนให้พูดคุยหรือปรึกษาอะไรได้เลย กับเพื่อนก็คุยผ่านๆ ตอนเด็กประถมจนมัธยมโดนแกล้งตลอด เลยไม่เคยคิดจะสนิทกับใคร
ถ้ามองเราเผินๆจากภายนอกก็เป็นคนร่าเริงปกติค่ะ ถ้าอยู่ต่อหน้าคนอื่น แต่ถ้าอยู่คนเดียวจะเป็นอีกอย่างนึง

ตั้งแต่เด็กเราเคยกินยาเพื่อฆ่าตัวตายจำได้น่าจะมากกว่า10ครั้ง กล้าแค่กินยาค่ะ วิธีอื่นไม่กล้าเลย เรากินยาคลายวิตกกังวล ได้มาเพราะเป็นโรคนอนไม่หลับ ค่อยๆสะสมทีละนิดให้มันได้จำนวนเยอะๆแล้วก็กิน พ่อแม่ไม่เคยรู้เลยค่ะ เราไม่ออกจากห้องเค้าก็ไม่ได้สนใจอะไร
แต่มีอยู่ครั้งนึง แม่มาเคาะห้องแล้วเราไม่เปิด เลยมาเจอเราตอนนั้นคือตัวแข็งแล้ว แต่พอพูดรู้เรื่องบ้าง เราก็บอกเรากินยา ไม่ไปโรงบาล และแม่ก็ไม่พาไปค่ะ ตอนนั้นหลับไป2วัน แม่ก็ไม่ถามนะว่าทำไมถึงกิน ทำไมถึงทำ เราก็ไม่เคยคิดจะบอกอะไรอยู่แล้ว

เราเคยขอให้แม่พาไปพบจิตแพทย์ แต่แม่บอกกลับมาว่าไม่ได้เป็นบ้าจะไปหาทำไม เราเลยไม่คุยเรื่องนี้ต่อ หมอที่หาเรื่องนอนไม่หลับก็หมอในโรงพยาบาลที่ตรวจโรคทั่วไปค่ะ ไม่ใช่จิตแพทย์ เคยคิดจะไปพบจิตแพทย์เองเหมือนกัน แต่ไปๆมาๆก็รู้สึกไม่อยากรักษา ไม่อยากหาย ปล่อยให้มันเป็นไปแบบนี้

ตอนนี้รู้สึกเริ่มเหนื่อยกับทุกอย่าง เจอปัญหามากมายไปหมด ต้องทำงานที่ไม่อยากทำ แต่จำเป็นต้องทำเพราะต่างจังหวัดงานหายากค่ะ และเป็นลูกคนเดียวต้องหาเงินช่วยที่บ้าน ทุกวันนี้เครียดเรื่องงาน ไม่ชอบ ไม่อยากทำ ปรึกษาใครไม่ได้ ทำได้แค่นั่งร้องในห้องไปวันๆ เหนื่อยมากจริงๆค่ะ เหมือนอยู่ตัวคนเดียวบนโลก ไม่รู้จะทำยังไงดี