สวัสดีค่ะเราเป็นเด็กตจวที่ต้องไปเรียนมหาลัยที่กทม เราเครียดมากเครียดหลายๆเรื่อง
เรื่องแรกคือเราต้องห่างไกลจากแม่จากบ้าน มาอยู่หอในซึ่งเรารู้สึกใจโหวงเหวงมาก เราไม่อยากไปจากบ้านเราเป็นห่วงแม่และคิดถึงแม่ หลายวันมานี้เราร้องไห้เพราะรู้ว่าตัวเองต้องย้ายไปอยู่หอแล้ว เรายังทำใจไม่ได้เลยค่ะ
เรื่องที่สอง เรากลัวสังคมมหาลัย เรากลัวว่าเราจะไม่มีเพื่อน ไม่มีคนคบ กลัวอะไรหลายๆอย่างที่ยังมาไม่ถึง 

พอเราได้คุยกับแม่ได้ระบายกลับแม่มันก็สบายใจไปพักหนึ่ง พอสักพักเราก็กลับมาคิดใหม่ แล้วก็ร็สึกดาวน์อีก เราพยายามบอกตัวเองว่าถ้าเรายังกลัวอะไรที่ยังมาไม่ถึงและยังผ่านจุดๆนี้ไปไม่ได้เราก็จะทำอะไรหรือผ่านอุปสรรคอะไรไปไม่ได้เลย 
เราควรทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดีคะ????